Lekarstwo na życie

Mimo, że nie mogę z czystym sumieniem napisać, że wyszła Verbinskiemu ta fuzja horrorowych podgatunków dokładnie tak jak to sobie zaplanował, już za samą tak rzadką w obecnych czasach próbę stworzenia czegoś odmiennego, należą się brawa. O ile zatem nie postanowicie analizować fabuły już po seansie, a dacie się pochłonąć niezwykłemu klimatowi filmu, kinowa terapia uzdrawiającymi szwajcarskimi wodami jest wcale nie najgorszym pomysłem na spędzenie wieczoru.

Mimo, że Lekarstwo na życie momentami przypomina gotycką parodię Młodości Paolo Sorrentino, a kilka scen, jak na przykład pobyt w przypominającej osadę fanów niemieckiego industrial wiosce, budzą bardziej śmiech niż strach, to film ten ma szansę zainteresować nie tylko fanów bycia przerażanym, jest też odtrutką na horrory, w których nie ma nic poza krwią, latającymi kończynami i flakami na ścianach.

Mam bardzo duży problem z nowym filmem Verbinskiego, który z jednej strony ma jaja, by być czymś zupełnie innym od reszty filmów z tego gatunku - bardzo stylowym, wysmakowanym horrorem z ambicjami, z drugiej jego spokojne tempo oraz długi metraż potrafią zmęczyć, a im bliżej końca, tym bardziej klimat zaczyna się rozpływać. Ale "Lekarstwo" ma coś w sobie, co nie pozwala o sobie zapomnieć.

Na sloganach napisano, że Verbinski wizjonerem jest. Rzeczywiście pomysłów i miłości do kina mu nie brakuje. Problem w tym, że to wizjoner w obrębie bycia rzemieślnikiem.

Niezły film pełen ciekawych klatek, fotografii, kontrastów, ale także ze swoimi dość głupimi wadami oraz ze zbyt dużą chęcią trzymania się surowych zasad wytyczonych dawno temu.

Gdzieś w cieniu tych zdjęć i robiącej wrażenie scenografii błąka się zapomniana fabuła, a raczej jej strzępy.

Łączy w sobie to, co z pewnością spodoba się każdemu widzowi, czyli interesującą fabułę, szaleństwo, tajemnicę, krew i nutkę fantastyki, aby wydarzenia były bardziej nieprawdopodobne.

Wizualnie zjawiskowe dzieło, operujące przede wszystkim obrazami: surrealistycznymi, mrocznymi, dziwnymi. Będzie się podobać tak długo, jak nie zaczniemy rozważać fabuły i zastanawiać się nad logiką postępowania bohaterów.

Warstwa audiowizualna filmu "Lekarstwo na życie" zachwyca, jednak nie jest w stanie nadrobić braków scenariusza. Jak na horror jest za bardzo rozwleczony w czasie i ma za mało scen grozy.

Verbinsky nie korzysta z tanich sztuczek znanych ze współczesnych horrorów. Nie chce, by zaskoczeni widzowie podskakiwali na fotelach. Stara się ich wciągnąć w opowiadaną historię, zaniepokoić, zaszczepić w głowach odrobinę szaleństwa.

Jeden z bardziej brutalnych horrorów ostatnich lat jest przeraźliwie niespójny - zarówno od strony technicznej i wizualnej, jak i struktury fabularnej. Logiczne wyjaśnienie wszystkich zwrotów akcji i połączenie ich z elementami wniesionymi do filmu tylko po to, by zaszokować odbiorcę jest zwyczajnie niemożliwe.

Wybuchowa mieszanka horroru, thrillera, romansu, obyczajówki, dramatu historycznego, filmu kostiumowego i komedii.

Wizualno-muzyczna perełka, która warstwą audiowizualną maskuje przeciętną fabułę.

Jeśli nie liczyć cokolwiek schematycznej, zdecydowanie banalnej końcówki i średnio oryginalnej fabuły, to jeden z lepszych horrorów ostatnich lat, tyle że zdecydowanie nie dla każdego.

Wizualnie to pierwsza klasa, a fabularnie, jedno wielkie odwołanie do klasyków horroru.

Może reżyser Ringu nie stworzył czegoś dopasowanego pod gusta przeciętnego wcinacza popcornu, lecz to wciąż fascynująca podróż i niezwykła tajemnica, którą zdecydowanie warto odkryć samemu.

Lekarstwo na życie nikogo nie wyleczy. Zamiast tego zachorujecie na nudę.

Intrygująca, świetnie opowiedziana fabuła nie pozwala nawet spojrzeć na zegarek.

Chaotyczny bałagan, którego fabuła szybko okazuje się bezcelowa i pozbawiona sensu. To jest najgorsze, co może spotkać horror, gdy okazuje się, że historia nie jest warta czasu na seans.

W bilansie dostajemy więc perfekcyjnie zrealizowaną Wyspę tajemnic Martina Scorsese, naznaczoną tak mocno gatunkową przynależnością, że końcówka to już jawne odniesienie do Odrażającego Dr Phibesa z całym swoim kiczowatym dobrodziejstwem inwentarza.

To takie nieślubne dziecko przepięknego obrazu, malowanego ręką mistrza i nieporadnej karykatury gorszego sortu.

Skuteczne lekarstwo na nudę w mainstreamowym kinie grozy.

Nie wyszedł Gore Verbinskiemu powrót do kina grozy, bo zamiast powoływać się na Kubricka, w głębi duszy woli histerię i kiczowatość starych włoskich horrorów. A jedno gryzie się z drugim.

Choć bezsensowny, choć nudny, choć nijaki, "A Cure for Wellness" jest horrorem, który od początku do samego końca zachwyca swym wyglądem.

Kino psychologiczne od lat drąży podobne tematy, ale Verbinski nie bał się zaprosić tematów charakterystycznych dla innych podgatunków horroru. Głównie dlatego Lekarstwo na życie smakuje tak inaczej.

Wyraźnie wymyka się sprawdzonym wzorcom, a także zachwyca oprawą oraz atmosferą. Potrafi być elegancki i pełen rozmachu, a jednocześnie mroczny i kameralny - wszystkiego w sam raz, tyle ile trzeba.

To nie jest kino, jakie chcielibyśmy oglądać, chyba że lubimy bardzo oczywiste i przewidywalne produkcje, które z łatwością obrażają inteligencję widza. Samymi fantastycznymi zdjęciami i surrealistycznymi wizjami nie da się pozyskać atencji widza, gdy od fabuły wieje nudą.