Tomasz

trochę jak małe życie yanagihary; nie sądziłem że hetero-romansidło gdzie irytująco się rozwodzą w co drugim odcinku będzie tak przyjemne

Czuję się jakbym oglądał Świętą Górę Jodorowskiego. Scena ucieczki przed żołnierzami to najgłupsze co widziałem

Klasyczny Trier jakiego lubię, ale nieco starszy. Jest tu to, czego można się po nim spodziewać: psychika, samotność, Oslo, Lie, sens życia, balety i nadprzyrodzoność. Fajnie poprowadzony manifest wyrażony ustami filmowego artysty w radio, i częściowo też samoironicznym mansplainingiem, który objaśniał Brenner. Najlepszy rozdział - drugi.

Kojąca muzyka, dobrze pasujący włoski, głos Jezusa i rola Chrzciciela, nietypowy montaż, twarze

Fajny youtube'owy styl, niemniej trochę chaos argumentacyjny, a moja konkluzja taka, że wszystko jest bardziej skomplikowane

Vibe dokumentów Adama Curtisa. Pierwsza połowa to historia rodziny i poprzednich pokoleń, druga - historia polityczna Francji i komunistów.

O narastającej przemocy policyjnej. Fundamentalne pytania o funkcję państwa. Dość wspomnieć, że podczas kręcenia materiału naliczono 2 zgony, 5 amputacji rąk i 27 wybitych oczu. Mimo antymakronowskiego wydźwięku film kolportowany na całym świecie w ramach My French Film Festival :)

super casting, zabawa zdjęciami, puenty tam gdzie trzeba. gdyby w Polsce odważyć się na takie kino

Piękne zdjęcia, Rojst-vibe. Scenariusz dość naiwny, w szczególności ostatnia scena. Ale brakowało czegoś takiego w polskim kinie.

Najśmieszniejszy biznesmen BASH-u wzorowany na Bidenie. Sympatyczny filmowy fast-food, trochę pokłon w stronę Gen-Zetów. To taka druga, pesymistyczna i ludzka, społeczno-polityczna strona filmów typu Armageddon.

Co tu się wydarzyło. Kompletnie nie tego się spodziewałem po tym filmie. Otwartość Menahema czyni cuda.

Pierwsza połowa super, ale schemat cały czas doszczętnie ten sam. Odcinek kończy pomyślnie daną sprawę, kwestie prywatne korelują z polityką.

Bdb początek, jak na amerykańskie kino mocny i bez ogródek. Ale koniec końców marionetkowość bohaterki zaczyna irytować.

Niestety nastawiałem się na ten seans, a wyszło nieinteresująco. I nie chodzi o to, że widać niski budżet, czy że film jest powolny. Jest nudny i trywialny.

Na pewno lepszy od „jedynki”. Owszem, parę rzeczy możnaby skorygować, ale Komasa to Komasa.

Monumentalny, ładny wizualnie, ale nie emocjonuje – to po prostu opowieść, bez przywiązania.

Od początku wiesz, jak skończy się słabość zjednoczonego błękitnego świata i cały seans siedzisz tylko wkurzony z bezsilności.

Relacja między głównymi bohaterami jest zjawiskowa. Niemniej Dolan ma dużo lepsze filmy w swym dorobku.

Jak na debiut - doskonałe. Już tutaj motaż i ujęcia bdb. Ale jednak kolejne jego filmy były dużo bardziej kompletne.

Z początku scenariusz poprawny niczym szkolna akademia, ale z czasem fabuła idzie bardzo sprawnie i nabiera rumieńców. Aktorzy w tym otoczeniu są prześliczni.

Szokująco naturalistyczny przeraża brutalnością i napawa głębokim smutkiem. Oczywiście parę niedoróbek i nadużyć i sztucznych scenek + pozorny brak fabuły, ale reszta rekompensuje.

Przewidywalny od samego początku do końca, do tego pełno alegorii i archetypowych postaci.

Na swój sposób świeże ujęcie tematu i frywolna samoświadoma gra z konwencją. Było parę prychnięć w trakcie, można to uznać za sukces.

Niezłe wizualizacje, ważny temat. Dobry film dla laików. W końcówce, gdzie mowa o polityce, jednak zbyt daleko idące stronnicze wnioski.