Esensja

Jest filmem dla wrażliwców, oddziałującym na zmysły, odnoszącym się do okresu zawieszenia przed dorosłością, kiedy jeszcze nie jesteśmy pewni, co chcemy dalej robić. Każdy to kiedyś przeżył, więc każdy może znaleźć coś dla siebie wśród rozterek młodocianych bohaterów. A nawet jeśli nie, to warto docenić role aktorskie, zapadające w pamięć kadry oraz przemyślany montaż nadający niespieszne tempo opowieści.

Znajomy ze studiów powiedział kiedyś, że zawsze wybierze kino nieporadne zamiast nijakiego. "Godzinę prawdy" obejrzałby pewnie z niekłamaną przyjemnością, obserwując kolejne sceny, w których Facinelli wykłada się jako scenarzysta i naśladowca Hitchcocka.

Nowe dzieło Grímura Hákonarsona u polskich widzów raczej nie spotka się z tak dobrym przyjęciem jak "Barany. Islandzka opowieść", jednak z pewnością zasługuje na uwagę. "Daleko od Reykjaviku" nie jest bowiem jedynie filmową pocztówką z Islandii, ale interesującą opowieścią o kobiecie, która miała odwagę zbuntować się przeciw miejscowym układom.

To bardzo depresyjna diagnoza współczesnej korporacyjności, gdzie zamiast sprawiedliwości rządzą układy i ludzie posiadający wyższe stanowisko. Przede wszystkim to istotny kobiecy głos wymierzony przeciwko współudziałowi. Bo jeśli o czymś wiemy, a godzimy się na to i milczymy, to staje się to również naszą winą. I żadne usprawiedliwienia nie pomogą.

Mimo tego "Donnie Darko" pozostaje jednym z najbardziej enigmatycznych tworów dziesiątej muzy trwającego właśnie stulecia.

Miłość to niezwykle skomplikowana materia. Nic więc dziwnego, że powstało na jej temat tyle filmów. Także w Związku Radzieckim - kraju, w którym nawet najbardziej intymne sfery życia były zideologizowane. "Ta jedyna..." Josifa Chejfica to historia, której autor balansuje na granicy lirycznej tragikomedii i melodramatu. Z czasem przeciągając linę w tę drugą stronę.

Drugi odcinek serialu nie tylko przynosi ze sobą kolejną porcję niezwykłych wydarzeń, ale pozwala nam też lepiej poznać bohaterów. Co istotne, sprawa, którą tym razem badają Michael Quinn i J. Allen Hynek, przynajmniej na pierwszy rzut oka nie wygląda na taką, którą da się łatwo zamieść pod dywan. Nie ulega bowiem wątpliwości, że we Flatwoods w Wirginii Zachodniej naprawdę coś spadło z nieba.

W drugim odcinku "Ręki La Garduñi" akcja nie zwalnia ani na moment, a twórcy przygotowali też dla nas kilka niespodzianek. W efekcie fabuła robi się coraz bardziej wciągająca, co w połączeniu z dbałością o oddanie na ekranie realiów XVI-wiecznej Sewilli i znakomitymi zdjęciami zapewnia nam pierwszorzędne widowisko.

Mroczne kino młodzieżowe stawiające na prowokowanie zamiast kolejnej, takiej samej fabuły i prostych rozwiązań, pozostanie raczej perełką, którą po latach wspominać będzie jedynie garstka widzów. Wśród tej garstki będę i ja, a tymczasem mam nadzieję, że Tayarisha Poe zaskoczy nas jeszcze innymi, nietuzinkowymi produkcjami. Jedyny problem jest taki, że swoim pełnometrażowym debiutem postawiła sobie poprzeczkę bardzo wysoko.

W swojej kilkudziesięcioletniej karierze reżyserskiej nakręcił zaledwie sześć filmów fabularnych. Każdy z nich jednak odegrał istotną rolę w dziejach radzieckiej - i nie tylko - kinematografii. "Był sobie dziad i baba" to czwarte dzieło Grigorija Czuchraja, będące kameralnym dramatem psychologicznym, w którym pobrzmiewają echa tragedii epoki stalinowskiej.

Koniec pierwszego sezonu "Zarazy" stał się dla twórców serialu okazją do pożegnania się z częścią postaci, a z kolei w przypadku innych bohaterów następują diametralne zmiany w ich życiu. Z punktu widzenia widzów kluczowe jest jednak to, że poznają wyjaśnienie tajemnicy serii morderstw, o których dowiedzieliśmy się w poprzednich odcinkach.

Zastanawiam się, czy dzisiaj - gdy w konstytucji mamy wpisany zakaz propagowania ustroju komunistycznego - mógłby zostać zaprezentowany w telewizji jeden z najsłynniejszych powojennych obrazów Julija Rajzmana. Przedstawia on przecież mit o "dobrym komuniście" - człowieku prostym, ale uczciwym, niewykształconym, lecz marzącym o świetlanej przyszłości chłopów i robotników. W Polsce Ludowej wyświetlano go pod tytułem "Niezłomny"...

