Radagast21

To naprawdę była jakaś zwykła tirówa. Sam film zresztą też dość zwykły. Prosty, a przez to zarówno zyskuje jak i cierpi. Na + duet Kot-Damięcki.

Przeciętna komedia romantyczna, która cierpi przez techniczne aspekty oraz słabiutkie wątki drugoplanowych postaci. Przynajmniej romans głównej pary był dobry.

Bardzo ironicznym jest, że ostatnia kwestia jaka pada to ,,Chodźmy do domu", bo miałem na to ochotę już w połowie seansu. Straszliwie nieangażujące oraz pozbawione napięcia. Nie wywiązuje się zarówno z rzetelnego przedstawienia śledztwa jak i zarysowania historycznych realiów.

Świetny balans pomiędzy nieskrępowaną akcją, a historią, która jest umowna, ale spełnia swoją robotę. Satysfakcjonujący, a nawet nie dłużący się pomimo prawie 3-godzinnego metrażu.

Spektakularnie wywala się na ryj w drugiej połowie przez przesadzoną intrygę. A szkoda, bo wcześniej to angażujący i dobrze zrealizowany thriller.

Zbyt duże podbicie skali, które poskutkowało średnio angażującą fabułą z dłużyznami. Ale przynajmniej sceny akcji najlepsze w trylogii.

Adam Kierowca ma chorą córkę i walczy z upośledzonymi dinozaurami, musząc jednocześnie opiekować się dziewczynką, z którą ucieka przed waloną asteroidą.

Wyraźna poprawa u Rosłaniec (spójna historia i ciekawy temat), pomimo gorzej napisanej drugiej połowy oraz paru dziwnych artystycznych decyzji.

Pełne pójście w fragmentaryczność, które może i brzmi jak ciekawy eksperyment, ale skończyło się przerostem formy nad praktycznie nie istniejącą treścią. Berus jako jedyna stara się jak może, żeby ratować film, ale to za mało kiedy dostała do grania postać, która jest tak charakterologicznie pusta.

Sporo podobnych problemów co przy Galeriankach. Skrótowość, brak ciągłej historii i nieumiejętne poruszenie ciężkiego tematu.

Katarzyna Rosłaniec nie ma nic do powiedzenia na ten temat. Nie radzi sobie również w kreowaniu wiarygodnych nastolatek przez co cała ta historia o dojrzewaniu wywala się na ryj.

Co gdyby pozbyć się wszystkiego co dobre w pierwszym filmie. Taki jest Gniew bogów. Bywa niezły tylko kiedy skupia się na rodzinie, a nie na nudnej akcji.

Śmieszniejszy niż się spodziewałem. Co prawda działa głównie jako zbiór skeczy, a i wtedy ma gorsze żarty oraz wymuszone nawiązania, ale wciąż jest niezły.

Wciąż imponujący swoim wykonaniem, ale nie mógłbym zignorować tego, że żaden z niego dokument.

Idealne przeniesienie gry na serial, bo nie jest zwyczajną adaptacją 1:1, tylko ulepszeniem tamtej historii. Zaś realizacja była absolutnie wyśmienita.

Sztuczne wciśnięcie pustych frazesów w usta postaci, które ma służyć za lekcję wartości dla młodszych. Przynajmniej intencje nie były złe, a animacja śliczna.

Dużo ciekawszy był dla mnie konflikt z Sacklerami niż samo życie Nan Goldin. Poza tym, oba te aspekty filmu są raczej dość słabo zespolone ze sobą.

Mołda jako reżyser dalej nie radzi sobie źle, ale scenariusz Powalisz cierpi na skrótowość oraz odtwórczość, co boli kiedy ma się film z raperką w roli głównej.

Jak na taki koncept, to dało się zdecydowanie bardziej pojechać po bandzie. Taka przemoc chociażby nie jest wystarczająco satysfakcjonująca. Zaś z pominięciem scen z misiem, trzeba wytrzymać jakoś ludzkich bohaterów, którzy są nudni.

Najgorszy w serii obok trójki. Wypuszczony za szybko, pozbawiony dobrego komentarza i humoru, a do tego ciągnięty w dół przez okropny finał.

Taki temat automatycznie powinien mną wstrząsnąć, a tymczasem całość była bardziej nudnym szantażem emocjonalnym, który nie miał nic nowego do powiedzenia.

Zobaczenie tak dobrze nakręconego, skupionego na pojedynczym bohaterze polskiego filmu wojennego, to coś czego potrzebowałem. Fantastyczny Eryk Kulm.

