Dawid Muszyński

Letni blockbuster Davida Leitcha to wyśmienite kino rozrywkowe dostarczające ogromnej frajdy i poczucia relaksu, gdy wychodzi się z sali. Jest to jedna z tych produkcji, która nie chce zmienić naszego życia. Nie stawia przed nami moralnych problemów, które przez następne godziny będziemy musieli sami przepracować. To zabawa w czystej postaci. Co ciekawe co innego znajdą w niej miłośnicy kina, a co innego okazjonalny widz. Jednak jedni i drudzy będą zadowoleni.

"Challengers" to znakomite widowisko pod względem sportowym, aktorskim i emocjonalnym. Poziom podnoszą też zdjęcia tajlandzkiego operatora Sayombhu Mukdeeproma i muzyka skomponowana przez Trenta Reznora i Atticusa Rossa. Cieszę się, że po średnio udanym "Do ostatniej kośc"i Luca Guadagnino wraca na dobre tory.

Uważam, że w filmie "Rebel Moon część 1: Dziecko ognia" reżyser wprowadził za dużo bohaterów, przez co opowieść była bardzo poszarpana i nierówna. Na seansie "Rebel Moon - część 2: Zadająca rany" miałem wrażenie, że tego materiału było znacznie mniej, więc wiele scen rozciągnięto do granic wytrzymałości. Mści się też na Snyderze mnogość wprowadzonych postaci, które biegają po ekranie, kogoś tam zabijają, ale gdyby ich nie było, to widz by się nawet nie zorientował.

Gdy wybieramy się na produkcję Adama Wingarda, od początku wiemy, że nie będzie w niej wzruszających scen czy rozterek moralnych. Będzie za to widowiskowa rozróba, która nacieszy nasze oko, ale o której też zapomnimy za dzień czy dwa. Jest to fastfoodowe świecidełko mające na chwilę przykuć naszą uwagę. I jako takie spełnia się wyśmienicie. Dostarcza tyle rozrywki, że trudno jest ją unieść. Trzeba dodać, że to rozrywka wyborna!

Reżyser Gil Kenan starał się odtworzyć oryginalny charakter serii i miejscami mu to wyszło. Główni bohaterowie są ciekawi i zabawni. Nowy czarny charakter ma duży potencjał i przez większość filmu czujemy, że jego nadejście może zwiastować coś strasznego. Twórca w należyty sposób wykorzystał oryginalną obsadę, ale nie wciskał jej do fabuły na siłę. Jednak pomiędzy to wszystko dołożył bardzo dużo niepotrzebnych rzeczy - zbędnych bohaterów, niepasujący typ humoru czy małe piankowe stwory.

"Road House" jest remakiem, ale ogląda się go jak zupełnie nowy film. Udaje mu się oderwać od oryginału i wprowadzić dużo niezbędnej świeżości. To świetne kino w starym stylu. Nawet nie wiedziałem, jak bardzo brakowało mi takich produkcji skierowanych na rozrywkę, które nie traktują widza jak idioty.

Biała odwaga to potrzebny i ważny film, który nikogo tak naprawdę nie obraża. Pokazuje historię i wyciąga na światło dzienne pewne niewygodne dla Podhalan opowieści. Jednak moim zdaniem ważne jest to, byśmy byli świadomi naszej historii i potrafili się z nią zmierzyć. Choćby w taki filmowy sposób.

Kung Fu Panda 4 wpisuje się w schemat słabych, trochę naciąganych kontynuacji, które mogłyby się sprawdzić jako odcinki specjalne na streamingu, a nie pełnoprawne kontynuacje przeznaczone na kinowy ekran. Nie jest to oczywiście zły film, ale gdy porównamy go z poprzednikami, to wypada znacznie gorzej. A nie o to chyba wytwórni i twórcom chodziło.

Z wielkim zainteresowaniem podszedłem do filmu "Żegnajcie laleczki". Jest to bowiem pierwszy film, jaki Ethan Coen napisał i wyreżyserował bez pomocy swojego brata. Jest to, pod tym względem, jego solowy projekt. I to całkiem udany, choć nie jest to też najmocniejsza karta w jego filmowej karierze. Ot, taki zabawny film drogi z wieloma barwnymi postaciami, jakie nasze bohaterki spotykają na swojej drodze.