Brian De Palma nikomu już nic nie musi udowadniać. Ma już niemal osiemdziesiąt lat na karku i nakręcił wystarczająco dużo arcydzieł, aby zajmować poczesne miejsce w panteonie najwybitniejszych reżyserów XX wieku. Właśnie, XX, bo w XXI radzi już sobie znacznie gorzej. Oparty na scenariuszu Norwega Pettera Skavlana thriller "Domino" nie pozwala, niestety, zmienić tego zdania.

Przyznam, że długo się wahałem, czy omawiać w tej rubryce filmy powstałe w czasach stalinowskich, będące apologią dyktatora. Z drugiej strony jednak, skoro one także są "klasyką kina radzieckiego", to dlaczego się od nich odżegnywać. Poza tym dzisiaj jest ważny dzień. Prima aprilis! I choćby z tego powodu mogę sobie pozwolić na monumentalną "Bitwę stalingradzką" Władimira Pietrowa z końca lat 40. XX wieku.

Przypadek "W lesie dziś nie zaśnie nikt" pokazuje, że zrobić dobry slasher, będący hołdem dla klasyki, też trzeba umieć.

"Zjawa" koncentruje się bowiem na zagadnieniu podobnym do tego, które poruszały filmy "Biutiful" i "Birdman" - znaczeniu doczesnego życia i tym, co to znaczenie definiuje.

Znam przynajmniej kilka przepięknych filmów o przyjaźni człowieka ze zwierzęciem. Ale ten, radziecki obraz Stanisława Rostockiego sprzed ponad czterdziestu lat, jest chyba najwspanialszy. Najbardziej wzruszający i wyciskający łzy. W największym stopniu skłaniający do refleksji. I dzięki temu również najaktualniejszy. Choć nazywa się tak niepozornie - "Biały Bim Czarne Ucho".

Prawie dwugodzinny film można by spokojnie zmieścić w trzydziestu minutach, na więcej autorzy pomysłu nie mieli. Są za to efekty specjalne i rozwleczone fragmenty rodem z fantastycznych filmów postapokaliptycznych, służące głównie nabiciu czasu.

W najśmielszych snach nie przypuszczałabym, że prawie się popłaczę przy scenie, w której zdezelowany samochód zostaje przysypany skalnym rumowiskiem.

Reżyserskie duety, zwłaszcza na początku kariery, w chwili artystycznego debiutu, nie były w radzieckiej kinematografii niczym niezwykłym. Niektórym dane było przetrwać nawet wiele lat, zdecydowana większość rozpadała się jednak natychmiast po nakręceniu jednego filmu. Drogi Grigorija Aronowa i Aleksieja Germana rozeszły się od razu po premierze "Siódmego towarzysza". Ten drugi został później jednym z najoryginalniejszych twórców w Kraju Rad, o pierwszym mało kto już dzisiaj pamięta.

Fiodor Bondarczuk niezbyt często staje przed kamerą w roli reżysera. Ale kiedy już to robi, kręci filmy z prawdziwym przytupem i za olbrzymie pieniądze. Podobnie rzecz ma się z najnowszym - fantastycznonaukowym melodramatem "Inwazja", który jest kontynuacją wcześniejszego o dwa lata "Przyciągania". Niestety, kontynuacją wydumaną, ckliwą i zupełnie niepotrzebną. Filmu nie potrafią uratować nawet przyzwoite efekty specjalne.

"Birdman" Alejandro Gonzáleza Iñárritu zdobył najwięcej nominacji i nagród wśród wszystkich filmów meksykańskiego reżysera. Choć nazywanie tego filmu jego "opus magnum" może brzmieć nieco pompatycznie, wydaje mi się, że jest to zdecydowanie najlepszy film Iñárritu.

Nadzwyczaj udana odpowiedź na francuską i czechosłowacką Nową Falę. O sile liczącego sobie już ponad pół wieku "Cierpkiego wina" decydują przede wszystkim prezentowane przez autora zacięcie dokumentalisty oraz wyrazista postać głównego bohatera, który mimo młodego wieku i wcale nie najlepszych ocen w szkole, okazuje się być prawdziwym człowiekiem zasad.

Stonowany lecz poruszający dramat psychologiczny, opowieść o traumie, dla której idealną ilustracją wydają się być surowe pejzaże Islandii.

Sympatyczna komedia romantyczna, skutecznie odwołująca się uroku nostalgii i pobudzająca u widza własne wizje pięknej epoki.

