Grifter

Prawdopodobnie opus magnum Toma Clancy'ego w kinie. Trzyma w napięciu do ostatniej torpedy.

Nawet w latach 90, po wypożyczeniu na VHSie ten film mi się nie podobał. Był marnością nad marnościami. A wszyscy koledzy z podwórka nim się zachwycali. Cóż, zawsze byłem inny...

Dudikoff może i był fajnym gościem, szkoda tylko, że filmy, w których grał, tak fajne nie były.
VHS w latach 90.

Moja ulubiona odsłona serii. I Gibson na wagoniku kolejki, który pogania maszynistę. Plus świetna "gra wstępna" w wykonaniu Gibson-Russo. To był arcyśmieszny, pyszny pomysł.

Zabójczy duet wraca. Strzelanie gwoździami i scena na kiblu ("Na trzy, czy po trzy?") po prostu rządzą.

Początek jednej z najlepszej serii filmów sensacyjnych w historii kina. Dobra akcja i pierwszorzędny humor. Gibson i Glover to faktycznie zabójczy duet.

Chociaż polski tytuł się udał...

"Góra Dantego" tylko w wersji telewizyjnej. Ten sam towar, tylko w innym i znacznie gorszym opakowaniu.

Nie ma tej spójności i magi Verhoevena, który idealnie wyważył wszystkie czynniki. Kershner za bardzo poleciał w przesadną karykaturę, choć jego film (choć trudno uwierzyć) jest jeszcze bardziej brutalny i cyniczny niż część pierwsza. Ale to i tak porządny sequel, który po prostu nie miał szans z arcydziełem Paula.

Rutger Hauer to był mistrz nad mistrze. Jest dobre kino akcji, jest humor, jest charyzmatyczny Hauer. Czego chcieć więcej?

Porządne, widowiskowe kino sensacyjne.
Oj, proroczy był to film, proroczy. Dziś służby mogą cię namierzyć wszędzie. I cię zniszczyć. Teoretycznie nic nowego, ale technika inwigilacji, jaką film pokazał, szybko stała się czymś namacalnym. Choć w momencie premierzy niektórzy krytycy to wyśmiewali. Oj zrzedła im chyba szybko mina.

Nigdy nie rozumiałem fenomenu i kultowości tego filmu. Surferzy-włamywacze...ehhh! A oglądałem w latach 90. I już wtedy mi się nie podobał.

EVERYONE!!!!

Dalton był dobrym Bondem, szkoda, że nie miał szans rozwinąć skrzydeł na więcej niż dwa filmy.

Porządna sensacja z lat 90. No i praktyczne efekty wybuchów i pożarów, nie to, co dzisiejsze sztuczne CGI.

Nie ma podjazdu do pierwszej części. Peron dobra nieco odjechał. Ale to i tak jeden z lepszych filmów z Seagalem. Gdyby jeszcze nie ten plastikowy, kuriozalny i pozbawiony praw fizyki finał ze zderzeniem pociągów.

Historia miłosna tak banalna i stereotypowa, że zrywa na wymioty. Za to scena katastrofy Titanica to prawdziwe arcydzieło i maesteria Camerona.

To wręcz niemożliwe ile ten film zawiera aktualnych treści, prawie 40 lat po premierze. Korpo, które nie liczą się z ludźmi, w których panuje wielki chaos, a młodzi yuppies walczą o stołki.
I ta mesjanistyczna opowieść o współczesnym Jezusie, który umiera i zmartwychwstaje ku uciesze ogromnej korporacji (OCP=Watykan), która trzyma nad niem pieczę i może go monetyzować, dopóki przekaz działa. Ale jest jeszcze kilka kolejnych warstw, które warto odkryć.
Arcydzieło Verhoevena. Nie starzeje się!

Nigdy nie rozumiałem fenomenu. Do dziś się zastanawiam, jak ten płytki i dość infantylny film sci-fi dał początek serialowi i całej maści jego spin-offów. Zostanę przy Star-Trekach.

Klimat jak z kultowego 'X-Files'. Trzyma w napięciu aż do dobrego, nieoczekiwanego zakończenia (choć mój tata głośno się z niego śmiał). Cóż, zła nie da się zabić tak łatwo...

Moore jest już za stary, ale i tak mi się podobał. Fabułka idiotyczna, ale demoniczny Walken jak zawsze trzyma poziom. A i jest zjawiskowa Grace Jones. Wystarczy na niezłe kino.

Ogląda się dobrze, a i humor miejscami działa (zgubiona siekiera). Zdecydowanie klasa B, ale na seans z VHSem idealne na 90 minut.

Daleko, daleko w tyle za "Ściganym". Ale, ale - będzie jeszcze gorzej.

Do dziś nie mam pojęcia jak ten film mógł odnieść tak niebywały sukces komercyjny. Efekty przeciętne jak na rok 1998, emocji mało, a wszystko sprowadza się do płaczliwego knota, wątków rodzinnych i amerykańskiego poświęcenia dla całej ludzkości.
Wujek Sam happy! Lepiej obejrzeć kozacki Armageddon - tam przynajmniej nikt nie ukrywał, że mamy się po prostu dobrze bawić!

Zawsze lubiłem ten film, mimo iż zrobił potężną klapę zarówno finansową jak i artystyczną. Jest dobre zawiązanie akcji, sceny rozmowy z "kosmitą" są ciekawe i trzymające w napięciu (jest tu coś z Kubricka), jest też niezłe zakończenie.
Owszem, można powiedzieć, że Levinson dość mechanicznie podszedł do pozbywania się postaci drugiego planu, ale ogólnie i tak byłem pod wrażeniem filmu.

