naEKRANIE

Ciężko jest oderwać się od W głębi lasu na dłużej. Serial zawdzięcza to zarówno samej tajemnicy, jak i uwikłanym w nią bohaterom, którym pragniemy towarzyszyć. Zależy nam, by dowiedzieć się, co tak naprawdę im się przytrafiło, co wydarzyło się ćwierć wieku temu w głębi lasu. I choć odpowiedź na to pytanie może nam się nie spodobać, droga do jej poznania, ta pełna trudów podróż, w którą zabierają nas Leszek Dawid i Bartosz Konopka, okazuje się warta tego, by się w nią udać.

To dobrze, emocjonująco i efektownie zrealizowane kino akcji. Jeśli oczekujecie pomysłowych popisów kaskaderskich, strzelanin i walk o życie bardziej w stylu Johna Wicka, niż kina lat 80., to jest propozycja dla Was. Chris Hemsworth, jego charyzma i budowany przez niego emocjonalny fundament to miły dodatek do prostego, ale dającego dużo satysfakcji akcyjniaka.

Fabularny miszmasz i wizualna maestria. Makabryczny body horror oraz klimatyczna wydmuszka. Szarżujący Nicolas Cage kontra anemiczny Tommy Chong. Kolor z przestworzy to film toporny i mało finezyjny, ale na płaszczyźnie niezobowiązującej rozrywki działa prawidłowo.

Nie twierdzę, że nie dało się tego filmu zrobić lepiej, ale rozumiem też decyzję WB, by zrobić go za mniejsze pieniądze, by w razie porażki, nie stracić za dużo gotówki. Na szczęście wstydu nie ma i mogą spokojnie kontynuować przygodę, pokazując nam kolejną odsłonę tego kultowego turnieju.

Nie jest filmem złym, ale daleko tutaj do zachwytów. Wyszedł z tego taki poprawny przeciętniak z niezłymi pomysłami i potencjałem. Sprawnie zrealizowany, dobrze się go ogląda, ale trudno tu o cokolwiek, co mogłoby zapaść w pamięci.

Jest całkiem przyzwoitym, osobistym filmem. Nie jest to może arcydzieło, ale wśród produkcji Netflixa stanowi ciekawą odmianę. Szczególnie cieszy jednak fakt, że Alan Yang poszedł w nowym dla siebie kierunku. I jest to interesujący kierunek.

Może i Trolle 2 wpadają w pułapkę wielu kontynuacji, a ich historia nie wciąga tak jak pierwsza część, ale wciąż dostarczają dużo rozrywki najmłodszym, a dobór piosenek przeniesie starszych widzów w ich lata młodzieńcze, bo większość utworów pochodzi z końca lat 90.

Jest średnim filmem akcji, który nie dostarcza widzowi takich emocji, jakie obiecuje w zwiastunie. Niemniej warto go obejrzeć dla Lively, by zobaczyć ją w innym entourage'u niż zazwyczaj.

Historia wielkiej ucieczki z więzienia w Pretorii zasługiwała na porządną ekranizację i Francis Annan wraz z Danielem Radcliffem taką właśnie widzom dostarczają. I choć nie jest to produkcja z dużym budżetem, co miejscami niestety bardzo widać, to jest to opowieść, o której ludzie powinni usłyszeć, bo pomimo tego, że wydarzyła się dawno temu, wcale nie straciła na aktualności.

To komedia romantyczna, której nie mogę określić inaczej niż "w porządku". Jest trochę śmiesznie, jest tam jakiś pomysł, jest również masa błędów, które nie przeszkadzają w oglądaniu, ale powodują, że nie można tego filmu dać nawet na poziom "dobry" czy "solidny".

Mam wrażenie, że nie ma tu też pomysłu na ciekawe kino. Intryga, w której milionerka napuszcza na siebie dwie przyjaciółki nie wystarcza na zapełnienie półtoragodzinnej fabuły. Z tego co najwyżej może być odcinek jakiegoś sitcomu.