"Diuna: Część druga" jest dla mnie filmem perfekcyjnym. Oczywiście niektórzy będą narzekać, że zbytnio skupia się na akcji i nie poświęca tyle czasu na rozwój świata. Jednak obie części tworzą spójny, przemyślany i skończony projekt. Villeneuve wykonał tytaniczną robotę - dał nam dzieło na miarę Władcy Pierścieni czy pierwszej trylogii Star Wars. Jest to bowiem film, który na stałe zapisze się w panteonie klasyków. Reżyser tym samym potwierdził, że jest jednym z najlepszych twórców w branży.

Problem polega na tym, że scenarzyści Frank E. Flowers i Zach Gaylin kompletnie nie są w stanie zainteresować nas historią legendy muzyki. Miotają się w tej opowieści i robią częste przeskoki, przez co wprowadzają do tej struktury ogromny chaos. Niby mają wszystkie składniki potrzebne do zaserwowania wybornego dania, ale nie wiedzą, jak je przygotować. Rzucają wszystko chaotycznie na talerz i mają nadzieję, że jakoś samo się to skomponuje.

Pełnometrażowy debiut reżyserski Artura Żmijewskiego nie ma niestety widzom nic do zaoferowania. Brak tu spójnej historii, która by nas zaangażowała i zaciekawiła. Dostajemy skrót życia młodego Pawlaka z dłuższymi przystankami na ważne wydarzenia historyczne. I to byłoby w sumie na tyle.

Matthew Vaughn kompletnie przestrzelił. Ja rozumiem, że konwencja "Argylle. Tajny szpieg" miała być podobnie jak w "Kingsman" prowadzona cały czas z przymrużeniem oka, ale reżyser przesadził. Postaci, jakie pojawiają się na ekranie łącznie z Elly i Aidenem szybko nam obojętnieją.

Mam jeden problem z Braćmi ze stali. Rodzina Von Erich może i jest bardzo popularna w Stanach Zjednoczonych, ale w naszym kraju jej członkowie są totalnie anonimowi. Mam wrażenie, że Durkin trochę o tym nie pomyślał podczas pisania scenariusza. Niektóre sceny i wydarzenia mogą być dla polskiego widza niezrozumiałe, gdyż twórca potraktował je bardzo pobieżnie. Pewnie wyszedł z założenia, że fan wrestlingu o nich wie. Dlatego też na poziomie sportowym ten film na mnie kompletnie nie zadziałał.

Biedne istoty nie urzekną wszystkich. Wiele osób odbije się od nich przez arthousowy klimat. Nie jest to produkcja łatwa. Jeśli jednak przyzwyczaimy się do stylistyki Lanthimosa, zrozumiemy, że prowadzi on z nami pewien dialog i zmusza do interpretacji tego, co się dzieje na ekranie. Niektóre wydarzenia możemy bowiem odczytywać na różne sposoby.

Moim zdaniem "Fuks 2" urąga oryginałowi tak samo, jak robił to "Sztos 2". Oba filmy są kompletnie niepotrzebne i sztucznie podczepiają się pod kultowe marki. Jeśli miałbym porównać do czegoś nowy film Dutkiewicza, to bym go zestawił z freskiem Ecce Homo odrestaurowanym przez amatorkę z hiszpańskiego miasteczka Borja. Doceniam dobre chęci, ale efekt jest tragiczny.

Jeśli szukacie jakiejś pozycji, przy której będziecie mogli się zrelaksować, a do tego jesteście fanami Jasona Stathama, to ta produkcja w pełni Was zadowoli. Nie różni się ona zbytnio od innych solowych filmów z tym aktorem, w których jego postać wchodzi na drogę zemsty, jednak też nie odbiega od nich poziomem. Wiedziałem przed seansem, czego mogę się spodziewać, a Ayer i Statham mnie nie zawiedli.

Krótko mówiąc: szkoda czasu na "Freelance". Do Polski film trafia od razu na streaming, ale i tak nie polecam seansu. Gdyby to była przynajmniej średnia komedia. Niestety, to jest taki potworek, który sam nie wie, czym chce być. Kinem akcji? Komedią? Tak czy inaczej, zawodzi na każdym polu.

"Rebel Moon" miał wszelkie zadatki, by być dobrym filmem, jednak scenariuszowy chaos wszystko zniweczył. Sama historia walki przypadkowej gromady ludzi, których łączy chęć zemsty mogącej zainteresować niedzielnych wielbicieli sci-fi została przykryta przez ich dramat, przez co zabrakło miejsca na główną opowieść. Została ona zepchnięta na margines.

Wydaje mi się, że wybór "Aquamana i Zaginionego Królestwa" na ostatni rozdział DCU był ogromnym błędem. Można było zakończyć to na Flashu i przynajmniej część fanów byłaby zadowolona. A tak wszyscy, nawet ci najbardziej zagorzali fani DC, wyjdą z kina rozczarowani. Snyderverse miało swoje dobre momenty i nie zasłużyło na taki koniec.

