Gra tajemnic

W teorii w "Grze tajemnic" nie ma niczego odkrywczego. Ot, kolejny film o II wojnie światowej i cichych jej bohaterach. W praktyce jednak okazuje się, że coś reżyser, Morten Tyldum, nowego do stosu wałkowanego niezliczoną ilość razy tematu dołożył.

Filmowi może i brakuje iskierki szaleństwa, ale to naprawdę bardzo dobrze zrealizowana produkcja.

Jeden z tych filmów, których nie można przegapić, szczególnie ze względu na poruszone w nim problemy, jak również same wyśmienite kreacje aktorskie Keiry Knightley i Benedicta Cumberbatcha.

Solidnie zrealizowany film, który ma wszystko, co powinien mieć dobry dramat: ciekawą, wybitną jednostkę, a także interesujące tło historyczne i społeczne.

Gra tajemnic mogłaby być lepsza, bardziej przemyślana i wyważona, ale to nie jest produkcja, którą należy odrzucać, pomimo tego, że ma parę minusów. Wręcz przeciwnie warto nawet dla samej roli Benedicta Cumberbatcha i Keiry Knightley.

Tym niemniej "Gra tajemnic" pozostaje bardzo sprytną, inteligentną konstrukcją pełną ukrytych znaczeń, powtarzanych motywów, krzyżujących się myśli. Jest przy tym trochę nazbyt akademicka i przez to za mało emocjonująca i emocjonalna.

Skandynawski twórca zgrabnie, acz bez wspomnianego polotu opowiada o dramacie genialnego człowieka, któremu sławę zabrała... orientacja seksualna. Autor Kumpli czy Łowcy głów ponownie pokazał, że krzesełko z napisem "Director" do czegoś zobowiązuje.

Obraz Mortena Tylduma zawiódł oczekiwania i - niestety - momentami się zwyczajnie dłużył. Docenić należy przede wszystkim historię człowieka, który zamiast być sądzony za swoje postępowanie, uczynki i zasługi, sądzony był za orientację seksualną, co zniszczyło życie tego nieprzeciętnego umysłu.

"Gra tajemnic" nie jest produkcją złą, ale nie jest też produkcją wybitną. Dobrze, że przedstawiła sylwetkę Turinga, bo o takich osobowościach trzeba mówić często i głośno, ale widz nie straci nic, jeśli zamiast obejrzenia filmu po prostu przeczyta biografię matematyka.

Ta gra mnie mocno rozczarowała, choć wydawała się mieć wszystko, by przykuć uwagę. Ale to wszystko jest zbyt równiutkie, bardziej wykalkulowane niż angażujące emocjonalnie.

Choć obraz Tylduma na gruncie postrzegania wojny i okropieństw, jakie za sobą ona niesie, nie odkrywa niczego nowego, pokazując wprost, że wojna wymaga ofiar i czasami trzeba poświęcić życie niewielu, aby uratować życie większości, to jednak pozwala sobie nakreślić bogaty kontekst społeczny.

Film dobry, ale niezbyt udanie wyważony. Scenariusz miejscami jest bardzo dobry, jednak na niektórych płaszczyznach - zwyczajnie średni.

Poza ponadprzeciętną kreacją Cumberbatcha, produkcja stanowi solidne, acz niewybitne kino, któremu ciężko będzie przekonać członków Akademii.

Nie jest to film wybitny, postaci są za to wybitnie papierowe i właściwie jeśli go oglądać, to dla dobrej roli Benedicta Cumberbatcha, który jednak - z ręką na sercu - gra aż za dobrze jak na tak przeciętny obraz.

Ostatecznie "Grę tajemnic" można nazwać jedynie filmem średnim i poprawnym, a na sam szczyt wynosi się jedynie muzyka Alexandre Desplata, który zresztą został za nią nominowany do Oscara.

Przez cały seans film kusi i uwodzi widza, obiecując ujawnienie wielkiej tajemnicy. Obietnicy tej jednak nie dotrzymuje.

Podczas całego seansu możecie momentami mruknąć do siebie bez przekonania może i niezły film aby na koniec powiedzieć cholera, dobry film.Warto dotrwać do końca.

Twórcy "Gry tajemnic" nie idą na łatwiznę. Prześwietlając losy Alana Turinga, zadają pytanie o to, czy dla niego lepiej byłoby przypisać się ludzkości, czy też pozostać na zawsze w cieniu.

Kawał świetnego historycznego kina. I naprawdę nie ma się co obrażać, że polski wkład w Enigmę wspomniany jest tu raptem dwa razy.

Zwyczajnie słaby, zaś w naszym kraju przysłowiowym gwoździem do jego trumny może się okazać fakt, że o udziale Polaków w złamaniu Enigmy nie wspomina się w nim nawet słowem.

"Gra tajemnic" mogła być gorzką i przygnębiającą diagnozą naszego ludzkiego zakłamania. A powstała filmowa pocztówka z genialnymi rolami i Enigmą w tle.