Dawid Muszyński

Produkcja Jonathana Nolana ma lżejszy i bardziej campowy styl niż chociażby ekranizacja The Last of Us, ale to bardzo dobrze. Ten świat nie może być traktowany cały czas na serio. Dodanie do niego odrobiny koloru, humoru i pewnej naiwności wyszło na plus. Amazon Prime nie szczędził budżetu i dał twórcom pełną kontrolę. Dzięki temu dostajemy wspaniałą produkcję, która zadowoli fanów serii i zaciekawi osoby, które nie znają tego świata. Żyjemy obecnie we wspaniałych czasach dla graczy.

Gdy wybieramy się na produkcję Adama Wingarda, od początku wiemy, że nie będzie w niej wzruszających scen czy rozterek moralnych. Będzie za to widowiskowa rozróba, która nacieszy nasze oko, ale o której też zapomnimy za dzień czy dwa. Jest to fastfoodowe świecidełko mające na chwilę przykuć naszą uwagę. I jako takie spełnia się wyśmienicie. Dostarcza tyle rozrywki, że trudno jest ją unieść. Trzeba dodać, że to rozrywka wyborna!

Reżyser Gil Kenan starał się odtworzyć oryginalny charakter serii i miejscami mu to wyszło. Główni bohaterowie są ciekawi i zabawni. Nowy czarny charakter ma duży potencjał i przez większość filmu czujemy, że jego nadejście może zwiastować coś strasznego. Twórca w należyty sposób wykorzystał oryginalną obsadę, ale nie wciskał jej do fabuły na siłę. Jednak pomiędzy to wszystko dołożył bardzo dużo niepotrzebnych rzeczy - zbędnych bohaterów, niepasujący typ humoru czy małe piankowe stwory.

"Dżentelmeni" to bardzo dobry serial zarówno pod względem scenariuszowym, jak i postaci, które pojawiają się na ekranie. Jest to również jedna z tych produkcji, które, moim zdaniem, nie nadają się do oglądania na jeden raz. Styl Ritchiego w zbyt dużej ilości zaczyna przytłaczać. Dlatego po 2-3 odcinkach warto zrobić sobie przerwę. Dzięki temu też jesteśmy w stanie dostrzec więcej niuansów, jakie scenarzysta i reżyserzy poszczególnych odcinków chcieli nam przekazać.

"Road House" jest remakiem, ale ogląda się go jak zupełnie nowy film. Udaje mu się oderwać od oryginału i wprowadzić dużo niezbędnej świeżości. To świetne kino w starym stylu. Nawet nie wiedziałem, jak bardzo brakowało mi takich produkcji skierowanych na rozrywkę, które nie traktują widza jak idioty.

Biała odwaga to potrzebny i ważny film, który nikogo tak naprawdę nie obraża. Pokazuje historię i wyciąga na światło dzienne pewne niewygodne dla Podhalan opowieści. Jednak moim zdaniem ważne jest to, byśmy byli świadomi naszej historii i potrafili się z nią zmierzyć. Choćby w taki filmowy sposób.

Kung Fu Panda 4 wpisuje się w schemat słabych, trochę naciąganych kontynuacji, które mogłyby się sprawdzić jako odcinki specjalne na streamingu, a nie pełnoprawne kontynuacje przeznaczone na kinowy ekran. Nie jest to oczywiście zły film, ale gdy porównamy go z poprzednikami, to wypada znacznie gorzej. A nie o to chyba wytwórni i twórcom chodziło.

Z wielkim zainteresowaniem podszedłem do filmu "Żegnajcie laleczki". Jest to bowiem pierwszy film, jaki Ethan Coen napisał i wyreżyserował bez pomocy swojego brata. Jest to, pod tym względem, jego solowy projekt. I to całkiem udany, choć nie jest to też najmocniejsza karta w jego filmowej karierze. Ot, taki zabawny film drogi z wieloma barwnymi postaciami, jakie nasze bohaterki spotykają na swojej drodze.

"Awatar Ostatni władca wiatru" nie wykorzystuje w pełni swoich możliwości, ale nie jest też produkcją nieudaną. Serial ogląda się z umiarkowaną sympatią i zaciekawieniem. Nie jest to może hit na miarę One Piece, świat nie będzie się nim zachwycał czy też rozmawiał o nim tygodniami, ale najmłodsi widzowie raczej będą zadowoleni.

"Diuna: Część druga" jest dla mnie filmem perfekcyjnym. Oczywiście niektórzy będą narzekać, że zbytnio skupia się na akcji i nie poświęca tyle czasu na rozwój świata. Jednak obie części tworzą spójny, przemyślany i skończony projekt. Villeneuve wykonał tytaniczną robotę - dał nam dzieło na miarę Władcy Pierścieni czy pierwszej trylogii Star Wars. Jest to bowiem film, który na stałe zapisze się w panteonie klasyków. Reżyser tym samym potwierdził, że jest jednym z najlepszych twórców w branży.

