Miasto 44

W "Mieście 44" Komasa co rusz razi widza prądem i doprowadza do wstrząsów, ale robi to mechanicznie, dla samego efektu.

Myślę, że dzieło polskiego twórcy nic nie odbiera z budowanego uczestnikom Powstania pomnika naszej pamięci, ale jednocześnie nic nie wnosi. Nietaktem byłaby nawet próba porównania go z "Kanałem" Wajdy czy "Kolumbami" Morgensterna.

Trailer obiecywał groteskowe spiętrzenie wizualnych fajerwerków, kampu albo i kiczu, ale kamp i kicz są wciąż nie dość wyemancypowanymi sposobami wyrażania wojennego absurdu, Komasa swoją zachowawczością marnuje więc pewien bardzo interesujący potencjał. Bo w gruncie rzeczy tych "matrkisów", efektów "slow-mo" i "anachronicznych piosenek w dziwnych miejscach" jest w filmie niewiele.

Wyjątkowe dzieło - trzeba, po prostu trzeba iść do kina i je zobaczyć. Rodzimy przemysł filmowy bardzo widocznie rusza do przodu i mam nadzieję, ze będzie tylko lepiej i lepiej.

Nie był zły, nie nudziłem się i nie żałuję, że wydałem na niego pieniądze, żeby obejrzeć go w kinie. Uważam jednak, że powinien być dużo lepszy mając na uwadze talent reżysera i wagę opowiadanej historii.

Sprawnie zrealizowany film, przedstawiający przede wszystkim portret zbiorowy anonimowych bohaterów i ofiar, których nie brakowało wśród mieszkańców Warszawy, a także zaprezentowanie zwykłych, ludzkich dramatów.

Komasa miał ambicje bycia drugim Wajdą. Plusem na pewno jest to, że stara się unikać patosu i pokazuje powstanie bez słodzenia i ogródek - jako okrutna walka, jak zresztą każda wojna. Problem w tym, że postacie były mi obojętne, a coraz mocniejsze i brutalniejsze sceny mogły działać odstraszająco.

Jan Komasa nieco przesadził, ale film ma zalety, które warto dostrzec.

Sięgając po tematykę już dobrze zakorzenioną w publicznym dyskursie, rzuca on na nią nieco inne światło, wyjmuje z bezpiecznego zakątka i prowokuje. Ten styl nie każdemu musi się podobać, jednak właśnie w tym tkwi przecież siła dobrej prowokacji.

Emocje i raz jeszcze emocje ponad minusy.

Popkultura w mariażu z handlem odmieniają obraz powstania. Komasa zrobił wielkie widowisko, w sam raz na stadion: emocje rosną, emocję opadają, gwizdek końcowy.

W "Mieście 44" zabrakło ponadto tego, co stanowiło o sile "Sali samobójców", a mianowicie autentyzmu i intensywności przeżyć - efektem są marionetkowi bohaterowie, z którymi ciężko się utożsamić.

Dawno żaden polski film nie dał mi poczucia, że Polacy potrafią zrobić kino na światowym poziomie.

Eksperyment z odświeżeniem spojrzenia na naszą historię został zatem zaliczony, frekwencja pewnie dopisze, przekonaliśmy się, że młodzi polscy reżyserzy też potrafią robić filmy za ciężkie pieniądze i wiedzą jak uderzyć zmysły obrazem. Na ponadczasowe dzieło samego Jana Komasy musimy jednak jeszcze poczekać.

Trzeba zacząć mówić młodym ludziom o przeszłości. I to w sposób, do jakiego są przyzwyczajeni. Komasa moim zdaniem to zrobił. Ileż osób wychodziło z kina w milczeniu, wstrząśniętych tym, co zobaczyło...

Na pewno nie dorównuje "Kanałowi" Wajdy czy "Kolumbom" Morgensterna - chociażby dlatego, że jest słabsze artystycznie. Zdecydowanie też jestem przeciwna negowaniu takich filmów i porównywaniu ich do dzieła Komasy. Te obrazy wciąż uważane są za arcydzieła - a nie jestem przekonana, czy za pięćdziesiąt lat za taki film będzie uważane "Miasto 44".

Po obejrzeniu filmu zaniemówiłem. Nie ze wzruszenia jednak, tylko dlatego, że nie wiedziałem co powiedzieć. Jak uporządkować sprzeczne myśli i nadać sens wrażeniom, które są tak silne, że na naszą psychikę mogą działać albo jak wstrząsy elektryczne, albo... znieczulająco.

Banalne postaci, miałkie dialogi, źle zagrany. "Masakra", jakby powiedział współczesny młody człowiek.

Porządnie, współcześnie zrealizowany dramat wojenny, o którym z pewnością jeszcze długo będzie się mówiło.

Z pewnością nie wywoła tak zażartych sporów, jak klasyk Andrzeja Wajdy w latach 50., jednak wzbudzić może pewne kontrowersje. Nie tyle z powodu historycznych refleksji na temat narodowego zrywu, ile przez konwencję, która bezpardonowo łączy wojenny naturalizm z chwytami kina hollywoodzkiego.

Kino pełną gębą. Dowód na to, że polski Hollywood nie musi być wcale ironiczną utopią.

Czyste kino atrakcji. Tradycyjna, literacka dramaturgia scenariusza ustępuje tu miejsca "dramaturgii inscenizacji".

To nie zaproszenie do dyskusji. Ma wstrząsnąć i "boleć". I taki efekt na pewno udało się osiągnąć.