Marti

Horror jest w filmie Creggera dawkowany oszczędnie ale jak już wjeżdża to włos się jeży, subtelnie wpleciony czarny humor pierwsza klasa , no i świetnie opowiedziana ,wciągająca fabuła w której przeplatają się różne perspektywy a w finale wszystko się zgrabnie łączy. Jeden z lepszych filmów w tym roku, bez wątpienia.

"Armia..." to film inny od swych poprzedników, na pewno mniej horrorowy (co ma swoje plusy bo nie epatuje brutalnością i mogą go oglądać młodsi widzowie) a bardziej komediowy, co jest fajne bo slapstickowy humor w zestawieniu z klimatem średniowiecznym dało ciekawy efekt. Czy to lepszy film od pozostałych to już kwestia osobistych preferencji.

Horror, którego źródłem jest psychiczny ból to szansa na nietuzinkowy, wdzierający się głęboko pod skórę film grozy i braciszkowie takowy nakręcili. Oj, zapewnili panowie bliźniacy nerwowe wierzganie w kinowym foteliku i zafundowali mi niezbyt ciekawie przespaną noc. A Sally Hawkins - rewelacyjna jak zawsze. Możliwe że to tegoroczne wydarzenie na miarę "Hereditary".

Zimne pozbawione emocji to kino ale jak pięknie nakręcone. No i jedno trzeba Nolanowi przyznać, potrafi zamotać najprostszą fabułę jak mało kto i wydobyć maksimum napięcia z tak wydawałoby się nieistotnych scen jak płynięcie łódką czy stanie na molo i patrzenie w niebo. Film ten jest w mojej osobistej Nolanowskiej Top piątce.

Bawi jak trzeba...ale tylko miejscami, humor bywa też tu niekiedy straszliwie żenujący niestety ale to już taka specyfika slapsticku (trzeba to lubić). A co do Neesona, fajnie się chłop odnalazł w tej przecudnie głupawej roli.

Szału nie ma ale powodów do wstydu też nie bo to całkiem niezły film, tyle że do bólu poprawny i nie wychodzący poza schemat kina bohaterskiego. Tylko tyle i aż tyle.

Odnoszę wrażenie że nostalgiczne elementy posłużyły jako przynęta do zwabienia fanów pierwszego filmu ale to co reżyserka i scenarzystka serwuje poza obrębem nostalgii (a już zwłaszcza gdy przychodzi czas na rozstrzygnięcie) to już po prostu akt czystego okrucieństwa wobec widzów, istny hak w bebechy. Twórczyni chciała widzów zaszokować , no to szokuje coraz to głupszymi rozwiązaniami. Koszmar, dosłownie.

Ten film jest zdecydowanie za bardzo przedobrzony i to w każdym możliwym aspekcie. Chwilami miałem nawet poczucie że tytułowy nadczłowiek ginie w natłoku fajerwerków i całej masie wątków pobocznych oraz drugo i trzecioplanowych postaci wyjętych jakby z zupełnie innej bajki. Tak czy owak bawiłem się jednak nie najgorzej bo Gunn ma tę zaletę że umie robić filmy rozrywkowe z odpowiednią werwą, lekkością i humorem.

Nawet wprowadzenie do Dino serii potworów mutantów takich jak D-Rex czy długoogoniastych Titanosaurusów nie jest w stanie przesłonić faktu że całość jest boleśnie wtórna i przez to momentami dość nudna. Na tym filmie najlepiej bawić się będą więc raczej głównie niezaznajomieni z serią świeżacy albo zwyczajni Dino maniacy.

No nie wiem ale chyba wolałem jedynkę, była bardziej zwarta i bliższa gatunkowi horrorów lalczanych niż to co tutaj wyczyniono. Dwójka to już bardziej terminatorowe rewiry i z horrorem jako takim niewiele ma już wspólnego. Jest też ewidentnie za długa i zbyt chaotyczna, jak również pozbawiona napięcia. Nadmiar techno bełkotu też nie pomaga.

Wampiry i muzyka. Trzeba nie lada odwagi i nie małych umiejętności by to ze sobą zgrać. Cooglerowi się to w dużej mierze udało. A żeby było ciekawiej całość została zrealizowana w konwencji westernu, miodzio. Oceniłbym wyżej gdyby obraz Cooglera był nieco zwięźlejszy.

Niestety chyba najsłabsze MI jeśli chodzi o duet McQuarrie - Cruise. Poprzednie ich filmy wciskały w fotel od początku do końca, ten zaś potwornie męczył. Akcji też jest jakby trochę przymało jak na tak długi metraż i ten cykl (na pochwałę zasługują najwyżej dwie brawurowo zrealizowane sceny). Resztę filmu wypełniają głównie niepotrzebne (ale zrozumiałe z uwagi na finał) reminiscencje i co gorsza ckliwe i napuszone teksty. Nie jest to zły film, bynajmniej ale McQuarrie robił po prostu lepsze.

Boyle nakręcił film brzydki i piękny zarazem, kiczowaty ale i na swój sposób refleksyjny oraz poruszający, na przemian straszny i śmieszny, momentami dostarczający prawdziwej kinofilskiej frajdy a niekiedy frustrujący nieprzemyślanymi rozwiązaniami ale pomimo większych czy mniejszych potknięć na długo pozostający w pamięci po seansie a kreacje aktorskie są zaś na tyle dobre że mogłyby śmiało powalczyć o jakieś nagrody (Comer & Fiennes szczególnie).