Coffee i Kareem trudno nazwać nawet filmem tak głupim, że aż dobrym. Seans nie oferuje kompletnie nic poza zastanawianiem się, kto wydał na to pieniądze i dlaczego?

Policyjny film rodem z lat 80., gdzie na VHS-ach ukazywały się produkcje pełne akcji, z prostym scenariuszem, a widz czekał tylko na kolejny pościg i widowiskową strzelaninę. Jest to czysta rozrywka, która nie wymaga od widza większego zastanowienia się. Nie zaskakuje, bo jako widz jesteśmy zawsze o dwa kroki przed naszym bohaterem, ale skoro taką przyjęto konwencję, to nie jest to wcale wielki minus.

Hiszpańska produkcja Netflixa nie jest oczywiście złym filmem - dostajemy tu cenne obserwacje, pełne dekadentyzmu i smutnych wniosków. Gdyby jednak twórcy użyli bardziej wysublimowanych środków, jeśli chodzi o treść, być może dostalibyśmy prawdziwą perełkę.

Ostatnie role Afflecka nie zachwycały. Zarówno Netflixowa Potrójna granica, jak i Jego ostatnie życzenie były poniżej jego możliwości, ale dzięki The Way Back czuję, że wraca na szczyt.

The Banker miał początkowo trafić do kin, ale koronawirus pokrzyżował te plany i finalnie trafił na platformę Apple. Może i lepiej, bo wątpię, by ten tytuł znalazł się w tradycyjnej dystrybucji kinowej w Polsce, a tak możemy go bez problemu oglądać. A jest to produkcja godna uwagi.

Chris Sanders przywrócił choć na chwilę magię kina familijnego z najlepszych czasów. Zew krwi jest bowiem filmem dla osób w każdym wieku. Nikt nie będzie się na nim nudził i niejedną łzę podczas seansu uroni. Uważam, że potrzebujemy więcej takich filmów, dzięki którym dzieciaki będą bardziej świadome, że zwierzęta nie są przedmiotami i trzeba o nie dbać, a one odwdzięczą nam się tym samym.

Może i nie jest najdokładniejszą ekranizacją powieści Austen, ale z drugiej strony takie już BBC nakręciła, więc widzowie zasłużyli na coś luźniejszego. Reżyserka za to rekompensuje to świetnym humorem, wyborną muzyką i przepięknymi zdjęciami.

Lindelof i Cuse wystartowali z ciekawym pomysłem, ale zabrakło finału na poziomie. W momencie, w którym wszystkie karty zostają odkryte, ulatuje też gdzieś całe napięcie.

Udane anime od Netflixa, które całkiem nieźle ubogaca świat, jaki znamy z serialu platformy. Stanowi przyjemną, nieskomplikowaną rozrywkę, dla której spokojnie można poświęcić tę godzinę z lekkim hakiem.

W znakomity sposób nawiązuje do stylistyki tanich horrorów wydawanych niegdyś na kasetach VHS. To nie jest produkcja kręcona na serio. Groza przeplata się tutaj z humorem. Kowalski garściami czerpie z dorobku Cravene'a czy Carpentera, czyli jakby na to nie patrzeć mistrzów gatunku.

Nieciekawy i tak naprawdę niepotrzebny. Jeszcze na etapie produkcji mówiono o jego feministycznej sile, co mogło zwiastować jakiś powiew świeżości, ale niestety, całość po prostu nie spełnia oczekiwań.

Szkoda czasu na tego szrota, koniecznie zainteresujcie się komiksowym Bloodshotem, który faktycznie zaskakuje świeżymi pomysłami, a o tym filmie po prostu zapomnijcie. Szkoda Waszego czasu.

Nie jest produkcją z wielkim budżetem, co niestety widać. Na szczęście koncepcja pastiszu i satyry jaką przyjął reżyser potrafi wykorzystać niektóre niedoróbki. Film sprawia wrażenie jakby właśnie miał wyglądać jak tania produkcja. Od razu mówię, że to nie jest produkcja dla każdego.