Aleksandr Askołdow to twórca jednego filmu. Nie dlatego, że inne okazały się zbyt słabe, aby o nich po latach wspominać. Po prostu więcej nie pozwolono mu nakręcić. A i ten jeden starano się doszczętnie wymazać z historii radzieckiej kinematografii. Na szczęście to się nie udało, bo zwolniony aresztu po dwudziestu latach "Komisarz" okazał się prawdziwym arcydziełem sztuki antywojennej.

Pochodząca z Petersburga reżyserka nie wyrobiła sobie jeszcze takiej marki, która sprawia, że na każdy jej kolejny film widzowie czekają z niecierpliwością. Wszystko jednak przed nią, co udowadnia "Portem" - nostalgicznym dramatem, w którym młodzieżowa opowieść gangsterska miesza się z soap operą. Kiedy Aleksandrze Strielianej uda się odrzucić telenowelowy balast, może stać się bardzo cenioną twórczynią.

Czwarty film Alejandro Gonzáleza Iñárritu jest pierwszym zrealizowanym bez Guillermo Arriagi, który w głównej mierze odpowiadał za celowo poszatkowaną i nielinearną narrację pierwszych trzech. Paradoksalnie żaden film z tak zwanej "trylogii śmierci" nie mówi tyle o umieraniu, co omawiany dzisiaj "Biutiful".

Jeden z najsłynniejszych radzieckich filmów fantastycznonaukowych powstał - w pewnym sensie - przez przypadek. Pierwotnie był bowiem zamierzony jako historia science fiction, dla której punktem wyjścia miała być przygodowa "Wyspa skarbów" Roberta Louisa Stevensona. Scenariusz Gieorgija Danieliji i Rewaza Gabriadzego jednak ewoluował i ostatecznie przybrał postać "Kin-dza-dza!" - gorzkiej komedii o okrutnej dyktaturze.

Guy Ritchie powraca do korzeni i kręci gangsterską komedię w stylu swych dawnych filmów. Wielbiciele "Przekrętu" i "Porachunków" nie powinni być zawiedzeni.

Reżyserski debiut aktora Grigorija Dobrygina to współczesny psychologiczny melodramat, który opowiada o tym, jak fascynacja wielkim światem i niespełnione marzenia niszczą życie młodego małżeństwa mieszkającego na rosyjskiej prowincji. W "Sheena667" krok po kroku obserwujemy destrukcję zdrowego układu damsko-męskiego, która prowadzi... - właśnie, dokąd?

Japoński reżyser za mało wgryza się w temat i raczej nie prowokuje do refleksji. Jest w swojej strefie komfortu, ponownie opowiadając o relacjach rodzinnych. Nie schodzi poniżej pewnego poziomu, ale prawdę mówiąc, tym razem również nie zachwyca.

Przyznaję, sam pomyślałem, że Francja robi sabotaż, wystawiając do oscarowego wyścigu "Nędzników" zamiast "Portretu kobiety w ogniu". I choć moje serce jest po stronie filmu Celine Sciammy, to w budowaniu złożonego portretu społeczeństwa i stopniowej eskalacji negatywnych nastrojów "Nędznicy" sa filmem bardziej nieoczywistym niż te głośniejsze tytuły jak "Joker" czy "Parasite".

Świetnie nadaje się nawet dla zupełnie małych dzieci, bo nie ma w nim strasznych scen, za to jest sporo nieskomplikowanego humoru w rodzaju tygrysa rozpłaszczającego się w skoku na szklanych drzwiach, których nie zauważył. Dorośli raczej się wynudzą, bo intryga jest bardzo przewidywalna.

To dzieło z gatunku tych, w których dzieje się niewiele, ale wydarza tak dużo. Nostalgiczny melodramat opowiada o spóźnionej i nie do końca spełnionej miłości dwojga ludzi, którzy znają się od lat, ponieważ mieszkają po sąsiedzku.

Kolejne części nieformalnej "trylogii śmierci" Alejandro Gonzáleza Iñárritu trafiały do kin dokładnie co trzy lata. W roku 2006 miała swą premierę ostatnia odsłona tryptyku - "Babel" - której tytuł słusznie kojarzy się z biblijną opowieścią.

Mroczne kryminały ze Skandynawii urzekają skomplikowaną, wielowarstwową fabułą, rozbudowanym tłem obyczajowym, wyrazistymi bohaterami oraz niezwykłymi plenerami. To wszystko znaleźć można również w serialu "Wisting", którego fabuła oparta została na powieściach Norwega Jørna Liera Horsta.

Malkontenci powiedzą, że to promowanie niewłaściwej osoby. Ja powiem, że po prostu przeciętny film, ale podejmujący pewne ryzyko i próbujący opowiedzieć coś ciekawego o człowieku, który w rzeczywistości wcale nie ma szczególnie pasjonującego życiorysu. Zamiast więc wyśmiewać produkcję już na starcie i odsądzać twórców od czci i wiary, warto dać jej szansę, bo "cuda przecież się zdarzają".

