Aleksandra Starachowska

Rozgoryczenie fanów, nietrafione i nieuzasadnione decyzje twórców, coraz gorsze wyniki oglądalności, aż wreszcie odejście najlepszego i kojarzonego z serialem aktora może w końcu zakończą ten festiwal żenady i grafomaństwa w wykonaniu showrunnerów i otrzymamy Wiedźmina na jakiego zasługujemy.

Dziś problemem serialowego fantasy jest to, że stanowi odbicie dzisiejszego pomieszanego świata podczas gdy powinien jak najbardziej różnić się od niego. Coraz trudniej o tę ucieczkę z uwagi na potrzebę zaspokojenia roszczeń współczesnego leniwego odbiorcy. Oczywiście znów nasuwa się wspomnienie wywiadu Tomka Bagińskiego przy okazji Wiedźmina, w którym stwierdził ni mniej ni więcej, że obecnie kręci się filmy i seriale dla mas - proste, nieskupiające uwagi i niewymagające myślenia.

Dwuipółgodzinny spektakl aktorów mierzących się z własnymi ograniczeniami, umiejscowiony w pięknej, lecz zimnej i nieokiełznanej Islandii. Okraszony niebanalną, plemienną muzyką, ze scenami mocnymi, zapadającymi w pamięć. Nie dla wrażliwych na widok wnętrzności i rozbryzgującej się krwi oraz nie dla niecierpliwych, których nużą długie sekwencje odrywające uwagę od fabuły.

Powstał niezgrabny fanfik showrunnerki, której bardziej zależało na swoim własnym widzimisię niż na dobru produkcji i oddania jej tego, co wiedźmińskie. Oczywistym jest, że zmiany względem książkowego pierwowzoru musiały tu się pojawić, ale czym innym jest dodanie kilku smaczków, a zupełnie czymś innym przerobienie rysu postaci i historii znanej z książek tak, że zostają praktycznie tylko nazwy własne.

Dobra pozycja na długie, coraz chłodniejsze wieczory i przyznam, że kilka rozgrywek mocno utkwiło mi w głowie.

I tylko żal, że kina w 2018 roku nie były szczególnie zainteresowane jego dystrybucją. Nie wiedzieć czemu wiele fantastycznych godnych uwagi produkcji jest zwyczajnie pomijanych przy okazji premier. A jest to film idealny do kina choćby ze względu na liczne zabiegi artystyczne, ścieżkę dźwiękową oraz sam dźwięk. Już dawno przestałam brać pod uwagę oceny na portalach filmowych, w przypadku Mandy nota jest mocno zaniżona ponieważ z całą pewnością nie jest to słaby, średni ani nawet niezły film.

Nawiązania do Hitchcocka stanowią walor tej produkcji ponieważ są w pełni świadome i uzasadnione, a film oglądałam z przyjemnością. Kobieta w oknie ma to, co powinien mieć thriller czy kryminał. Ani na chwilę mnie nie znużył, nie zawiódł moich oczekiwań, dał to, czego chciałam a więc trochę dreszczyku, trochę emocji i odrobinę niepokoju.

Nie żegna widzów głośnymi scenami walk, wyciem rogów i ukazywaniem kolejnych wojen o terytoria. Jesteśmy świadkami spokojnej, wyważonej rozmowy dwóch przyjaciół, którzy stoczyli wiele wojen, dokonywali brutalnych zbrodni, wielokrotnie umykali śmierci, ale teraz chcą zaznać nowego życia szukając spokoju. Widzimy zmierzch wielkich bohaterów i nieznany dotąd los dla tych, którzy wybrali inną ścieżkę. To dobre, a przede wszystkim spójne biorąc po uwagę ostatnie wydarzenia zakończenie.

Jest powiewem świeżości, ale zaznaczam że tutaj, w polskich realiach, w których królują komedie romantyczne z podobnymi plakatami lub dramaty. To miks wielu znanych filmów, komedia, pastisz, groteska i horror w jednym. Przy tym reżyserowi udało się dokonać czegoś, co trudno osiągnąć przy tak rozległym aktorskim planie, a więc poprowadzić scenariusz na tyle konsekwentnie, by wszystko w finale miało sens i przyciągnęło uwagę.

Robert Eggers nie ułatwia widzowi zadania tworząc niezwykły horror psychologiczny oparty na szokujących i smutnych obrazach. Pozwala nam interpretować swe dzieło pozostawiając otwarte zakończenie. Oniryczny, pełen koszmarów i brzydoty świat, może być tak naprawdę projekcją udręczonego umysłu ludzkiego. Czymś odległym, co w rzeczywistości nie istnieje i nigdy nie istniało.

Reżyser filmu nie podołał tak trudnemu zadaniu, jakim bez wątpienia jest przeniesienie na ekran Szczygła.Tej produkcji zabrakło duszy. Niemożliwym było oddanie rozterek, powątpiewań i bólu bohatera stanowiących szkielet całej powieści. Książka jest wciągającą lekturą i choć nie jest pozbawiona pomniejszych wad, czyta się ją naprawdę dobrze głównie dzięki sprawnemu operowaniu słowem przez autorkę.

To film, który rzuca nowe światło na produkcje spod znaku DC. Więcej tu elementów dramatu i psychologicznego thrillera niż samej akcji. Joker jest widowiskowy, ale nie w sposób do jakiego przyzwyczaiły nas filmy o superbohaterach. Ta inność być może zachęci tych, którzy nie przepadają za adaptacjami komiksów, a cenią przede wszystkim dobre aktorskie rzemiosło. Joker udowadnia, że tak znany i eksploatowany bohater obecny w kinie od lat, jeszcze skrywa jakąś tajemnicę przed widzem.

Nie jest arcydziełem, ale ma niewątpliwie swój klimat. To serial o trudach niewielkiej grupy agentów FBI, którzy starają się wprowadzić zmiany mające na celu sprawniejsze aresztowanie psychopatycznych morderców. Trudność nie polega jedynie na innowacyjności tych metod i wdrożeniu ich. Największy opór spotykają w starciu z biurokracją i konserwatywnymi komendantami policji, którzy bardzo niechętnie podchodzą do zmian.

Rok 2019 jeszcze się nie skończył, ale już mogę stwierdzić, że ten koreański film jest jednym z najlepszych obrazów jakie widziałam nie tylko w tym roku, ale również na przestrzeni kilku ostatnich lat i wyrasta na mojego głównego faworyta azjatyckich produkcji.

Ten czarno-biały film jest ważną pozycją w filmografii Cary'ego Granta i dziełem Hitchcocka, które warto znać. Gdyby reżyser nie uległ naciskom współpracowników, mielibyśmy do czynienia z dziełem skończonym i absolutnym. W końcówce filmu czuć nieprzemyślane decyzje, wahanie i rozterki Hitchcocka. Ponoć podobna historia miała miejsce w trakcie pracy nad obrazem Ptaki, ale to już materiał na osobny temat.