Agatonik

Film precyzyjny jak pajęcza sieć - rozsnuwa się powoli, w różnych kierunkach, tworząc jednocześnie perfekcyjny kształt. To też sieć powiązań zdarzeń, postaci, uczuć, wyobraźni, prawdy i fikcji.

Sztuczki z formą przykrywają treść. Zamiast porywać - usypia.

Takie kino kocham. Za doskonałe, wnikliwe przedstawianie relacji, za umiejętność oddania każdego skrawka emocji, za poruszanie ważnych tematów, za dojrzałość.
I nasuwa się pytanie - dlaczego krytycy nie lubią Dolana? Duża część recenzentów (kuriozum to wypowiedź Łukasza Maciejewskiego w dziennik.pl) z poczuciem niczym uzasadnionej wyższości, bez jakiejkolwiek pokory, refleksji, wnikliwości, znajomości psychologii związków wydają swoje negatywne oceny.

Żyć z niezrównoważonym i niedojrzałym mężem, który nic nie rozumie i z nikim się nie liczy, do tego rozwrzeszczana teściowa i 3 dzieci. Naprawdę można zwariować

Zaskakująco awangardowa, oryginalna docudrama. Jak społeczność reaguje na ekstremalną przemoc - strachem, powierzchownie, ambiwalentnie. A wszystko to wyśpiewane.

Bardzo dobra Seigner. Teatralność nie przeszkadza szczególnie że to adaptacja. Inteligentne dialogi do różnorodnej interpretacji. Ciekawe odwrócenie ról. Ale nie porwał mnie.

Musiałam go oglądać z angielskimi napisami, bo trudno to zrozumieć. A w obliczu ostatnich wydarzeń wygląda jak zachęta do samowoli budowlanej. Niezłe zdjęcia.

Niezmiennie przeraża mnie niefrasobliwość ludzi i całych społeczeństw, co przejawia się w jakimś nielogicznym założeniu, że to jak być rodzicem jest umiejętnością wynikającą chyba z hormonów. Nie ma żadnego systemowego, mądrego działania jak ludzi edukować do tej najważniejszej roli - przygotowanie dziecka do radzenia sobie w świecie jako dorosły. I nic nie pomagają coraz częstsze historie jak z horroru o tragediach dzieci, które miały nieszczęście urodzić się głupim, niedojrzałym, złym ludziom.

Bardzo letni to film. Opowieść o decyzjach, które czasami podejmujemy jako dorośli. Można było wcześniej z chłopcami porozmawiać. Nie doceniamy mądrości dzieci.

Fantastyczny pomysł. Nie pamiętam, kiedy tak szczerze się uśmiałam. Gdyby wszystkimi narkotykami świata obsypać ważne linie w naszym życiu świat byłby lepszy.

Dla mnie faworyt. Bo dotyka każdego z nas, którzy zaglądają w okna innych myśląc jak mogłoby być lepiej, inaczej w ich w życiu, A to jest lustrzane odbicie.

Niezwykła wizualnie animacja. Chyba na moją ocenę ma wpływ moja własna relacja z ojcem. Wiem to bardzo subiektywne. Pamiętamy to, co pasuje do naszej opowieści.

Zauroczyła mnie ta opowieść o przyjaźni o łączeniu tego czego z pozoru połączyć się nie da.Płakałam, gdy widziałam poranionego psa. Pokochałam empatycznego kota

Uroczy, prosty, ciepły. Piękna animacja. Tak słodka, że aż dech zapiera. Może aż za bardzo.

To film o tym, że warto rozmawiać a nie kierować się swoimi wyimaginowanymi wyobrażeniami kim jest druga osoba. Lepiej wiedzieć niż się domyślać. Krzyk ojca.

Co by było gdyby. O tym, co się nie wydarzyło, bo ludzie którzy mają władzę decydują za mnie. To smutny film o tym jak niewiele znaczymy w tym świecie.

