Rec-en-zen't

Niekiedy nudzi, ponieważ wiemy od samego początku, w jaką stronę zmierza ta historia. Przewrotna puenta na sam koniec to swego rodzaju zaskoczenie, jednak produkcja Julie Delpy pozostaje nieśmieszną komedią, posługującą się niemalże slapstickowymi żartami, kreującą nudnych bohaterów, z którymi nie sposób się utożsamić.

Ze wszystkimi swoimi elementami to dzieło kompletne, skończone oraz bezapelacyjnie wyjątkowe w każdym calu.

Bez wahania mogę stwierdzić, że trzecia część przygód niezdarnej, choć niezwykle emocjonalnej Brytyjki, to najlepsza odsłona serii.

Całkiem przyjemna, chociaż niepozbawiona wad, komedia, która może być całkiem niezłym początkiem nowej serii.

Udowadnia, że Refna albo się kocha, albo się nienawidzi.

Przede wszystkim cudowna rozrywka, film, na którym przede wszystkim będziecie się śmiać i zacieszać niekoniecznie z właściwych powodów.

Nie wątpię, że fani Pauli Hawkins taką ekranizacją będą zawiedzeni.

Dobry pomysł, ciekawa estetyka, tylko bohaterowie i przesadna kumulacja trupów działają na niekorzyść "Majora".

Świetnie skomponowana animacja - jednocześnie wiele ucząca, jak i nastrajająca optymizmem. Przepełniona humorem, znanymi i lubionymi przez starszych i młodszych widzów bohaterami, bawi tak samo, jak pierwsza część.

Trzymający w napięciu, dobrze zagrany, argentyński film rozliczeniowy.

Jest jak prop-agitka ideologii spod szyldu firmy Harlequin.

Zapadnie w mojej pamięci na bardzo długo.

Dzieło kompletne, pełne, zasługujące na nagrody oraz znalezienie się w późniejszym czasie w kanonie kinematografii.

Szaleńczo zabawny, nie zwalnia tempa ani na chwilę niczym rasowy film akcji. Jednocześnie to obraz bardzo emocjonalny, wzruszający, który stara się zawalczyć ze stereotypami tkwiącymi przede wszystkim w nas, w dorosłych, a nie w najmłodszych.

Polecam ten film nie tylko fanom brytyjskiego reżysera, ale także tym, którzy pragną odkrywać nieznane oblicza filmowej Europy.

Nie tylko dla wszystkich łasuchów, czy osób zainteresowanych japońską kulturą, ale dla każdego, kto czuje, że powinien zwolnić i zmienić coś w sobie.

Bardzo klimatyczna produkcja o fatalnie rozegranej stronie marketingowej. Przejmująca w swoim naturalizmie i brutalności.

Historia o miłości, której nie chcielibyście przeżyć.

Niekonwencjonalny, nietypowy, absurdalny, surrealistyczny.

Produkcja Core'a fabularnie kuleje, zawodzi w konstrukcji bohaterów, a zbytnie nadęcie potrafi nawet zniszczyć zapierające dech w piersiach zdjęcia.

Umiejętne poprowadzenie gatunkowe sprawia, że "Moje córki krowy" ogląda się z niesłabnącym zainteresowaniem oraz wewnętrznym tornadem emocjonalnym.

Produkcja Krzysztofa Langa to kolejna z wielu, które opowiadają o tym samym i w taki sam sposób. A szkoda, bo można było wycisnąć z tego tematu o wiele więcej.

Bardzo dobrze zrealizowana komedia, która powinna bawić w szczególności wybredniejszych widzów.

Wręcz genialny film, wykorzystujący inne ujęcie tematu kryzysu oraz przedstawiający go z zupełnie innej perspektywy.

Produkcja, która zaskoczyła mnie bardzo pozytywnie swoim dowcipem, a także sporą dozą lekkości. Nie jest to być może film, który zapada w pamięci czy który sprosta wymaganiom większości widzów, jednak według mnie jako obraz familijny sprawdza się w stu procentach.

Pozycja, która większości odbiorców wyda się nudna, bez polotu i stanie się zwyczajną stratą czasu. Jednak w tej produkcji można znaleźć kilka bardzo dobrych elementów, a także docenić ją, gdy w końcu spojrzymy na nią jak na typowe kino klasy B.

Mógłby być doskonały, gdyby tylko twórcy skierowali swoje dzieło do innego targetu. Nie powinna to być historia dubbingowana, którą oglądają najmłodsze dzieci. Można było opowiedzieć przez legendę Tarzana historię niewolnictwa w świetny sposób, odsłaniając brutalność kolonizatorów.