Nie wiem czy "Wyfrunięci" mają potencjał do tego, by została kolejną serią w katalogu Illumination, ale na pewno są strzałem w dziesiątkę, jeśli chodzi o potrzeby dzieci w kinie. Potrafią zaangażować, bawić i co najważniejsze zostawić młodego widza ze świetnie podanym morałem.

Po seansie miałem bardzo duży niedosyt i uczucie niewykorzystanej szansy. Była okazja, by stworzyć ciekawą opowieść dla całej rodziny, a tak dostajemy kino średniej jakości, choć piękne wizualnie. Wystarczyłoby bardziej dopracować scenariusz i inaczej rozłożyć w nim akcenty, byśmy dostali kino znakomite dla każdego widza.

Nowa produkcja Michaela Manna udowadnia, że reżyser wciąż potrafi opowiadać ciekawe historie i nie popada w rutynę podczas tworzenia filmów. Cały czas szuka nowych tematów. I za to go szanuję! Oczywiście mamy tutaj kilka scen, które wydają się przeciągnięte lub niepotrzebne - mają one na celu podbicie dramatu osobistego głównego bohatera. Wyhamowują trochę akcję, ale też nie na tyle, by widz zaczął wiercić się z nudów na fotelu.

Świetna historia o podążaniu za swoimi marzeniami i walce o coś, co się dawno straciło. O nawiązywaniu nowych przyjaźni i uzmysłowieniu sobie, że przez życie nie idzie się samemu, a z innymi ludźmi. Paul King ukrył w tej produkcji morał, który bardzo szybko trafi do młodych widzów.

Wspaniała opowieść o ludzkości, która przyparta do muru potrafi zrobić wspaniałe rzeczy i wzbić się ponad podziały. Takashi Yamazaki osiągnął to, czego Gereth Edwards i Adam Wingard nie zdołali w swoich wysokobudżetowych filmach. Z nadzieją będę wypatrywać kolejnej części sagi od japońskiego twórcy.

Studio Dreamworks stanęło na wysokości zadania i dostarczyło kolejną bajkę, która spodoba się fanom. Oczywiście "Trollom 3" daleko do poziomu "Kota w Butach Ostatnie życzenie", ale jest to dalej świetna rozrywka dla całej rodziny. Jestem też przekonany, że wiele osób po seansie sięgnie po oficjalny soundtrack, który jest naładowany wieloma pozytywnymi utworami.

Nowa produkcja Ridleya Scotta jest naszpikowana ciekawymi i świetnie obsadzonymi postaciami. Liczę na to, że aktorzy w wersji reżyserskiej rozwinęli skrzydła i zaprezentowali się w pełnej krasie. Nie zrozumcie mnie źle, Napoleon nie jest złym filmem. Na pewno warto obejrzeć te epickie sceny walki na dużym ekranie. Czuć jednak to, że reżyser na potęgę ciął materiał, gdy tworzył krótszą wersję.

Bardzo dobre dopełnienie serii. Daje pogłębiony obraz tego świata i jego mieszkańców. Do tego ma angażującą historię i ciekawych bohaterów. Tom Blyth nie kopiuje Donalda Sutherlanda, ale z łatwością uwierzycie, że z tego młodego człowieka wyrośnie Snow, jakiego znacie. Francis Lawrence stworzył produkcję, która zadowoli fanów, a dla nowych widzów może być początkiem przygody z Igrzyskami śmierci z Jennifer Lawrence.

Totalne rozczarowanie i już nawet nie dzwonek, a syrena alarmowa dla Feigego i jego ekipy. Jeśli nie zaczną przykładać się do scenariuszy, a wciąż stawiać na coś, co równie dobrze mogłoby zostać napisane przez AI, to stracą wszystkich fanów. Kino superbohaterskie znów stanie się cringe'ową rozrywką dla niewielkiej grupy widzów.

Jestem mile zaskoczonym utrzymaniem poziomu przez ten film. Nie odstaje on w niczym od poprzedniej części. Dalej bawi on zarówno młodych, jak i starszych widzów. Dostarcza historii, z której płynie klarowny i mądry morał. Co ciekawe, fani serialu znajdą w Psi Patrol: Wielki film wiele nowych elementów i nie będą mieli uczucia, że dostają odgrzanego kotleta w nowej panierce.

