Dawid Konieczka

Cukierkowe science fiction.

Dziś Ostatni dzień lata stanowi jeden z najważniejszych filmów polskiej kinematografii w ogóle, a zarazem jeden z jej najciekawszych debiutów.

W "Brzdącu" Chaplin na dużą skalę wprowadził to, co wkrótce stało się znakiem rozpoznawczym poetyki jego dzieł. Sprawił, że na komedii widzowie płakali nie tylko ze śmiechu, lecz także ze wzruszenia.

Świetne połączenie reguł kina noir z inscenizatorską maestrią Wellesa.

Absurd i tandeta złożone są tu w dynamiczną, fenomenalnie zrealizowaną całość i jeśli "Guns Akimbo" w pewnych kręgach stanie się kultowy, nie będzie to żadnym zaskoczeniem.

Choć nie tak przełomowy jak wcześniejsze o rok "W samo południe", "Hondo" to wciąż film inteligentny i niejednoznaczny, a zarazem klasycznie emocjonujący.

Mimo osobliwych odczuć podczas oglądania wspólnych scen prawdziwych osób i cyfrowych psów "Zew krwi" okazuje się udaną próbą przeniesienia ogólnego ducha prozy Jacka Londona na wielki ekran.

Kino to kameralne, krótkie, ale koniec końców wielce przygnębiające i przejmujące.

Rewelacyjny przykład kina autorskiego, nawiązującego do gatunkowej klasyki, ale kroczącego własną drogą twórczą.

To niezmiennie opowieść o dojrzewaniu, niezależności i niezniszczalnej sile rodzinnej miłości, z wyraźnym autorskim podpisem Grety Gerwig i jej wspaniałej obsady.

Chociaż reżyserski debiut Niemki miewa problemy z tempem narracji, to pozostaje wierny swojej poetyce, kreując świat naznaczony bezsilnością i emocjonalnym chłodem.

Po dziś dzień wiele osób odczuwa do "Ultrakrótkich" niesłabnący sentyment, bo pomimo swoich mankamentów, gwarantowały solidną dawkę niedorzecznego i niezapomnianego humoru.

Mimo swoich wad, po piętnastu latach od premiery film wciąż ma swoich sympatyków i pozostaje całkiem niezłym wyborem na luźny wieczorny seans.

Choć "Baranek Shaun Film. Farmageddon" poszerza owcze uniwersum, to wciąż mamy do czynienia ze starym, dobrym Shaunem i jego pociesznymi kompanami.

Okazjonalnie zbyt mała kontrola nad prymitywnością to w zasadzie jedyny zarzut wobec "Popstar: Never Stop Never Stopping. Satyra jest to wszak kapitalna, której nie umyka żaden absurd możliwy do wykpienia.

Addamsowie nie zatracili swojego ekstrawaganckiego uroku. To wciąż grupa oryginałów ze słabością do ostrych przedmiotów, odciętych kończyn i czarnego humoru.

W swoim filmie reżyser Thurop Van Orman stawia na galopującą akcję i sympatyczny humor, które w połączeniu stanowią przyjemną mieszankę dla całej rodziny.

Ostatecznie Grzeczni chłopcy pozostają delikatnie postrzeloną, nie do końca grzeczną komedią o przyjaźni i wkraczaniu w dorosłość. Film Gene'a Stupnitsky'ego ma niewielkie szanse na powtórzenie sukcesu Supersamca, do którego niekiedy porównują go recenzenci, ale dzięki trójce głównych aktorów i kontrolowaniu niewybrednego humoru mogą okazać się sympatyczną, niegłupią propozycją na niezobowiązujący seans w gronie przyjaciół.

Julia Bertuccelli przesadnie skupiła się na licznych retrospekcjach, przez co zaniedbała zarówno wątek główny swojego filmu, jak i bohaterów.

Dzięki powolnej narracji i budowaniu napięcia na szczegółach Jaime Rosales skutecznie uchronił "Petrę" od ewentualnych porównań do telenoweli.

Siła filmu Weira leży w sympatycznych, różnorodnych i doskonale zagranych bohaterach oraz optymistycznej, motywującej wymowie, by zawsze żyć według własnych zasad.

Jakkolwiek ekstrawagancki był wizerunek Mötley Crüe, a ich kariera bogata w kontrowersje, tak film o nich opowiadający, "Brud", właściwie nie ma do zaoferowania niczego przykuwającego uwagę.

