Grifter

Trzeba mu oddać, że przecierał szlaki dla kina komiksowego superhero (razem z X-Men), którego nie trzeba się było wstydzić. Stąd moja ocena.
Inna sprawa, że efekty specjalne były złe już w dniu premiery, a dziś tego komputerowego gówna nie da się oglądać.
Maguire wyjątkowo sztywny i żałosny jako Parker.
Gdzie ten super ironista i dowcipniś Parker z komiksów?

Żałośnie ckliwe gówno.
Wygląda jak jakaś autoparodia, bo wszyscy grają parodię - Osment, który wspiął się "Szóstym zmyłem" na szczyt, i geniusz Spacey - grają najgorsze role w swej karierze.
Tylko Jim Caviezel i jego wątek potrafi przejąć, dlatego dodatkowa gwiazdka dla niego!
Nie podawać dalej!
Pod groźbą kastracji jajek!

Przyznaję się bez bicia - wolę amerykański remake niż smętny, japoński oryginał.
Owszem, Amerykanie muszą wszystko wytłuścić, by było klarowne, ale zmroził mnie znacznie mocniej niż pierwowzór.
A po seansie już nigdy nie włożyłem do odtwarzacza przypadkowej kasety, nawet jeśli mi kumpel powiedział - "masz tu najlepsze porno świata!".
Sorry Gregory, chcę pożyć trochę dłużej niż siedem dni.

Fantastyczny opening. Coś szokujęgo. Pięknego. Smakowicie krwawego.
Później możecie film wyłączyć. Niczego równie ciekawego już nie będzie.

Zadziwiająco sympatyczna "przygodówka".
Nawet lepsza od drugiej "Mumii", że o trzeciej nie wspomnę.

Żałosny, patetyczny kicz, a za finał powinna być jedna gwiazdka za całokształt.
Ale doceniam stronę techniczną - niektóre sceny akcji to pieprzone złoto.
Lepiej przeczytać książkę "We Were Soldiers Once... and Young", na podstawie której powstał film. O wiele lepsza.

Wilhelmi pewnie po premierze przewrócił się w trumnie.
Pazura wyjątkowo żałosny i manieryczny!
Ale to były mroczne czasy w polskim kinie.
Jakie czasy takie kino.
Jakie kino taki Dyzma.

I don't want to miss a thing?
Zdecydowanie odpuścić!
Żałosne kino!

Może i nie wykracza daleko poza stereotyp typowego rom-kom, ale ile w nim uroku.

Z jednej strony nieznośnie patetyczny kicz na granicy oglądalności, ale z drugiej - Redford ma w sobie tyle charyzmy, że klękajcie kinomani!
I ten Gandolfini, który powinien mieć za tę rolę Oscara za drugi plan.
Świetne starcie człowieka, który był kiedyś bohaterem z zakompleksionym pajacem, który za bohatera się uważa, ale nigdy nim nie był

Ponoć film przepisywano kilka razy, a Antonia Bird była trzecim reżyserem (wcześniejsza dwójka odpadła). Niestety to widać.
Zaczyna się jak horror, później próbuje się to rozładować czarnym humorem (bezsensownie szarżujący Carlyle), po czym w finale wracamy do horroru.
Mógł to być film szokujący, a wyszedł dziwny misz-masz horroru z komedią.

Mamoru Oshii ze świetnej mangi wyciął wszystko co najlepsze i dołożył od siebie coś jeszcze lepszego.
To jeden z tych filmów (obok Akiry), przez który w latach 90 zakochałem się w anime!

PT Anderson pokazuje po raz pierwszy dlaczego jest jednym z najlepszych reżyserów w historii amerykańskiego kina.

Może nie ma tej mocy (szkoda, że Boyle nie wrócił za kamerę, a Garland nie pisał scenariusza - to niestety widać), ale i tak jest cudownie makabryczny.

I to jest genialny film o zombie! Krwawa petarda i jedno wielkie szaleństwo.
Szkoda tylko zakończenia, które Boyle musiał porzucić i nakręcić nowe, te szczęśliwe.
Byłaby jeszcze większa petarda.

Świetny klaustrofobiczny klimat. Szkoda tylko, że w 3/4 filmu intryga się rozlatuje i zmierza to do przeciętnego finału (to samo było w świetnym "Zakładniku" Manna). Ale i tak warto obejrzeć.

Lepiej obejrzeć oryginał, choć Crowe w zasadzie poleciał scena po scenie.

Zawsze go broniłem.
Widziałem z 10 razy i pewnie obejrzę jeszcze nieraz.
Epicka bitwa o Syjon i poświęcenie Neo, który daje się na końcu... ukrzyżować. I te Miasto Maszyn i ich szef przypominający chrześcijańską monstrancję.
Uwielbiam!

To było największe rozczarowanie roku.
Ale po latach zyskał. Wachowscy i ich sceny akcji to wciąż perełka.

Po seansie mówisz sobie, że to słaba adaptacja świetnej gry.
A później oglądasz resztę części, restart serii i myślisz sobie - "może ten pierwszy Resident Evil wcale nie był taki zły?"

Nic nowego w kinie, ale sceny akcji są świetne, a powściągliwy Bale sprawia, że wzroku od ekranu nie można oderwać.
"I pay it gladly."

I pomyśleć, że w 2001 roku obejrzałem film i pomyślałem - o co tyle krzyku, to kolejne gówno, nie ma co strzępić ryja o to.
A później przeczytałem świetne książki. I zrozumiałem oburzenie.

Szkoda nafty.

Smutny los pana Brachiozaura.

Dinozaury nie straszą.
Stały się pośmiewiskiem jako tresowane pieski.