Jest filmem nudnym, pozbawionym aspektów komediowych. Scenarzystka przewidziała kilka scen, które mają wywoływać salwy śmiechu, ale są one bardziej żenujące niż zabawne.

Przepiękny film pod względem wizualnym. Delektowałem się każdym ujęciem. Chłonąłem ten świat i się nim zachwycałem w każdej minucie. Niestety, gdy wchodziły wątki fabularne wymagające zastanowienia, to całość się rozpadała jak domek z kart. Edwards jest naprawdę bardzo utalentowanym reżyserem. Wizjonerem! Jednak marny z niego pisarz, co pokazuje scenariusz do tego filmu.

Każdy twórca ma prawo do swojej interpretacji dzieła literackiego. Do mnie jednak produkcja w reżyserii Michała Gazdy kompletnie nie trafia. Ma parę dobrych scen, kilka świetnie dobranych i zagranych ról, ale główny wątek jest poprowadzony bez emocji. Do tego finał w sądzie potraktowano po macoszemu brak w nim dramaturgii, nie ma tego ciężaru co w książce czy wersji Hoffmana.

Ogromne rozczarowanie pod każdym względem. Jest tu kilka ładnych scen walk, ale to stanowczo za mało, by ucieszyć się z powrotu tej serii. Stallone oszukał widzów, wymiksowując się z historii, ale w materiałach promocyjnych udawał, że jest w jej środku.

Jest filmem na tu i teraz. Porusza ważne problemy, ale czuję, że nie zostanie z nami na dłużej. Nie będzie to raczej dzieło, do którego wrócimy za 5, 10 czy 15 lat. To kino zaangażowane, ale prawdopodobnie z krótką datą ważności. Gdy świat się trochę opanuje, ta produkcja będzie jedynie wyrzutem sumienia, o którym będziemy chcieli zapomnieć.

Nie zrozumcie mnie źle, "Doppelgänger. Sobowtór" to dobry film, jednak najsłabszy w dorobku reżyserskim Jana Holoubka. Seansowi towarzyszy mniejsze napięcie niż podczas oglądania produkcji "25 lat niewinności. Sprawa Tomka Komendy" czy też seriali "Wielka woda" i "Rojst". Miejscami brakuje tu szybszego tempa. Akcja zbytnio zwalania, przez co tracimy rytm. Na szczęście film nadrabia to świetną grą aktorską i bardzo klimatycznymi zdjęciami. Jest to na pewno pozycja godna uwagi.

Świetny kryminał, który bardzo dobrze naśladuje styl Agathy Christie. Jeśli w takim kierunku miałaby iść ta seria, to nie miałbym nic przeciwko. Nie poczułbym się jednak jakoś mocno zawiedziony, gdyby ta mocna i mroczna część była zwieńczeniem trylogii przygód Herkulesa Poirota od tego reżysera. Jestem ciekaw, co inni twórcy byliby w stanie wyciągnąć z tego bohatera - oczywiście z Kennethem w głównej roli.

Przez mało ciekawy scenariusz marnuje potencjał wypracowany przez pierwszą część. Rozumiem, że seria jest chwilową odskocznią od przygód małżeństwa Warrenów w Obecności, ale jednak wymagałbym od scenarzystów większej pomysłowości niż tylko bieganie po ciemnych korytarzach i chowanie się po piwnicach.

Podoba mi się to, w jakim kierunku zmierza ta seria, i to, że twórcy cały czas szukają świeżości, a nie powtarzają znane motywy. Wydaje mi się, że "Bez litości 3: Ostatni rozdział" to najlepsza część. Jeśli okaże się ostatnią, to z pełnym poszanowaniem zamknie trylogię.

Typowe origin story podane w dość mdły i przewidywalny sposób. Widza, który jest na bieżąco z kinem superbohaterskim, raczej niczym nie zaskoczy. Nie wzbudzi też zainteresowania bohaterem, którego szersza widownia może kojarzyć jedynie z animowanej serii Liga młodych. Jeśli ten film miał zaprezentować wizję Jamesa Gunna, to niestety jest to mocny falstart.

Spore pozytywne zaskoczenie. Nie spodziewałem się, że ta historia będzie miała w sobie tyle energii. To rasowy film sportowy naładowany adrenaliną, z akcją pędzącą bez opamiętania.

Meg 2: Głębia było dla mnie bardzo dużym rozczarowaniem. I nie winię za to obsady, bo wszyscy naprawdę robią, co w ich mocy, by wyciągnąć z tej opowieści, ile się da. Niestety, Ben Wheatley nie daje im zbyt wielu okazji, by rozwinąć skrzydła.