Piotroby

Lepiej było od razu pójść w groteskę (scena z telefonem) niż silić się na kopiowanie sztampowego kina gore

Moim zdaniem jest to druga najgorsza rzecz jaka wyszła z uniwersum JW. Mamy tutaj Johna Wicka z Temu, sceny walki z Temu, fabułę z Temu i antagonistów z Temu. A bierzcie na poprawkę, że porównuję do filmów z serii JW, tak więc poprzeczka pod kątem postaci i fabuły zawieszona jest dosyć nisko. Odejmuję też punkty za chamskie szczucie fanservicem, co tylko daje widzowi znać, że film sam w sobie nie ma za wiele do zaoferowania. Można to obejrzeć, ale nie trzeba. Raczej pozycja dla fanów.

Mogli przynajmniej jakąś ładniejszą aktorkę dać do tej bezsensownej bijatyki i strzelaniny.

Film średniak. Ale sceny z miotaczem ognia sztos. I Norman Reedus sztos. A Ana daję radę. Więc gwiazdka w górę.

Podoba mi się, że nareszcie otrzymaliśmy wierną adaptację oryginalnego dzieła. Po co? To już pytanie nie do mnie. Można oglądać na zmianę z oryginałem. CGI na dobrym poziomie, casting perfekcyjny. Oceniam więc tak samo jak animację.

Jakże ważne współcześnie przesłanie: aby szukać porozumienia, a nie eskalować konfliktów. Sam film poprawny - za bardzo powtarza oryginał, ale za to wyraziście wprowadza wszystkich bohaterów. Największy plus za oczęta Szczerbatka.

"Całkiem coś innego" ;) Nie było tak źle jak się można było spodziewać no ale sci-fi do gatunków można byłoby dodać ;) (a 15 cm aż takiej różnicy nie robi ;P)

Sympatyczna komedia romantyczna. Odmienny urok Dakoty Johnson i Chrisa Evansa. Dobrze rozpisane dialogi. Zabawne nawiązanie do jaskiniowców.

„The Ritual” ma ambicję być wiarygodnym dramatem opartym na prawdziwym egzorcyzmie, ale wpada w klasyczne pułapki kina religijnego: powtarzalne jump scare’y, pretensjonalne sceny plucia i wygibasów, drżąca kamera i groteskowy akcent Pacino. Zamiast świeżego spojrzenia dostałem wtórny horror, który nuży bardziej niż przeraża.

Scenariusz prosty, trochę serialowy, na plus ograniczona liczba postaci, realizacja - sztos, główna rola chłopięca - sztos, kreacja dystopijnego świata - sztos

Świetnie zrealizowane sportowe widowisko z dobrym aktorstwem i dialogami. Chociaż jest trochę przydługi. I Sonny trochę z niczego przekonuje się do gry zespołowej. Ale to drobnostki.

Prawie wszystko się udało: fikcyjny zespół i fikcyjni kierowcy wprowadzenie do realnego świata, emocjonujące sceny wyścigów, znakomity podkład muzyczny (Led Zeppelin w pierwszej sekwencji miażdży), a jednak pozostaje w tej beczce miodu łyżka dziegciu - niepotrzebnie wprowadzone wątki absurdalne (członek zarządu) i liczne błędy w taktyce wyścigowej, ale i tak warto - koniecznie w IMAX

za mało scen z dinozaurami, za dużo bezsensownych bohaterów i wątków, wymuszone poczucie humoru, logika leży na łopatkach a już paląca się flara pod wodą to szczyt indolencji, dla młodego widza zbyt brutalnie dla starszego zbyt infantylnie, może znowu coś zarobi ale wypadałoby w końcu wymyślić coś nowego

Nawet wprowadzenie do Dino serii potworów mutantów takich jak D-Rex czy długoogoniastych Titanosaurusów nie jest w stanie przesłonić faktu że całość jest boleśnie wtórna i przez to momentami dość nudna. Na tym filmie najlepiej bawić się będą więc raczej głównie niezaznajomieni z serią świeżacy albo zwyczajni Dino maniacy.

Naprawdę porządny akcyjniak od Netflixa ze świetną Charlize Theron, która robi robotę. Bardzo podobały mi się tutaj retrospekcje i naprawdę chciałbym, żeby było ich więcej. Świetnie zrobione zostały tutaj również sceny akcji. To jak np. pod koniec się ubezpieczają to naprawdę prezentuje się niesamowicie. Przyczepić się z kolei muszę do tego złego tutaj, który po prostu był słabą postacią. Tak samo cały ten wątek ze złą korporacją nie do końca do mnie trafił.

Z pozornie syntetycznego letniego akcyjniaka wykrzesano relatywnie dojrzałe superhero. Boska Theron.

Dobry akcyjniak, sympatyczni bohaterowie, ciekawy setting.
Chętnie obejrzę kontynuację :)

Charlize Theron w filmie godnym Stevene Segala.

Choć z wieloma tematami film radzi sobie całkiem dobrze, a sceny akcji wypadają dobrze, to parę czynników (np. villain filmu) ciągną całość jakościowo w dół.