Całkiem dobre połączenie historii o autorach oraz krótkich przygód samego Mikołajka. Wygląda to ładnie i jedynie żałuję, że jest dość skrótowe.

Tragiczny romans, słabo napisane postacie, nierówne tempo oraz miejscami absurdalny scenariusz pomimo poważnego tonu.

Tragiczny debiut reżyserski, który kompletnie nie ma pojęcia jak przenieść książkę na medium filmu. Narracja zupełnie nie działa, nie ma w niej płynnego przejścia. Tak samo w samych scenach. Montaż woła o pomstę do nieba. Tak samo scenariusz, który ledwo da się zauważyć, bo ,,Pokolenie Ikea" nie ma fabuły. Jedyne co jest to 100 minut spędzonych z jednym z najbardziej odpychających głównych bohaterów w historii kina.

Dobre czerpanie z tego co klasyczne w serii, ale także odświeżenie jej. Michael B. Jordan świetnie poradził sobie z debiutem reżyserskim.

Świetny zamysł na historię, który można było lepiej wykorzystać, bo sami Drago nie dostają wystarczająco dużo czasu ekranowego. Ale wciąż, całość trzyma poziom.

Cudowny powrót po latach do serii. Z nowym, świeżym pomysłem oraz najwspanialszą relacją Adonisa i Rocky'ego. Nic tylko być szczęśliwym jako fan serii.

Niezły koncept i stylizacja, a nawet kompletny brak sensu bywa nie taki zły, ale zmarnowano potencjał na słabo poprowadzoną historię bez dobrej konkluzji.

Człowiek może mieć ochotę wyjść z seansu, bo film jest zły. Albo dlatego, bo jest bardzo nudny. W przypadku ,,Maskarady", zadziałały obie te rzeczy.

Nie będę ukrywał. To angażujący i przyjemny dokument. Jednakże dużo traci w oczach kiedy przypomni się sobie jaki faktycznie jest Navalny.

Porządne kino drogi, które traci w drugiej połowie gdy wchodzi wymuszony konflikt, a tempo robi się wolniejsze. Przynajmniej Lubos był świetny.

Film o tym jak gracze muszą szybko zabić bossa, żeby zdążyć na Sylwestrową imprezę i powstrzymać konflikt gildii. A tak na poważnie to jako kontynuacja Arii, nie radzi sobie z pociągnięciem pewnych rzeczy jak relacja Asuny i Mito. Do tego tym razem nie zmienia tak ciekawie tego co było w głównej serii. To dość nudna i rozciągnięta historia, która to co ciekawe, zapowiada jedynie na przyszłość.

Jest sukces. W końcu podobało mi się SAO. Jako remake czy też retelling, poprawia trochę problemów, które miałem z początkiem głównej serii (tempo, ton, Asuna).

Pierwsza połowa to dość standardowy mix fabuły z dokumentem, którego można by się spodziewać w filmie religijnym. Jednak od środka film zaczyna nagle być kompletnie leniwy. Zarówno w swoim montażu nie potrafiącym już dobrze łączyć obu form jak i w scenariuszu, który nie rozwija wątków postaci, a historię prowadzi okropnie byle jak. Do tego jak na film religijny, to nawet sama postać świętego Józefa jest bardzo słabo wykorzystana.

Chciałby człowiek się cieszyć, bo ptaki ratują, ale zbytnio to rozwodnione i nie angażujące, żebym umiał się przejąć.

Nie wgłębia się wystarczająco mocno pod kątem psychologicznym w postacie pomimo interesującego tematu historii, ale radzi sobie z przedstawieniem samej relacji.

Jasne, to taki przyjemny crowdpleaser do obejrzenia w niedzielę, ale jest całkiem niezły. Otto to świetnie napisana postać, a Hanks już dawno nie był tak dobry w jakiejś roli.

Solidny dramat, który pomimo nie wnoszenia niczego nowego z swoim tematem, znacząco zyskuje dzięki bardzo dobrej roli Riseborough.

Najpierw przeciętny rodzinny dramat, a później typowy horror ze źle zrealizowanymi jumpscare'ami. Ale przynajmniej demonem była duża koza, więc śmiesznie.

Nawet podoba mi się relacja głównej bohaterki z nową rodziną, ale generalnie to taki porządny dramat do zapomnienia na przyszłość.

Odstępstwa od historii wyjątkowo nie przeszkadzają, bo to po prostu przyjemne widowisko z nieźle przedstawioną kulturą oraz bardzo dobrą realizacją. Co faktycznie nie przypadło mi do gustu to sztampowość fabuły oraz nierówne tempo.