Jest nieoczywistą, wymagającą opowieścią, w której poza główną intrygą fabularną bardzo ważna jest atmosfera Budapesztu początku dwudziestego wieku.

Gdyby nie doskonała sekwencja finałowa, nierówny "Sam Whiskey" mógłby przepaść w mrokach historii.

Nie należy do czołowych osiągnięć amerykańskiego westernu doby kontestacji. Film Toma Griesa wciąż wywodzi się z bardziej klasycznych konwencji, jednakże nie unika tematów, które w końcu mogły zaznaczyć swą obecność na ekranach kin w Ameryce. Nowe spojrzenie na kwestie dyskryminacji rasowej czy ludobójstwa Indian zaznaczone są dość subtelnie i stanowią swego rodzaju aktualizację społeczną dla opowieści o walce dobra ze złem opartej w dużej mierze na tradycyjnej westernowej akcji.

Seans Ballady o Cable'u Hogue'u Sama Peckinpaha może okazać się niemałym zaskoczeniem. Jest ono tym większe, że film miał premierę zaledwie rok po legendarnej, brutalnej i pesymistycznej Dzikiej bandzie, uznawanej za reprezentatywne dzieło reżysera. Tymczasem Ballada... nie dość, że cechuje się znacznie pogodniejszym nastrojem, to nawet nieobcy jest jej przaśny humor.

Dzieło Duńczyka porusza się zaledwie po powierzchni ludzkich charakterów, przeżywanych dramatów, a zwłaszcza sposobu opowiadania. Jest tak przeciętnie, jak to tylko możliwe.

Do dziś nic nie wzbudza równie głośnych salw śmiechu jak przygody nierozgarniętego porucznika Drebina.

Mimo posługiwania się dobrze znanymi schematami "Miłość jest wszystkim" dokłada swoją cegiełkę do poprawiania wizerunku polskich komedii romantycznych.

Jane Magnusson przeprowadza dogłębną i fascynującą analizę nie tylko dzieł szwedzkiego mistrza, lecz także jego życia i skrywanej osobowości.

Dziś, trzydzieści lat po premierze Goryli we mgle, populacja tytułowych zwierząt jest znacznie większa, między innymi właśnie dzięki działaniom Dian Fossey. Film Michaela Apteda, poza głównym wątkiem biograficznym, pozostaje opowieścią o cudzie, jakim jest natura, do której nie mamy wcale tak daleko, a mimo to nieustannie ją niszczymy.

Sympatyczna, zabawna komedia o starzejącym się playboyu, który wreszcie poznaje, co to miłość i odpowiedzialność.

Pod niezwykle barwną, utkaną drogimi kamieniami powłoką kryje się stara, dobra komedia romantyczna oparta na miłości dwojga ludzi z różnych klas społecznych.

"Niepoczytalna" miewa scenariuszowe potknięcia i zbyt szybko wyzbywa się początkowej wieloznaczności, lecz to nie przekreśla jej jako intrygującego thrillera.

Nie da się ukryć, że "41 dni nadziei" jest filmem o miłości nakierowanym na wzruszenie, ale jednocześnie to opowieść o przetrwaniu wobec niszczycielskiej natury.

Nie jest pogodną komedią romantyczną o odnajdywaniu księcia na białym koniu, lecz poszukiwaniem złotego środka między idealizmem a zobojętnieniem.

Po tym, co działo się w fantastycznym kinie młodzieżowym przez ostatnie dziesięć lat "Przemiana" nie ma widzowi kompletnie nic ciekawego do zaoferowania, powielając tuziny schematów.

Jest jedną z tych polskich komedii, które mimo upływu lat, w ogóle się nie starzeją.

Stanowi przykład, że stworzenie horroru łączącego grozę ze społecznym zacięciem nie jest banalnie proste.

Chociaż "Strażnicy cnoty" operują prostymi morałami i chwilowymi sprośnościami, to całość okazuje się niegłupią, całkiem przyjemną komedią o dojrzewaniu - zarówno nastolatków, jak i ich rodziców.

Balansując na granicy realizmu i baśniowości, Anders Walter opowiada o zmaganiach dziecka z tragedią, a siłą jego filmu jest ciekawy koncept fabularny.

Niesamowicie wtórna fabuła, nieznośnie banalne postaci, słabe efekty specjalne i patos - tak wygląda odpowiedź Rosji na amerykańskie kino superbohaterskie.