W połowie lat 70. ubiegłego wieku radzieccy twórcy filmowi na poważnie zainteresowali się tematyką młodzieżową. W ciągu kilku lat powstało wówczas przynajmniej kilka bardzo wartościowych filmów, które nie trywializowały tematu, podchodząc do młodych bohaterów z szacunkiem i zrozumieniem. Jednym z takich dzieł była "Zgrywa" - reżyserski debiut aktora Władimira Mieńszowa, przyszłego laureata Oscara za melodramat "Moskwa nie wierzy łzom".

Kto obstawiał, że gdy filmowcy zainteresują się już prozą Dmitrija Głuchowskiego, to w pierwszej kolejności nie sięgną wcale po bestsellerową postapokaliptyczną trylogię o moskiewskim metrze, ale w pełni realistyczną powieść pisarza, czyli "Tekst"? a tak właśnie postanowił zrobić Klim Szypienko, któremu gotowy scenariusz filmu podsunął sam autor.

Trudno pozbyć się wrażenia, że Harley Quinn powinna mieć swój film razem z Jokerem, a drużyna Birds of Prey oddzielną produkcję, nieco bardziej poważną i lepiej rozwijającą bohaterki. "Ptaki Nocy..." stają się więźniem własnej prześmiewczej, autoironicznej konwencji trochę jak spaghetti westerny w latach 70.

Powstał w bardzo złym momencie. Związek Radziecki powoli zaczął się już rozpadać, a jego obywatelom nie w głowie było chodzenie do kina. Podobnie w Polsce Ludowej, dokąd "Wory w zakonie" - tyle że pod tytułem "Mafia w blasku prawa" - trafiły pod koniec lat 80. A szkoda, bo mógł to być hit na miarę "Piratów XX wieku".

Co by bowiem o "W imię zasad" nie powiedzieć krytycznego, to mimo wszystko jest to kawał przyzwoitego kina gatunkowego z potężną porcją nostalgii.

Obchodzone nie tak dawno setne rocznice wybuchu, a następnie zakończenia pierwszej wojny światowej sprawiły, że ten coraz bardziej odchodzący w niepamięć konflikt globalny stał się ponownie atrakcyjnym tematem dla historyków, pisarzy oraz filmowców. Jednym z przejawów tego wzmożonego zainteresowania jest zrealizowany przed dwoma laty w Rosji eksperymentalny dramat Aleksandra Zołotuchina "Młokos".

Skrajne zaburzona chronologia zdarzeń w filmie ma wielkie znaczenie dla samej jego wymowy. Ten, deprecjonowany w większości recenzji i uznawany za słabość, manewr narracyjny jest tu bardzo istotny. To przecież właśnie sekwencja zdarzeń, następstwo przyczyny i skutku, pozwala człowiekowi żyć, wyciągać wnioski, odbierać nauki, wydostawać się z dna przepaści zaraz po bolesnym upadku.

Dzieło Stevena Soderbergha ogląda się z zainteresowaniem i przyjemnością - głównie dzięki temu, że mimo przedstawienia tutaj całkiem poważnych i nierzadko skomplikowanych zagadnień, okazji do śmiechu nam nie brakuje.

Uzbecki reżyser Jusup Razykow od lat pozostaje wierny swemu autorskiemu kinu. Kręci filmy, które - twórca ma tego pełną świadomość - niekoniecznie przebiją się do powszechnej świadomości, ale na pewno nie przejdą niezauważone na festiwalach. Nie inaczej jest z ubiegłoroczną "Naftą" - opowieścią o miłości do bliskich i przywiązaniu do swojego miejsca na świecie.

Ogółem, film zdecydowanie dla dzieci, rodzic może popodziwiać wyżej wspominaną malowniczość, jak również melancholijną urodę Roberta Downeya jra, a w wersji oryginalnej - posłuchać głosów Emmy Thompson, Toma Hollanda, Ramiego Maleka, Ralpha Fiennesa i paru jeszcze innych gwiazd.

Przyglądając się polskiej kinematografii czasów PRL-u, okazuje się, że - w porównaniu z naszymi wschodnimi sąsiadami - mieliśmy ogromny problem w przedstawianiu miłosnych perypetii nastolatków. Że w Związku Radzieckim w latach 60. i 70. XX wieku powstało całkiem sporo filmów, które potrafiły mówić o tym nadzwyczaj poważnie i bez trywializowanie. Czego przykładem melodramat Pawła Liubimowa "Szkolny walc".

Cóż z tego, że "Dwóch papieży" ogląda się z przyjemnością, skoro po skończonym seansie okazuje się, że z filmu tego naprawdę niewiele nowego można dowiedzieć się o Benedykcie XVI czy Franciszku i w zasadzie nie do końca wiadomo, po co on w ogóle powstał.