A myślałem, że to dwójka jest słaba.
Nawet Spielberg w słabszej formie zmajstruje kino sto razy lepsze niż jego kumpel, wyrobnik Johnston.
A będzie jeszcze gorzej...

"You said I'm funny. How the fuck am I funny, what the fuck is so funny about me? Tell me, tell me what's funny!"
Skurwiel, którego się bałem.
Oglądając film.
Stając z nim twarzą w twarz bym się zesrał na rzadko.
Scorsese wart każdej nagrody świata!

Krytycy nienawidzili tego filmu po premierze (pewna masakra w szkole zrobiła też swoje).
Dla widzów, to "kulciak".
Mnie zachwycił po premierze na VHS, ale jak go oglądałem, to mój tata powiedział, że to "najbardziej debilny film jaki w życiu widział" (a widział o wiele "debilniejsze" filmy.)
Moja mama, przytrzymała łapki pytając - "dlaczego wypożyczasz takie rzeczy?".
Sami widzicie, że odbiór był... jaki był.

Najgorszy film Raimiego.
Chciał pożenić kryminał z horrorem.
Próba ambitna lecz nieudana.
Widz zmarł.

Głupi nawet jak na standardy kina Hollywoodlandu, bo przesadzony fabularnie.
Ale ma w sobie moc!
Dobry film sensacyjny, z zajadłą krytyką na mass-media i świetnymi scenami pożarów!
Trudno nazwać to rozrywką, bo raczej pokazuje, że Ameryka się skundliła - amerykańska TV żywiła się przemocą dla oglądalności. I nagle pół roku później po 9/11 przyszło opamiętanie - ludzi wyskakujących z okien nie można było pokazywać. Ani plam krwi na betonie. Koniec przemocy w TV?
Na jak długo?

Po tym filmie chcesz uwierzyć w ludzkie dobro, które do Ciebie wróci, jeśli byłeś dobrym człowiekiem...
https://www.filmweb.pl/film/To+wspania%C5%82e+%C5%BCycie-1946-31793/discussion/Najlepszy+%C5%9Bwi%C4%85teczny+film+wszech+czas%C3%B3w...,1047250

Na Gwiazdkę w TV, pomiędzy Kevinem samym w domu, a Szklaną Pułapką...

Nie jest śmieszny. Jest smutny, ponury miejscami, depresyjny wręcz (szczególnie jeśli spojrzeć na poprzednie filmy).
Ale to był strzał w dziesiątkę (ok, w siódemkę!), tym bardziej, że nawiązał fabułą do moje ulubionego filmu Franka Capry.
I ten morał, taki sam w finale "Tego wspaniałego życia" - masz wspaniałe życie, nie szukaj innego, bo możesz pożałować.

Nie udało się.
Film jest... nieśmieszny. Pamiętam jak siedziałem w 2007 roku w kinie - cała sala nabita (nigdy nie byłem na seansie, gdzie nie było żadnego wolnego miejsca), ale panowała dziwna cisza. Owszem, dzieciaki głupio rżały na niektórych slapstickowych scenach, ale dorośli siedzieli w milczeniu.
Ja też.
A na poprzednich scenach turlałem się ze śmiechu.
Szkoda.

Rzadko zdarza się, by kontynuacja rewelacyjnego filmu, była równie rewelacyjna.
Widziałem pewnie z 10 razy i za każdym razem turlam się ze śmiechu.
Polski dubbing znowu zachwyca.

Cudowny!
A przy okazji wywrócił świat amerykańskiej animacji do góry nogami. Okazało się, że wcale nie trzeba śpiewać co 5 minut, że można sobie pofolgować z treścią, obśmiać popkulturę, a przy okazji wtrącić kilka niegrzecznych żartów.
I jeszcze te postaci.
Plus legendarny polski dubbing i występ mistrza Jerzego Stuhra.
Takich rzeczy się nie zapomina.

Uwielbiam Apokalipsę wg Św. Jana - to materiał, z którego można zlepić każdy gatunek (nawet komedię, co zresztą zrobiono).
Niestety całość zawodzi, bo cała apokalipsa nie przeraża, w przeciwieństwie do tej biblijnej.
Trochę zabitych ludzi, zdechłych rybek, grad, trzęsienie ziemi itp.
Demi Moore jeszcze bez sztucznych wypełniaczy, wyrazista i przekonywująca. Plus dobre, mesjanistyczne zakończenie.
Niemniej czuć mocny niedosyt.

Podium Polańskiego i jeden z najlepszych horrorów w historii kina.
Tak się buduje klimat i napięcie.
Każdy, kto porywa się na ten gatunek, przed wejściem na plan, powinien wybitny film Polańskiego obejrzeć. Ze trzy razy...

Sandra postanowiła spróbować sił w nieco poważniejszym repertuarze i trzeba przyznać, że udało się to jej całkiem, całkiem...
Niektóre wnioski o przyczynach uzależnienia wydają się nazbyt oczywiste (by nie rzecz banalne), ale to jeśli ktoś miał do czynienia z tą straszną chorobą (tak - alkoholizm to choroba!) ten z pewnością odnajdzie tu sporo prawdy.

Obsada świetna, ale sama intryga strasznie przeciętna. Szkoda aktorów.

Ahh, ta permanentna inwigilacja.
Choć trzeba mu oddać, że dość wizjonerskim filmem się okazał, bo przyszłość faktycznie okazała się ponura - technologia, która miała nam pomóc tylko oddaliła ludzi od siebie.

Obejrzeć wyłącznie dla fenomenalnego Copleya (Bonhart - palce lizać!) i Lundgrena (jak zawsze charyzmatyczny!).
A same Szczury? Do niczego innego jak do posiekania na plasterki się nie nadają.