Aktorzy w większości obsadzeni słabo, ale ma ten dość specyficzny humor.
Dzięki temu sznytowi komediowymi i pokazaniu, że jednak nie robimy tego full-serio, film jest się w stanie jakoś wybronić. Dobre i to.

Teoretycznie o wojnie nuklearnej wywołanej przez przypadek (lub próbie jej wywołania) było wcześniej w kinie wiele razy, ale co tam. Film cholernie trzyma w napięciu. Plus świetny konflikt dwójki wybitnych aktorów Hackman - Washington. Do dziś (choć ostatni raz, widziałem go 25 lat temu) pamiętam mrożący w żyłach dialog: "- Niech Bóg ma cię w opiece, jeśli się mylisz/ Jeśli się mylę, jest wojna. Niech Bóg ma w opiece nas wszystkich".

Nie do końca się udało. Początek obiecujący, kolejne dwa akty filmu, niestety słabe.

Mieszane uczucia. Z jednej strony fantastyczny body-horror (kocham!), świetna i smutna walka z przemijaniem i problemem ageizmu w branży. Z drugiej - satyra na media jest grubo ciosana, karykaturalna, więc ostatecznie nieco niweczy aktorski wysiłek. Owszem, jest to jeden z ciekawszych filmów, jakie ostatnio widziałem, ale halo Holly - Cronenberg nie takie rzeczy robił 30 lat temu i jakoś specjalnie nie pieliście z zachwytu...
"Mr. DeMille, I m Ready for My Close Up", anyone?

Głupkowaty, ale generalnie uroczy seans. Dzieciaki są fajne, jest świąteczny klimat, jest nostalgia, jest nawet dziecięcy "heist movie" (próba zdobycia konsoli ze sklepu). Plus piękny i mądry finał - kawałek plastiku zawsze można nabyć, ale to, co dostajemy od naszych rodziców to największa wartość, która zostanie z nami na zawsze.

Chyba zbyt szybko obwołano Evansa jednym ze współczesnych bogów kina akcji. Jest dosadna, piękna przemoc i krwawa jatka, ale gdzie mu tam do dawnych dokonań fabularnych i baletu przemocy Johna Woo z lat 80. Przepaść.

Film srający na branżę gier będący skończoną głupotą. Z fatalnym aktorstwem, nieudanym montażem i kuriozalną ścieżką dźwiękową, która zupełnie nie pasuje do obrazu. Telewizyjny twór z jedną z pierwszych ról Toma Hanksa. Dekadę później okaże się, że jest dobrym aktorem. Kto by pomyślał oglądając tego koszmarnego gniota.

Szkodliwy paszkwil - człowiek stracił brata, ma okropnych rodziców i cierpi na schizofrenię (koledzy potęgują jego rojenia), ale co tam - winne są gry. Na Kratosa!

Absurd goni absurd, Moore jest już zdecydowanie za stary do roli. Ale, ale, takie były Bondy z Moore'em na przełomie lat 70/80.
Trzeba przyjąć konwencję i pokochać. Albo odrzucić. Whatever. Pamiętajcie, że każde pokolenie miało swojego Bonda. A ten jest całkiem fajny.

Miało być opus magnum Sylwka, ale nie wyszło do końca. Ale to właśnie on ciągnie ten film i zasługuje na największą pochwałę. Reszta ekipy ma to gdzieś, scenariusz leży, a reżyseria to coś poniżej średniej. Szkoda Sly'a, który próbował zerwać ze swym empoi. I robotę zrobił świetną.

Mocny sk*rwiel.
Końcową grę w rosyjską ruletkę pamiętam do dziś, mimo iż film widziałem 25 lat temu. Mówiłem, że mocny sku*wiel.

Prawdopodobnie największa porażka Ridleya Scotta w karierze reżysera.
Demi chciała i warto docenić jej poświęcenie. Szkoda, że nie wyszło.

Znakomite kino sensacyjne, które nigdy się nie zestarzeje. Ford i Jones powinni takie role grać do końca świata - każdy jest znakomicie obsadzony.
"- Nie zabiłem swojej żony! - Nic mnie to nie obchodzi". Klasyk kina sensacyjnego!

Niestrawny wyrób filmopodobny, pełen skretyniałego patosu. Być może najgorsza rola Forda.

Nie jest to najgorszy film świata, jak niektórzy oznajmili. Jest tylko słaby.
Można potraktować go jako świetną komedię, gdy Cindy mówi - "wiadomości cię nie zabiją", po czym włącza telewizor i wybuch wyrzuca ją na 30 metrów do basenu. Albo gdy Baldwin i Cindy kochają się w pociągu, wpada tam koleś, który ma ich zabić, ale tak chyba jest pod wrażeniem ich pląsów, że opuszcza broń i postanawia sobie popatrzeć. I dostaje kulę w łeb.
Mówiłem, że komedia...

Co te VHS-y z lat 90 zrobiły ze mną? Dlaczego ja to wypożyczyłem? Mea culpa.
Co na to Sean Bean?

Może to i debilizm, gdy Sly skacze po mroźnych górach w podkoszulku. Ale, który film sensacyjny nie jest głupi? Ten trzyma za jaja do ostatniej sekundy. Widziałem cztery razy. I zawsze mi się podobał.

Dość kuriozalny przypadek nowej odsłony starego filmu, gdzie biały i czarny, muszą uciekać skuci kajdanami. O ile film z lat 50 miał społeczny sznyt, przeciwstawiał się rasizmowi, o tyle ten z lat 90, to głupia sensacja. Nie najgorsza, nie przeczę, ale wciąż przeciętna.