Na pewno nie jest filmem dla wszystkich. To skromna produkcja, która opowiada o trudnych emocjach i która absolutnie nigdzie się nie spieszy - z miejsca możecie przygotować się na powolną akcję bez żadnych w zasadzie rozbłysków. Ma to jednak swój urok, który dostrzegalny jest zwłaszcza z perspektywy finału i oceny drogi, jaką w ciągu tych niecałych dwóch godzin seansu przebył główny bohater.

Niemniej jest to sprawnie nakręcony horror dostarczający rozrywki przez dwie godziny. Wychodząc z kina, nie mamy uczucia, że spożyliśmy filmowego odgrzewanego kotleta. Jest to raczej tradycyjne danie podane w nowy sposób.

To trochę rozczarowanie, ponieważ w gatunku buddy movie można naprawdę w sposób prosty zrobić przyjemną rozrywkę. A tutaj można odnieść wrażenie, że nie ma na to pomysłu, bo wszystko widzieliśmy w o wiele lepszej jakości. Przeciętniak, jakich wiele w netflixowych filmach.

Historia przedstawiona przez Scanlon bawi i wzrusza. Może nie tak mocno jak W głowie się nie mieści czy Toy Story, ale na pewno dużo bardziej niż jego ostatni film Uniwersytet Potworny. Ta produkcja dotyka zupełnie innych strun.

Kolejny dobry film Komasy, choć o dużo mniejszym wydźwięku niż Boże ciało. W tym wypadku widz nie dowiaduje się niczego nowego o świecie. Nie ma tu jakiejś prawdy objawionej czy głębszej myśli, z którą zostajemy po seansie.

Wartościowa propozycja dla widzów w każdym wieku. Poza uroczą i pełną ciepła historią o przyjaźni i miłości, mamy tu także mądry uniwersalny przekaz, który prowokuje do myślenia. Całość podano w bardzo przystępnej, pełnej kolorów formie, w której ważną rolę pełni także ścieżka dźwiękowa.

Pod względem aktorskim Swingersi są filmem na przyzwoitym poziomie. Niestety, scenariusz nie pozwala im na nic więcej, niż zaprezentowali. Wydaje mi się, że wycisnęli z niego, ile się dało albo nawet odrobinę więcej. Jest tutaj kilka bardzo fajnych momentów, ale to za mało, by uczynić go czymś więcej niż przeciętną produkcją.

Bardzo dobrze napisany i przemyślany, rasowy thriller, który potrafi zaszokować, a nawet wzbudzić grozę.

Trudno mi ocenić, czym Jego ostatnie życzenie tak naprawdę miało być. Ani to thriller, dramat czy sensacja, ani tym bardziej film polityczny z konspiracją czy niebezpieczeństwem w tle. Miks i nagromadzenie różnych wątków sprawia, że całość zwyczajnie ciągnie się jak flaki z olejem - pierwsze uczucie senności przychodzi jeszcze przed połową seansu, a dalej jest już tylko walka z zamykającymi się oczami.

Jest jedną z lepszych ekranizacji gier, jakie trafiły na duży ekran w ostatnich latach, co nie oznacza że jest jakiś wybitny. To fajna rozrywka dla całej rodziny pozwalająca w miłej atmosferze spędzić te półtorej godziny. Nie przedstawia jednak nic czego w kinie familijnym byśmy już nie widzieli.

Specyficzne kino, bardzo ludzkie i mistyczne zarazem. Holland opowiada o Janie Mikolášku nie udzielając odpowiedzi na wiele nasuwających się podczas seansu pytań, nie obdzierając go z aury tajemniczości - przeciwnie, wzmacniając ją. Jeśli więc ostatecznie film nie okaże się dla Was przejmującą historią niezwykłego człowieka, to możecie być pewni, że przynajmniej Was ta historia głęboko zaintryguje.

To wciąż film naprawdę niezły, który mogę śmiało polecić każdemu fanowi DC i miłośnikom ich animacji, ale nie mogę przymknąć oka na potencjał, jaki niósł on ze sobą i to, że zamiast niezłym, mógł być wybitnym.

