Aleksandra Starachowska

Dwuipółgodzinny spektakl aktorów mierzących się z własnymi ograniczeniami, umiejscowiony w pięknej, lecz zimnej i nieokiełznanej Islandii. Okraszony niebanalną, plemienną muzyką, ze scenami mocnymi, zapadającymi w pamięć. Nie dla wrażliwych na widok wnętrzności i rozbryzgującej się krwi oraz nie dla niecierpliwych, których nużą długie sekwencje odrywające uwagę od fabuły.

I tylko żal, że kina w 2018 roku nie były szczególnie zainteresowane jego dystrybucją. Nie wiedzieć czemu wiele fantastycznych godnych uwagi produkcji jest zwyczajnie pomijanych przy okazji premier. A jest to film idealny do kina choćby ze względu na liczne zabiegi artystyczne, ścieżkę dźwiękową oraz sam dźwięk. Już dawno przestałam brać pod uwagę oceny na portalach filmowych, w przypadku Mandy nota jest mocno zaniżona ponieważ z całą pewnością nie jest to słaby, średni ani nawet niezły film.

Nawiązania do Hitchcocka stanowią walor tej produkcji ponieważ są w pełni świadome i uzasadnione, a film oglądałam z przyjemnością. Kobieta w oknie ma to, co powinien mieć thriller czy kryminał. Ani na chwilę mnie nie znużył, nie zawiódł moich oczekiwań, dał to, czego chciałam a więc trochę dreszczyku, trochę emocji i odrobinę niepokoju.

Jest powiewem świeżości, ale zaznaczam że tutaj, w polskich realiach, w których królują komedie romantyczne z podobnymi plakatami lub dramaty. To miks wielu znanych filmów, komedia, pastisz, groteska i horror w jednym. Przy tym reżyserowi udało się dokonać czegoś, co trudno osiągnąć przy tak rozległym aktorskim planie, a więc poprowadzić scenariusz na tyle konsekwentnie, by wszystko w finale miało sens i przyciągnęło uwagę.

Robert Eggers nie ułatwia widzowi zadania tworząc niezwykły horror psychologiczny oparty na szokujących i smutnych obrazach. Pozwala nam interpretować swe dzieło pozostawiając otwarte zakończenie. Oniryczny, pełen koszmarów i brzydoty świat, może być tak naprawdę projekcją udręczonego umysłu ludzkiego. Czymś odległym, co w rzeczywistości nie istnieje i nigdy nie istniało.

Reżyser filmu nie podołał tak trudnemu zadaniu, jakim bez wątpienia jest przeniesienie na ekran Szczygła.Tej produkcji zabrakło duszy. Niemożliwym było oddanie rozterek, powątpiewań i bólu bohatera stanowiących szkielet całej powieści. Książka jest wciągającą lekturą i choć nie jest pozbawiona pomniejszych wad, czyta się ją naprawdę dobrze głównie dzięki sprawnemu operowaniu słowem przez autorkę.

To film, który rzuca nowe światło na produkcje spod znaku DC. Więcej tu elementów dramatu i psychologicznego thrillera niż samej akcji. Joker jest widowiskowy, ale nie w sposób do jakiego przyzwyczaiły nas filmy o superbohaterach. Ta inność być może zachęci tych, którzy nie przepadają za adaptacjami komiksów, a cenią przede wszystkim dobre aktorskie rzemiosło. Joker udowadnia, że tak znany i eksploatowany bohater obecny w kinie od lat, jeszcze skrywa jakąś tajemnicę przed widzem.

Rok 2019 jeszcze się nie skończył, ale już mogę stwierdzić, że ten koreański film jest jednym z najlepszych obrazów jakie widziałam nie tylko w tym roku, ale również na przestrzeni kilku ostatnich lat i wyrasta na mojego głównego faworyta azjatyckich produkcji.

Ten czarno-biały film jest ważną pozycją w filmografii Cary'ego Granta i dziełem Hitchcocka, które warto znać. Gdyby reżyser nie uległ naciskom współpracowników, mielibyśmy do czynienia z dziełem skończonym i absolutnym. W końcówce filmu czuć nieprzemyślane decyzje, wahanie i rozterki Hitchcocka. Ponoć podobna historia miała miejsce w trakcie pracy nad obrazem Ptaki, ale to już materiał na osobny temat.