Problem polega na tym, że scenarzyści Frank E. Flowers i Zach Gaylin kompletnie nie są w stanie zainteresować nas historią legendy muzyki. Miotają się w tej opowieści i robią częste przeskoki, przez co wprowadzają do tej struktury ogromny chaos. Niby mają wszystkie składniki potrzebne do zaserwowania wybornego dania, ale nie wiedzą, jak je przygotować. Rzucają wszystko chaotycznie na talerz i mają nadzieję, że jakoś samo się to skomponuje.

Pełnometrażowy debiut reżyserski Artura Żmijewskiego nie ma niestety widzom nic do zaoferowania. Brak tu spójnej historii, która by nas zaangażowała i zaciekawiła. Dostajemy skrót życia młodego Pawlaka z dłuższymi przystankami na ważne wydarzenia historyczne. I to byłoby w sumie na tyle.

Wydaje mi się, że "Legia. Do końca" spodoba się nie tylko kibicom warszawskiego klubu, ale też miłośnikom sportu, bo jest to bardzo dobrze nakręcona produkcja.

Matthew Vaughn kompletnie przestrzelił. Ja rozumiem, że konwencja "Argylle. Tajny szpieg" miała być podobnie jak w "Kingsman" prowadzona cały czas z przymrużeniem oka, ale reżyser przesadził. Postaci, jakie pojawiają się na ekranie łącznie z Elly i Aidenem szybko nam obojętnieją.

"Władcy przestworzy" to idealny przykład, jak telewizja i kino powinny opowiadać o wojnie. Bez nadmiernego patosu, ale z uwzględnieniem ludzkiego strachu, radości przyjaźni. Wspaniała lekcja historii.

Mam jeden problem z Braćmi ze stali. Rodzina Von Erich może i jest bardzo popularna w Stanach Zjednoczonych, ale w naszym kraju jej członkowie są totalnie anonimowi. Mam wrażenie, że Durkin trochę o tym nie pomyślał podczas pisania scenariusza. Niektóre sceny i wydarzenia mogą być dla polskiego widza niezrozumiałe, gdyż twórca potraktował je bardzo pobieżnie. Pewnie wyszedł z założenia, że fan wrestlingu o nich wie. Dlatego też na poziomie sportowym ten film na mnie kompletnie nie zadziałał.

Biedne istoty nie urzekną wszystkich. Wiele osób odbije się od nich przez arthousowy klimat. Nie jest to produkcja łatwa. Jeśli jednak przyzwyczaimy się do stylistyki Lanthimosa, zrozumiemy, że prowadzi on z nami pewien dialog i zmusza do interpretacji tego, co się dzieje na ekranie. Niektóre wydarzenia możemy bowiem odczytywać na różne sposoby.

Moim zdaniem "Fuks 2" urąga oryginałowi tak samo, jak robił to "Sztos 2". Oba filmy są kompletnie niepotrzebne i sztucznie podczepiają się pod kultowe marki. Jeśli miałbym porównać do czegoś nowy film Dutkiewicza, to bym go zestawił z freskiem Ecce Homo odrestaurowanym przez amatorkę z hiszpańskiego miasteczka Borja. Doceniam dobre chęci, ale efekt jest tragiczny.

Jeśli szukacie jakiejś pozycji, przy której będziecie mogli się zrelaksować, a do tego jesteście fanami Jasona Stathama, to ta produkcja w pełni Was zadowoli. Nie różni się ona zbytnio od innych solowych filmów z tym aktorem, w których jego postać wchodzi na drogę zemsty, jednak też nie odbiega od nich poziomem. Wiedziałem przed seansem, czego mogę się spodziewać, a Ayer i Statham mnie nie zawiedli.

Nowy Detektyw może nie jest tak dobry jak pierwszy sezon, ale nie zawodzi. Jestem przekonany, że odebrałbym go o wiele lepiej, gdybym wcześniej nie widział Mare z Easttown, bo seriale te są bardzo podobne. Tym samym Jodie Foster nie ucieknie od porównań do Kate Winslet. Niestety wypada od niej słabiej. Nie wiem, czy to dlatego, że tamten serial wyszedł wcześniej, przez co produkcja López straciła na oryginalności.

Krótko mówiąc: szkoda czasu na "Freelance". Do Polski film trafia od razu na streaming, ale i tak nie polecam seansu. Gdyby to była przynajmniej średnia komedia. Niestety, to jest taki potworek, który sam nie wie, czym chce być. Kinem akcji? Komedią? Tak czy inaczej, zawodzi na każdym polu.

