Chappie

Bajka dla dorosłego widza. Przerysowana, zdystansowana, kiczowata - wiele elementów scenariusza należy traktować umownie. Dużo tu także krwi i przekleństw. Blomkamp bawi się konwencją, puszcza oko do widza, lecz ewidentnie nad wszystkim nie panuje.

Film niesie w sobie jakieś przesłanie, które momentami może wydać się nieco naiwne, jednak jest to obraz, który ogląda się z wielką przyjemnością. No i jest to na pewno wizualna uczta, okraszona wszechobecną muzyką Die Antwoord.

Niestety potężnie się tym filmem rozczarowałem.

Trudno "Chappiego" z czystym sumieniem polecić, ale nie zamierzam też szczególnie mocno odradzać wizyty w kinie. Jaki by ten film nie był, jest jeszcze za wcześnie, żeby zacząć rzucać na forach internetowych tekstami w stylu "Neil Blomkamp skończył się na swoim pierwszym filmie". Istnieje spora szansa, że jeszcze nas czymś w przyszłości zaskoczy.

Neill Blomkamp po "Dystrykcie 9" i "Elizjum" po raz trzeci zrealizował ironiczne kino gatunkowe, rozgrywające się w dekoracjach, znanych z produkcji fantastyczno-naukowych - jeszcze z czasów, gdy depresyjne dystopie publiczność traktowała bardziej poważnie.

Blomkamp powoli staje się niewolnikiem własnego stylu, a "Chappie" to idealne podsumowanie dotychczasowego dorobku. A "Chappie" to dobre i poruszające kino, przypominające troszkę "Robocopa" i "Transcendencję", co nie jest dużą wadą.

Gdyby potraktować film z przymrużeniem oka, zabawa będzie przednia. Wtedy i pojawiające się błędy logiczne w fabule przestaną razić, i ograne motywy nie przeszkodzą.

Nie jest filmem, który zapamięta się na długo, a dla tych, którzy znają twórczość Blomkampa i co więcej ją lubią to pozycja wręcz obowiązkowa. Osobiście seans przeleciał mi szybko i choć nie jestem oczarowany, czy nadmiernie zachwycony to z czystym sumieniem mogę napisać, że jestem usatysfakcjonowany.

Tym niemniej "Chappie" udał się Blomkampowi znacznie lepiej niż poprzednie "Elizjum". Do poziomu "Dystryktu 9" się jednak nie zbliża. Przede wszystkim nie ma tego frenetycznego napięcia, choć powtarza niektóre chwyty i wraca do wyraźnie nurtującego reżysera pytania o istotę człowieczeństwa.

Niezły film. Ale tylko niezły. Na tle wcześniejszych dzieł Blomkampa zdecydowanie krok w tył.

Werdykt jest chyba oczywisty - Chappie to dobry film. Zapewnia rozrywkę nie ujmującą inteligencji widza, jednocześnie stawiając niezwykle istotne dla gatunku pytania o ludzką naturę i możliwość zaistnienia w maszynie elementów człowieczeństwa.

Kiedy ci mniej cierpliwi widzowie zamierzali postawić na nim krzyżyk, wrócił w naprawdę dobrym stylu. "Chappie" jest bowiem nie tylko dowodem jego twórczej konsekwencji i dużego talentu.

Chociaż przepakowany akcją niczym frytki zanurzone w morzu ketchupu, wciąż stanowi przykład dobrego i widowiskowego kina z ambitnym przesłaniem. Neill Blomkamp nie zawiódł moich oczekiwań, mimo że kilka rzeczy można było zrobić lepiej.

Neill Blomkamp nie przebija tutaj swojego największego sukcesu, czyli "Dystryktu 9", ale wciąż pozostaje na fali, dając wizom sporo frajdy.

Jest jednym z lepszych filmów ostatnich miesięcy, ale zaznaczam, że wśród filmów rozrywkowych. Blomkamp testuje nowe style i widać to w jego najnowszym filmie, i zupełnie nie przeszkadza mi bycie szczurem laboratoryjnym w tym eksperymencie. Czekam z jeszcze większym napięciu na kolejny film Blomkampa.

Jest bardzo nierówny. Pierwsza jego połowa ma zdecydowanie więcej do zaoferowania.

Mimo, że Chappie urzekł mnie swoim ciepłem, a duet Die Antwoord pokochałam jeszcze bardziej, spodziewałam się po najnowszym dziele twórcy "Dystryktu 9 czegoś więcej.

Reżyser nie wycofuje się z fantazji, w którą brnął przez dwie godziny. I dobrze, bo dzięki temu jego film dla dorosłych ma wymiar baśni totalnej. Mrocznej, miejskiej, współczesnej, filozoficznej, niekonwencjonalnej, blomkampowskiej. Afrykański reżyser to marka z najwyższej półki.

Kino specyficzne, rzekłbym, że niemal wymagające, wzbudzające emocje i w pewnych momentach być może nawet zmuszające do myślenia. Najlepiej podejść do tego filmu z otwartym umysłem, bo za pierwszym seansem miałem bardzo mieszane odczucia, gdyż spodziewałem się czegoś z większą dawką akcji, ale bez oczekiwań przy drugim oglądaniu już dostrzegałem i doceniałem zalety wizji reżysera.

Do "Elizjum" sporo zabrakło, a sztandarowy "Dystrykt 9" - wizytówka reżysera - pozostał na swoim miejscu, daleko pośród gwiazd.

Oczywiście nie każdemu spodoba się dzieło Blomkampa. Jeżeli nie przemówiły do Was jego wcześniejsze produkcje - "Dystrykt 9" czy "Elizjum" - również i ten film nie przypadnie Wam do gustu. Reżyser tworzy bowiem specyficzną wizję świata, która pewne osoby może przytłoczyć swoją intensywnością. Warto jednak podkreślić, że jest to dobry i ciekawy film.

Połączenie świetnie opowiedzianej historii z dzisiejszymi możliwościami filmowych efektów specjalnych.