The Place

Ciekawe, choć może zbyt mało rozwinięte studium ludzkich możliwości w kontekście dążenia do własnych przyjemności. Prawdopodobnie, gdyby Genovese zrezygnował z kilku postaci, tym samym rozbudowując charakterystykę pozostałych, produkcja wiele by na tym zyskała. Tymczasem pozostajemy z lekkim niedosytem wynikającym z brakiem możliwości zaangażowania oraz wkradającej się monotonności.

Błyskotliwy scenariusz i przekonujący aktorzy sprawiają, że od filmu nie można się oderwać.

W tym tkwi siła filmu Paolo Genovese. W wieloznaczności, w prowokacyjnym przeplataniu niemożliwego z wielce prawdopodobnym.

Ciekawa przypowieść o tym, co jesteśmy w stanie zrobić, aby spełnić nasze największe marzenia oraz o tym, jak karkołomne wysiłki będziemy podejmować, aby po osiągnięciu celu móc spojrzeć w lustro.

Nie mogę uznać "The Place" za dobry film. Wydaje się, że był skazany na niepowodzenie jeszcze przed rozpoczęciem zdjęć. Pewną frajdę sprawia gra prowadzona przez reżysera z odbiorcą, niezłe aktorstwo i próba stworzenia intelektualnej podbudowy, ale to zbyt mało.

Chociaż wielokrotnie można westchnąć ze zrezygnowaniem po kolejnej wstawce muzycznej, czy decyzji scenariuszowej, która nigdy nie powinna mieć miejsca, film dzięki swojej rzadko spotykanej i eksperymentalnej formie mija wprost błyskawicznie. Wielka szkoda, że dominującym uczuciem, jakie pozostawia widzowi, jest żal za niewykorzystanym potencjałem niecodziennego pomysłu twórców.

Koncepcja The Place jest ciekawa, ale sposób jej podania niweczy zapędy moralizatorskie reżysera.

"The Place" było dla mnie udanym spotkaniem z twórczością reżysera Paolo Genovese. Film porusza problem moralności z ciekawej strony, generując w widzu pytania, a przedstawiona historia nie jest ani naiwna, ani przesadnie zagmatwana i obudowana złożoną filozofią.

Nie jest może dziełem równie udanym jak "Dobrze się kłamie w miłym w towarzystwie", ale nie zmienia to faktu, że nowy film Paolo Genovese ogląda się świetnie.

Nawet jednak z tymi brakami, film pozostaje niebanalną propozycją, która stawia ważne pytania, a jednocześnie przynosi sporo rozrywki.

Historia jest mniej wiarygodna, nie zawsze przekonuje od strony psychologicznej. Ale jako filmowa bajeczka z ambicjami sprawdza się doskonale.

Paolo Genovese, autor zeszłorocznego hitu "Dobrze się kłamie w miłym towarzystwie", powraca z opowieścią ułożoną podobnie do poprzedniej. W "The Place" znowu mamy kilka równoległych linii narracyjnych, jedno miejsce akcji i wiele równoważnych ról.

Dlatego w przypadku "The Place" przymiotnik teatralny - także z powodu swej anachroniczności - wydaje mi się jak najbardziej na miejscu. Ten scenariusz bowiem lepiej by się sprawdził na kameralnej scenie jakiegoś mieszczańskiego teatru, który lubi przyprawiać swych wyperfumowanych widzów o metafizyczny dreszczyk.

Produkcja jest świetnie poprowadzona. Włoski reżyser znowu pokazał swój mocny warsztat. Bardzo dobre dialogi osadzone są w rzeczywistości wykreowanej poprzez nienaganne scenografię, zdjęcia i montaż.

Niestandardowe kino, które warto zobaczyć chociażby dlatego, że przekazuje swoje treści w oryginalny sposób. Nie ma co ukrywać, że brakuje temu filmowi polotu Dobrze się kłamie w miłym towarzystwie, ale nadal jest to interesujące i godne polecenia działo.

Choć w pewnym momencie film Genovese popada w lekką monotonię, to sprytnie rozegrany finał wynosi go na wyższy poziom, pozostawiając nas z uczuciem satysfakcji i podobnej epifanii, jaką odczuwało się po seansie wcześniejszego dzieła reżysera.

Produkcja, o której trudno się pisze, lecz doskonale się ogląda.

Jest więc obrazem, który dobrze się ogląda. Nie oferuje jednak nawet w przybliżeniu tej głębi przesłania, jaką obiecuje. A to prowadzi do rozczarowania.

Bardzo udany dramat opowiadający o ludzkiej naturze, o której snuć opowieści jest niezwykle trudno. Genovese robi to jednak z klasą.

Nie jest to zły film, nie odradzałbym seansu, bo jest to jednak dość ciekawa historia, próbująca opowiedzieć coś o ludzkiej moralności, ale też nikomu nie poleciłbym go, bo seans łatwo może się przerodzić w katorgę i powodować irytację jeżeli nie zaakceptujemy przegadanej i statycznej formy w jakiej postanowiono to opowiedzieć.

Film o wielkich ambicjach i niesamowicie intrygującym kierunku oraz balansujący na krawędzi gatunków filmowych i formy opowiadania. Jednak ostatecznie koncepcja i wykonanie traci energię, ponieważ ktoś tutaj się boi jednak wysokości i zatrzymuje się w pewnym momencie schodząc po tych schodach.

Ciekawe kino, choć dalekie od optymizmu poprzedniego filmu Włocha.