Oczywiście poryczałam się jak głupia. Wobec psów jestem bezbronna i wszystkie inne aspekty filmowe stają się nieistotne.

Film jest jednym z najlepszych. Ci którzy go źle oceniają, obejrzeli marne filmy do tej pory, i tak naprawdę niczego nie rozumieją. Lub po prostu sami mieli za łatwo w życiu, i to do nich nie dociera. Pomijając ten żałosny fakt, film jest warty obejrzenia. Można się wiele nauczyć, i wiele zrozumieć.

W tym filmie zamiast wyścigów, jesteś zmuszony do oglądania m.in. półgodzinnej dramy o prawa rodzicielskie nad córką. Gdyby to wszystko jeszcze było ciekawe... To po prostu typowy wyciskacz łez najgorszego sortu.

Prościutki, generyczny scenariusz i tania dramaturgia, ale wbrew pozorom to bardzo mądre feel good movie. I ma rewelacyjnego psiaka. Mnie to wystarczy.

Nie wiem, jak mam ocenić ten mocny, uroczy film który dał mi w kość?

Przyzwoicie zagrany, aspirujący melodramat, próbujący powtórzyć sukces literackiego pierwowzoru. Niestety liczne truizmy i oklepane wątki powodują, że film nie wyróżnia się niczym szczególnym na tle podobnych wyciskaczy łez.

Ckliwy dramat z psem w roli głównej mówiący głosem Kevina Costnera,miły,czasami za melancholijny, za ckliwy,sympatyczny,romantyczny,zabawny ale i tak coś mu brakuje

Pomimo wielu uproszczeń film niezwykle uroczy. Recenzja: https://www.wodaiogien.com/single-post/2019/10/04/Sztuka-ścigania-się-w-deszczu-–-pieskie-życie-ocena-810