Serial "1670" to znakomita satyra na obecną rzeczywistość, którą ubrano w sarmackie szaty. Twórcy stanęli na wysokości zadania i pokazali, że da się robić wartościowe treści, które w znakomity sposób mogą obśmiać nasze przywary i wyciągać kompleksy na światło dzienne, ale nie w sposób prymitywny czy kabaretowy. Netflixowi brakowało produkcji, która by udowodniła, że potrafią tworzyć zabawne komedie. Bądźmy szczerzy, ich poprzednie projekty filmowe raczej dołowały, a nie bawiły.

"Rebel Moon" miał wszelkie zadatki, by być dobrym filmem, jednak scenariuszowy chaos wszystko zniweczył. Sama historia walki przypadkowej gromady ludzi, których łączy chęć zemsty mogącej zainteresować niedzielnych wielbicieli sci-fi została przykryta przez ich dramat, przez co zabrakło miejsca na główną opowieść. Została ona zepchnięta na margines.

Wydaje mi się, że wybór "Aquamana i Zaginionego Królestwa" na ostatni rozdział DCU był ogromnym błędem. Można było zakończyć to na Flashu i przynajmniej część fanów byłaby zadowolona. A tak wszyscy, nawet ci najbardziej zagorzali fani DC, wyjdą z kina rozczarowani. Snyderverse miało swoje dobre momenty i nie zasłużyło na taki koniec.

Nie wiem czy "Wyfrunięci" mają potencjał do tego, by została kolejną serią w katalogu Illumination, ale na pewno są strzałem w dziesiątkę, jeśli chodzi o potrzeby dzieci w kinie. Potrafią zaangażować, bawić i co najważniejsze zostawić młodego widza ze świetnie podanym morałem.

Po seansie miałem bardzo duży niedosyt i uczucie niewykorzystanej szansy. Była okazja, by stworzyć ciekawą opowieść dla całej rodziny, a tak dostajemy kino średniej jakości, choć piękne wizualnie. Wystarczyłoby bardziej dopracować scenariusz i inaczej rozłożyć w nim akcenty, byśmy dostali kino znakomite dla każdego widza.

Pierwsze trzy odcinki, pokazują, że twórcy nie spoczęli na laurach ani nie obniżyli poziomu, do którego nas przyzwyczaili w pierwszym sezonie. Wprost przeciwnie - zwiększyli liczbę postaci, podkręcili trochę tempo akcji i pokazali, że mają jeszcze więcej pomysłów. Trzeba przyznać, że na razie akcja jest wartka i nie ma tutaj zbędnych, przegadanych ani rozwleczonych scen. Scenarzyści wyciągają z powieści Childa, ile się da, i pięknie przekładają to na język kinematografii.

Nowa produkcja Michaela Manna udowadnia, że reżyser wciąż potrafi opowiadać ciekawe historie i nie popada w rutynę podczas tworzenia filmów. Cały czas szuka nowych tematów. I za to go szanuję! Oczywiście mamy tutaj kilka scen, które wydają się przeciągnięte lub niepotrzebne - mają one na celu podbicie dramatu osobistego głównego bohatera. Wyhamowują trochę akcję, ale też nie na tyle, by widz zaczął wiercić się z nudów na fotelu.

Świetna historia o podążaniu za swoimi marzeniami i walce o coś, co się dawno straciło. O nawiązywaniu nowych przyjaźni i uzmysłowieniu sobie, że przez życie nie idzie się samemu, a z innymi ludźmi. Paul King ukrył w tej produkcji morał, który bardzo szybko trafi do młodych widzów.

Wspaniała opowieść o ludzkości, która przyparta do muru potrafi zrobić wspaniałe rzeczy i wzbić się ponad podziały. Takashi Yamazaki osiągnął to, czego Gereth Edwards i Adam Wingard nie zdołali w swoich wysokobudżetowych filmach. Z nadzieją będę wypatrywać kolejnej części sagi od japońskiego twórcy.

Studio Dreamworks stanęło na wysokości zadania i dostarczyło kolejną bajkę, która spodoba się fanom. Oczywiście "Trollom 3" daleko do poziomu "Kota w Butach Ostatnie życzenie", ale jest to dalej świetna rozrywka dla całej rodziny. Jestem też przekonany, że wiele osób po seansie sięgnie po oficjalny soundtrack, który jest naładowany wieloma pozytywnymi utworami.

Nowa produkcja Ridleya Scotta jest naszpikowana ciekawymi i świetnie obsadzonymi postaciami. Liczę na to, że aktorzy w wersji reżyserskiej rozwinęli skrzydła i zaprezentowali się w pełnej krasie. Nie zrozumcie mnie źle, Napoleon nie jest złym filmem. Na pewno warto obejrzeć te epickie sceny walki na dużym ekranie. Czuć jednak to, że reżyser na potęgę ciął materiał, gdy tworzył krótszą wersję.

