Sztuka ścigania się w deszczu

W życiu znajdujemy się więcej niż raz na zakręcie i zawsze warto walczyć - co i tak jest truizmem. Po drugie i chyba najważniejsze, kiedy w końcu dystrybutorzy nauczą się dokonywać skrupulatnej selekcji przed wpuszczeniem marnej produkcji do kin? Pewnie nigdy, ale nadzieja matką głupich.

Przedziwny to film, który jakimś cudem przedostał się do naszego wymiaru z krainy rzeczy, które nigdy nie zostały zrealizowane. Kolorystycznie przekolorowany, muzycznie przemuzyczniony, a obraz świata obrazkowy niczym na kartce hallmarkowej.

Całkiem niezły przykład obrazu, w którym kobieta zajmuje trzecie miejsce w związku, zaraz po psie i samochodach. Dziwne? Owszem, i takich zgrzytów jest więcej. Drobiazgów, które nie pozwalają traktować tego filmu serio.

Jeśli nawet na najmniejszą myśl o swoim czworonożnym oddanym druhu napływają wam potoki łez do oczu, to film Simona Curtisa młotem pneumatycznym swojej emocjonalnej manipulacji może poruszy u was jakieś przewrażliwienie czułe struny, w innym razie nie podchodźcie bez odpowiedniej "zaprawy", a najlepiej omijajcie salę kinową możliwie jak najszerszym łukiem. Ostrzegam was: ten film mógłby być bardzo skutecznym narzędziem tortury!

Kina z tego wszystkiego nie ma i być nie może. Na końcu mamy jeszcze nachalny product placement pewnej luksusowej włoskiej marki samochodów i dotknięcie psuedometafizyki w guście tak złym, że najbardziej pretensjonalne fragmenty późnego Kieślowskiego czy Iñárritu wydają się arcydziełem dobrego smaku i subtelności. Uciekać od tego z daleka, omijać szerokim łukiem.