Pięknie delikatnie opowiedziana historia pewnej choroby. To już było, ale forma jest tak cudowna że chętnie widziałabym ten filmik jako doceniony przez Akademię

Dlaczego o tak tragicznej historii dowiaduję się dopiero teraz? Dlaczego o niej nie krzyczano? Czy to mój brak zainteresowania, czy mediów? Złość i łzy.

Świetnie pokazane zderzenie kultur. Różnice w mentalności są tak duże że wymaga to czasu. Jakby nie oceniać fabryka działa, ma zyski a Amerykanie mają pracę.

Im bliżej końca tym był mi bardziej znajomy. Chociaż inny kontynent czułam jakbym oglądała teraźniejszość i możliwy scenariusz naszej przyszłości, naszego kraju

Potrzeba ekstremalnych wrażeń? Brak instynktu samozachowawczego? Nieumiejętność przewidywania konsekwencji? Trzeba wiedzieć kiedy zastopować Antypatyczna postać

Oczywiście poryczałam się jak głupia. Wobec psów jestem bezbronna i wszystkie inne aspekty filmowe stają się nieistotne.

Jestem typowym mieszczuchem i nie odnalazłabym się na farmie. Ale film pięknie pokazuje współistnienie człowieka z naturą oparte na wiedzy i szacunku do niej.

Wiele ekranizacji już widziałam a mimo wszystko czuję świeżość, energię. Ciekawe zakończenie. Kostiumowy ale nowoczesne spojrzenie na kobiety. Chalamet na nie!!

Dobrze czasami przypomnieć sobie, co takiego było w naszej relacji, że się w sobie zakochaliśmy. I prawda banalna - dopiero jak coś tracimy zaczynamy doceniać.

Rozstanie ekstremalne. Rozterki matek. Ale jakoś tego nie poczułam. Coś mnie irytowało w grze Evy Green - nie uwierzyłam ani w siłę marzeń, ani w matczyny ból.

Mądra opowiastka o przemijaniu, rozstaniach i pójściu swoją drogą.

Kocham tę muzykę, więc pewnie taka moja ocena. Ale też z tego powodu, że uwielbiam ludzi, którzy akceptują zmiany i nie zostają w przeszłości. A Miles taki był

Gotycka opowieść wizualnie i muzycznie zachwycająca. O miłości niszczącej i miłości silniejszej niż śmierć. Trochę banalnie ale rewelacyjnie zagrane. Melodramat

Mimo pozytywnego nastawienia i wielu starań nijak ten film do mnie nie przemówił. Wynudzil mnie okrutnie i nie mam ochoty o nim więcej myśleć.

Mam bardzo mieszane odczucia. Prowokacyjny romans z kajdankami i liną w tle ma chyba być czarną komedią, ale trudno uznać za zabawny związek oparty na przemocy.

Wizualnie bardzo ładny. Fabularnie standardowy - przygody, przyjaźń, autorefleksja. Na plus ośmieszenie konserwatysty i antropocentrycznego poczucia wyższości.

Rap to kompletnie nie ta muzyka która mnie porywa. Ale jest coś w aktorce grającej Patti co mnie przekonuje do tej roli. Chyba szczerość i naturalność po prostu

Jakoś mnie nie urzekł. Może z powodu nadmiernej jednak naiwności, że tak niewiele trzeba, żeby ludzie zerwali z "tradycją" niechęci do innych. Nawet w bajce.

Sam film cieniutki jak barszcz. Wprawia mnie w zakłopotanie, że to na faktach. No cóż, czasami zdarzają się rzeczy niewytłumaczalne. Pozostanę jednak przy nauce

I znowu film o nadużyciach władzy, niesprawiedliwości i ambicjach. I o mamusiach, które wychowują bardzo grzecznych synków. Świetny Sam Rockwell i Kathy Bates.

Bardzo intensywne 16 minut.

Chwytająca za serce psia opowieść, ale bez niepotrzebnego sentymentalizmu. Opowiada przede wszystkim bardzo wiele o nas, ludziach. Niezwykle intrygująca forma.