Bardzo dobre dopełnienie serii. Daje pogłębiony obraz tego świata i jego mieszkańców. Do tego ma angażującą historię i ciekawych bohaterów. Tom Blyth nie kopiuje Donalda Sutherlanda, ale z łatwością uwierzycie, że z tego młodego człowieka wyrośnie Snow, jakiego znacie. Francis Lawrence stworzył produkcję, która zadowoli fanów, a dla nowych widzów może być początkiem przygody z Igrzyskami śmierci z Jennifer Lawrence.

Totalne rozczarowanie i już nawet nie dzwonek, a syrena alarmowa dla Feigego i jego ekipy. Jeśli nie zaczną przykładać się do scenariuszy, a wciąż stawiać na coś, co równie dobrze mogłoby zostać napisane przez AI, to stracą wszystkich fanów. Kino superbohaterskie znów stanie się cringe'ową rozrywką dla niewielkiej grupy widzów.

"Niezwyciężony" zalicza solidny start. Twórcy nie zawodzą wysokich oczekiwań widzów. Nie zmniejszyli też budżetu na animację, która jest bardzo komiksowa, płynna i niezwykle szczegółowa. Nikt nie poszedł na skróty. Widać, że wszystkim zależało na tym, by finalny produkt był jak najlepszej jakości. Na razie udaje się to utrzymać.

"Rick i Morty" zaliczają ciekawy start, choć spora część fanów będzie niezadowolona z faktu, że pierwsze dwa odcinki są osobnymi historiami i w żaden sposób nie rozwijają wątku głównego, czyli walki z Rickiem Primem. Mało tego, obie historie skupiają się na Sanchezie, pozostawiając resztę rodziny w tyle. Nie mają oni za dużo do zrobienia. Nie przeszkadza mi to, ponieważ uwielbiam Ricka i jego zwariowane przygody, choć wolę, jak towarzyszy mu Morty.

Wizualnie "Monarch: Dziedzictwo potworów" prezentuje się bardzo solidnie. Efekty specjalne są dobre, a lokalizacje egzotyczne i ciekawe. Trzeba przyznać, że Apple TV+ akurat na tym nie oszczędzało. Nie byli jednak tacy szczodrzy, jeśli chodzi o potwory. Trochę szkoda, bo spodziewałem się czegoś innego po tej produkcji. Bliżej temu serialowi do filmu Garetha Edwardsa niż produkcji Adama Wingarda. Mówiąc szczerze, miałem nadzieję na odwrotny scenariusz.

Pierwsze dwa odcinki "Lokiego" zaliczają mocny start i dają nadzieję na to, że przynajmniej ta produkcja nas nie rozczaruje. Zastanawiam się, dokąd nas poprowadzi ta przygoda, bo na razie nie mam zielonego pojęcia. Oby twórcy mieli jakiś plan.

Nie będę zdziwiony, jeśli "Frasier" nie doczeka się kontynuacji. Może nawet dotrą do nas informacje, że Paramount+ zrezygnuje z niego w połowie pierwszego sezonu. Jest to nudny serial, który nie potrafi wykorzystać potencjału postaci czy występujących w nim gwiazd. Jakby twórcy myśleli, że samo pojawienie się na ekranie kultowego bohatera wystarczy, by projekt odniósł sukces. Boleśnie przekonają się, że trzeba czegoś więcej. Niestety produkcja dołączyła do dość długiej listy nieudanych powrotów.

Jestem mile zaskoczonym utrzymaniem poziomu przez ten film. Nie odstaje on w niczym od poprzedniej części. Dalej bawi on zarówno młodych, jak i starszych widzów. Dostarcza historii, z której płynie klarowny i mądry morał. Co ciekawe, fani serialu znajdą w Psi Patrol: Wielki film wiele nowych elementów i nie będą mieli uczucia, że dostają odgrzanego kotleta w nowej panierce.

Jest filmem nudnym, pozbawionym aspektów komediowych. Scenarzystka przewidziała kilka scen, które mają wywoływać salwy śmiechu, ale są one bardziej żenujące niż zabawne.

Przepiękny film pod względem wizualnym. Delektowałem się każdym ujęciem. Chłonąłem ten świat i się nim zachwycałem w każdej minucie. Niestety, gdy wchodziły wątki fabularne wymagające zastanowienia, to całość się rozpadała jak domek z kart. Edwards jest naprawdę bardzo utalentowanym reżyserem. Wizjonerem! Jednak marny z niego pisarz, co pokazuje scenariusz do tego filmu.