„The Old Guard 2” to więcej mitologii, mniej duszy. Choć Theron i Thurman robią co mogą, film gubi się w mętnym scenariuszu i niekończącej się ekspozycji. Potencjalnie emocjonalna relacja Andy i Quỳnh zostaje spłycona, a cliffhanger zamiast ciekawości wywołuje frustrację. Komiks był lepszy.

nie tylko straciło urok pierwszej części, co wręcz irytuje szablonowym scenariuszem i brakiem umiaru w dozowaniu przemocy, lalki ładne i tyle

No nie wiem ale chyba wolałem jedynkę, była bardziej zwarta i bliższa gatunkowi horrorów lalczanych niż to co tutaj wyczyniono. Dwójka to już bardziej terminatorowe rewiry i z horrorem jako takim niewiele ma już wspólnego. Jest też ewidentnie za długa i zbyt chaotyczna, jak również pozbawiona napięcia. Nadmiar techno bełkotu też nie pomaga.

Ten film jest zdecydowanie za bardzo przedobrzony i to w każdym możliwym aspekcie. Chwilami miałem nawet poczucie że tytułowy nadczłowiek ginie w natłoku fajerwerków i całej masie wątków pobocznych oraz drugo i trzecioplanowych postaci wyjętych jakby z zupełnie innej bajki. Tak czy owak bawiłem się jednak nie najgorzej bo Gunn ma tę zaletę że umie robić filmy rozrywkowe z odpowiednią werwą, lekkością i humorem.

Może dla fanów gry to jest coś więcej niż film. Ale scenariuszowo, realizacyjnie, a przede wszystkim edukacyjnie jeden ściek. Scena sugerująca gejowską pozycje 69 skreśla ten film na starcie.

Hollywood odnalazło nową formułę zarabiania na dzieciach, bo to to samo, co niedawny FNAF. Jako gracz MC od wersji Beta 1.6, bawiłem się nieźle...

Niby film przewidywalny, więc jak wytłumaczyć jego 50 (!) seansów w niedzielę, a 30 w jeden dzień roboczy w kinie CC? P.S. Scena z dyrektorką i villagerem absolutnie zbędna!

Od Polańskiego trzeba wymagać czegoś więcej niż chaotycznie poukładanych gagów z Putinem, pingwinem, polskim hydraulikiem i srającym pieskiem

Miałem nadzieję na błyskotliwą satyrę o przełomie milleniów, a dostałem zlepek średniawych, gagowych wątków, które kończą się nagle i nie prowadzą do żadnej konkluzji. Wyszedłem z kina w jakimś radosnym amoku, myślałem "nawet zabawne". Ale po dłuższej chwili zdałem sobie sprawę, że jakieś 80% humoru to były żarty o kupie, seksie i chorobie Alzheimera. Panie Polański, oficjalnie dobił pan do dna. Głupie, puste, niepotrzebne, niesmaczne.

Historie gości hotelu generalnie nieciekawe, ale film w wielu momentach śmieszy. Same wnętrza hotelu prezentują się ciekawie, ale trochę wstyd, że zamiast prawdziwych szwajcarskich pejzaży, użyto słabego CGI.

Szalona jazda bez trzymanki, wykorzystująca motyw rzadkiej a na potrzeby kina sensacyjnego przydatnej choroby, operowanie na granicy braku logiki z elementami czarnego humoru, ciekawy format 4dx

zbyt wiele chaosu i abstrakcji

Czerpałem pewną perwersyjną przyjemność z oglądania tej kuriozalnej karykatury Muskotrumpa. Poza tym główny gimmick mocno niewykorzystany. Niesamowicie banalny i płytki, choć kręcony jakby przekazywane treści były swego rodzaju objawieniem. Najważniejsze, że film jest sam sobą zachwycony.

Całkiem nieźle pomyślany film o włamaniu maturzystów do MEN. Chociaż z początku mogą tu zniechęcać drewniane żarty, słaba gra młodych aktorów oraz niesympatyczne postacie - absurdalnie niedojrzały Kapsel, patologiczny dziadek oraz upośledzony dyrektor, który mówi o swoich uczniach per "istoty", jakby byli jakimiś podludźmi.

Małpka fajna, film już mniej. Ogląda się jak czarną parodię serialu Supernatural lub serii Oszukać Przeznaczenie, tylko że żarty raczej nie śmieszą.

Jestem mile zaskoczony, bo jest to nie tyle film o dyktaturze, ile o rodzinie. Dzięki temu jest duży ciężar emocjonalny. Pomnikowa Fernanda Torres, pojawia się też 95letnia Montenegro!

„Memoir of a Snail” jest podobnym doświadczeniem, co wcześniejsza twórczość tego reżysera. Również wspaniałym.

Spoko, ale ten turpizm… ja naprawdę wiele zdzierżę, ale gdzieś są granice! Przecież ona ma wypukły pępek!

Surowe, dokumentalistyczne kino o jednym z ważniejszych, a nie najważniejszych epizodów w historii telewizji i dziennikarstwa. Dobre, ale pozostawia niedosyt.

"Exhuma" (2024) to wciągający koreański horror, który łączy elementy nadprzyrodzone z ciekawym tłem historycznym. Opowieść skupia się na grupie ekspertów od zjawisk paranormalnych, którzy zostają wezwani do zbadania klątwy nawiedzającej bogatą rodzinę. Film w mistrzowski sposób buduje napięcie, balansując między atmosferycznymi rytuałami a nieoczekiwanymi zwrotami akcji, które stopniowo odkrywają coraz mroczniejsze tajemnice przeszłości​.

Ha, baba murzyn! Oryginalna historia bardzo ciekawa, ale film najwyżej poprawny, dało się to zrobić subtelniej niż niczym filmy z lekcji WOSu.

Z plastelinowego kina zdecydowanie bardziej uwielbiam Baranka Shauna, W&G jest tylko ok.