Boyhood

Łatwo zniechęcić się do "Boyhood". Nie dzieje się tutaj w zasadzie nic nadzwyczajnego czy przełamującego konwencję filmu obyczajowego.

Subtelność to drugie imię tego filmu i też od nas zależy co z niego wyniesiemy, co wyłapiemy, dostrzeżemy i docenimy...

"Boyhood" ma zarówno luźną konstrukcję jak i otwarte zakończenie, które każdy z nas może sobie dopisać. Bywa nostalgiczne, zabawnie i poważnie - jak to w życiu. Jak dla mnie tylko dobre kino.

Linklater jest konsekwentny w kształtowaniu opowieści. Unika filmowych trików, retrospekcji itp. Kroczy kameralną ścieżką, śledzi poczynania Masona i jego najbliższych, umiejętnie montując kadry.

Richard Linklater z pewnością wskoczył tym filmem na swój zupełnie nowy poziom, choć jest znany z chęci do filmowych eksperymentów zrobienie takiego filmu wymaga wielkiej determinacji. Boyhood nie jest filmem dla każdego, to oczywiste, ale każdy szanujący się miłośnik kina powinien go zobaczyć.

Chociaż "Boyhood" to słodko-gorzka historia z otwartym zakończeniem to warto ją zobaczyć, bo to uniwersalna przypowieść o życiu, która zasłużenie została nominowana do Oscarów.

Pewnie gdyby Linklater nakręcił swój obraz w tradycyjny sposób, stworzyłby film jeden z wielu. Wybierając eksperymentalną, fascynującą i ryzykowną formułę, zrealizował dzieło unikatowe. Dotknął prawd, których nie można dotknąć w inny sposób.

Ze wszech miar przełomowy, nie tylko w realizacji, ale również w sposobie przekazywania wartości - podczas, gdy inne filmy silą się na przekazanie ważnych morałów w sposób nieoczywisty, tutaj Linklater dał nam wersję oklepaną, znaną nam z codziennego życia. Myślę, że poprzez te nauki: proste i mądre, ale przede wszystkim wieczne, ukazane w świetle zwykłego życia, Linklater powoduje u nas jeszcze większe ich zgłębienie.

Pomimo nowatorskiego charakteru produkcji, film Linklatera można uznać jednak za naznaczony klasycznymi cechami Bildungsroman, opowieści o formowaniu.

Wielkie brawa należą się Linklaterowi za podjęcie się takiego wyzwania i stworzenie właściwie precedensu w historii kina. Już chociażby z tego względu warto obejrzeć "Boyhooda", nawet jeśli ostatecznie fabuła Was nie zachwyci.

Choć "Boyhood" jest de facto poskładane z epizodów, to zachwyca spójnością i prostotą - w końcu co może być bardziej zwyczajnego niż perypetie dorastającego chłopaka czy wzloty i upadki jego mamy i taty. Jednocześnie reżyser niezwykle umiejętnie wyłuskuje z niepozornej codzienności momenty prawdziwych życiowych przełomów, w których wrażliwy widz przejrzy się jak w lustrze.

Ujął mnie za serce tym, jak bliski jest, spośród innych filmów, prawdzie o tym, jak wygląda życie zwykłej rodziny. Nie odkryłem niczego nowego, ale odkryłem, że można to ubrać w jako takie pojęcie tego, co czeka osobę decydującą się na założenie rodziny, w sposób w miarę prosty i zrozumiały.

Uzależnia od pierwszych minut. Długa historia z życia Masona znika w oka mgnieniu. Co powinno stanowić najlepszą rekomendację.

Niestety, zaskoczeń nie było, a przyzwoite "patrzydło" ze sceny na scenę traciło na atrakcyjności i zwyczajnie zaczynało nudzić. Do tego stopnia, że zadziwia mnie ilość nominacji do najważniejszych nagród filmu.

Film z ogromnym potencjałem, z fajnym, innowacyjnym pomysłem okazał się dosyć szybko spalającym się zimnym ogniem.

Nie pamiętam drugiego tak niesiłowego i uczciwego filmu. "Boyhood" jest jak album rodzinny tylko trochę bardziej szczery, w którym zdjęcia pozowane przeplatają się z tymi robionymi z zaskoczenia i tymi z ukrycia.

Nie tylko ciekawostka filmowa, ale i dzieło spójne, dojrzałe, bogate merytorycznie, pięknie wykonane.

Bardzo subtelne kino bez emocjonalnych trzęsień ziemi i dramatycznych zwrotów akcji. Śledzimy często bardzo błahe i niepozorne scenki z życia, ale o nudzie nie ma mowy.

Bardzo pojemny obraz o przechodzeniu przez trudy dorastania, ale też wiele prawd o człowieku. Nie są to prawdy objawione, a raczej potwierdzenia wielu oczywistości. A jednak Linklater nie nadużywa moralizowania i wszystko przedstawia mimochodem.