Piotr Tomaszewski

Wszystko to jest poprawnie skręcone - obsada na czele z Jasonem Clarckiem wykonuje swoją robotę całkiem dobrze, nie brak tu też scen, naprawdę potrafiących przykuć uwagę do ekranu. Całościowo film jest jednak kompletnie przezroczysty i nie wprowadza niczego nowego ani względem powieści ani względem przeciętnych straszaków, jakich powstają co roku dziesiątki.

Wszystko to jest oczywiście świetnie zagrane, nakręcone i zmontowane, a napięcie w niektórych sekwencjach można kroić nożem. Solidna gatunkowa realizacja wystarcza by określić "Monument" wyjątkowo sprawnym ćwiczeniem stylistycznym, jednak niestety niczym więcej.

Dla kogo jest to film? Tylko dla fanów Diaza czy po prostu ekstremalnych kinowych przeżyć. Dla kogo nie jest to film? Zdecydowanie nie dla ludzi, którzy na Nowohoryzontowe filmy chodzą w ciemno.

Gdyby nie paraliż, jaki utrzymuje się jeszcze długo po seansie, ręce same składałyby się do oklasków.

Oglądając "Zimną wojnę" widać, że Pawlikowski miał ambicje nakręcenia arcydzieła i trzeba przyznać, że jego film w kilku scenach tym arcydziełem jest. Sam metafizyczny finał mógłby stać się jednym z najintensywniejszych kinowych przeżyć, jakie dane mi było doświadczyć kiedykolwiek, gdyby tylko dostał wcześniej odpowiednią emocjonalną podbudowę.

Rzecz kompletnie pozbawiona własnego charakteru, mocy i prowokująca natychmiastową amnezję, co boli tym bardziej po rewolucyjnym pod wieloma względami "Ostatnim Jedi".

Szkoda tych dwóch sekwencji, szkoda też Joaquina Phoenixa, tworzącego, pomimo niedoskonałości scenariusza, przekonującą kreację oraz genialnego plakatu, który zapowiadał coś o wiele bardziej wyrazistego.

Debiut Maślony to absolutna emocjonalna petarda, którą odebrałem nie rozumem, a właśnie zmysłami czy też intuicją.

Prawdziwa karuzela skrajnych emocji - film na przemian zachwycający i żenujący, niczym jego głowni bohaterowie bez przerwy balansujący pomiędzy jasną a ciemną stroną mocy.

Całość byłaby jednak jedynie cyrkową sztuczką, chwilą przyjemności, o której zapomnielibyśmy zaraz po wyjściu z kina, gdyby nie jeden, prosty, ale niezwykle istotny fakt - ta niezwykła historia wydarzyła się naprawdę.

Widać, że twórcy starali się odpowiednio rozciągnąć intrygę w czasie. Dość powiedzieć, że na pierwszego trupa czekamy niemal pół filmu. Wątek śledztwa sprawia jednak wrażenie zaniedbanego, przytłoczonego całą masą scen i postaci, których powód obecności może wydawać się tu niejasny.

Choć jest filmem nierównym, ma szanse wejść do kanonu zarówno horroru, jak i być udanym spadkobiercą Kina Nowej Przygody.

Shults doskonale wie jak i kiedy przestraszyć widza. Choć w scenach grozy stosuje dość klasyczne środki, ostatecznie wychodzi z tych zabiegów obronną ręką, nie pozostawiając uczucia nachalności, czy desperacji.

Poruszające i bardzo humanistyczne kino - przypominające, że za fasadą wzniosłych ideałów i górnolotnych haseł, zawsze stoi pojedynczy człowiek i jego nic nieznaczący mikrokosmos.

Choć podczas tych czterech godzin wasza cierpliwość zostanie nie raz wystawiona na próbę, a polecenie "Kobiety, która wyszła" komukolwiek byłoby chyba zbyt wielkim ryzykiem, film Lava Diaza powinien znaleźć niewielką, aczkolwiek oddaną rzeszę fanów. Być może wy również do nich dołączycie.