Ten film to seans zaprzepaszczonych szans, który mógłby się potoczyć o wiele lepiej, gdyby reżyser rozszerzył nieco swoją perspektywę patrzenia na przedstawiany problem.

Wartościowa propozycja wśród filmów z ostatnich miesięcy, jednak moim zdaniem trochę zbyt skromna. Film nie nadaje się na absolutnie każdy moment i do zapoznania się z nim zdecydowanie potrzeba odpowiedniej atmosfery.

Ma swoje plus i minusy, ale najbardziej rozczarowuje poprawnością opowiadania. Po Matteo Garrone, twórcy Pentameron czy Dogmana, spodziewałam się czegoś więcej. Ten film to przyjemna opowieść dla całej rodziny, którą można znudzić dzieci wychowanych na pędzącej akcji i kolorowych obrazkach.

Jest dziełem nietypowym, niepodobnym do niczego, co zwykle można oglądać w kinach. Stanowi filmowe wyzwanie, będąc swoistym eksperymentem, niezwykłym wpływem formy, która dodaje znaczeń samej treści. Dzieło Harmony'ego Korine'a jest tak specyficzne, że trudno nawet jednoznacznie odpowiedzieć na pytanie, czy film się podobał. Zwyczajnie wymyka się prostym ocenom. Dla widzów lubiących filmowe eksperymenty seans powinien być smakowitą ucztą. Dla reszty - testem granic cierpliwości

Kupuje widza przede wszystkim przychylniejszym spojrzeniem na gatunek nadprzyrodzonych istot oraz faktem, że cała opowieść ma zaskakująco ciepły i pozytywny wydźwięk

Zwyczajnie dobra komedia, która przypadnie do gustu fanom animacji MacFarlane'a, czerpiąc z ich stylu pełnymi garściami. To też na tyle nietypowy obraz, że warto samemu spróbować się z nim zmierzyć i zobaczyć, czy tego typu rozrywka nam odpowiada. Jeśli mamy trochę poczucia humoru, powinien to być strzał w dziesiątkę.

Opowieść poprowadzona jest tak dobrze, tak subtelnie, a jednocześnie klarownie i z wyczuciem, że wydaje się wręcz nieuchwytna dla przedstawienia w zaledwie kilku słowach czy zdaniach. Wysoki poziom produkcji w dużej mierze wynika ze świetnego scenariusza.

Obraz Zhanga jest trudny w ocenie. Z jednej strony reżyser podejmuje interesujący, przejmujący temat, związany z potworną masakrą ludności cywilnej. Z drugiej zaś historia prowadzona jest zbyt długo, a choć ciekawa, momentami wytraca tempo i czuć powolny upływ czasu. Mimo wszystko "Kwiaty wojny" są na tyle intrygującą historią, że warto ją zobaczyć. Należy jednak się uzbroić w spore pokłady cierpliwości.

Idealny film na niedzielne popołudnie spędzone z rodziną.

Jest poprawną komedią, nawet jeśli momentami nieco ciężkostrawną. Na szczęście film Mazera broni się jako całość i staje się całkiem przyjemną, niezobowiązującą, jednorazową rozrywką. Przy czym taką, która dość szybko ulatuje z głowy.

Dla określenia filmu w jednym słowie, najlepiej pasuje wyraz: elegancki.

"Życie Pi" wdarło się w moje serce i przysporzyło niezapomnianych wrażeń. Chyba jeszcze nigdy tak nie spłakałem się w kinie ze wzruszenia. Ta bliskość natury w pełnym jej majestacie aż zwala z nóg, zapiera dech, oszałamia i nie pozwala oderwać wzroku od ekranu. Mam już przemocnego kandydata do Najlepszego Obrazu Roku. Piękny film. Koniecznie. Koniecznie w kinie!

Ciekawe i specyficzne dzieło, które w wyraźny sposób zaznacza, dlaczego Joss Whedon jest tak uznanym i rozchwytywanym twórcą. Serial internetowy stanowi rozrywkę na wysokim poziomie!