Jeden gniewny człowiek

Klasyczne kino akcji z prostymi bohaterami. Nie są oni pogłębieni psychologicznie. Twórca nie zamęcza nas ich problemami i rozważaniami. Hill jest zrozpaczony po utracie syna i szuka zemsty. Koniec. Prosty przekaz. Mówiąc szczerze, właśnie takiego kina mi ostatnio brakowało. Nieprzekombinowanego psychologicznie, ale z ciekawie napisaną fabułą i nieprzesadnymi efektami specjalnym. Pod tym względem Ritchie wywiązuje się z powierzonego zadania bez zarzutu.

Mocny, twardy realistyczny kryminał, który nie celebruje Stathama jako gwiazdora kina akcji, a twórca trzyma się przede wszystkim reguł gatunku.

Oto kino proste, konkretne i skuteczne, którego bardzo brakowało. I to nie tylko przez pandemię. Guy Ritchie po raz kolejny udowadnia, że można na niego liczyć, gdy przyjdzie ochota na solidną rozrywkę.

Kiedy jednak "Gniewny człowiek" nie udaje głębi i rzuca się w wir krwawej akcji, zabawa jest przednia. Zadowoleni będą zwłaszcza widzowie, którzy odczuwają już znużenie panującą we współczesnym Hollywoodzie wszechobecną poprawnością.

Niby jest to realistycznie sfilmowane, a jednak typowe "zabili go i uciekł" bardziej śmieszy niż imponuje. Podobnie - aktorstwo Jasona Stathama jest tu na granicy autoparodii i gra on twardziela tak bardzo na serio, że u niektórych widzów spowoduje niestety nieplanowany atak śmiechu.

Klasyczne dzieło Guya Ritchiego - dużo akcji, parę niezłych scen, kilka fajnych samochodów, mnóstwo trupów, do tego jego tradycyjne prowadzenie czasowej narracji - generalnie świetne kino rozrywkowe, idealne na majowy wieczór we wreszcie otwartym kinie.

Niezwykle kompetentnie zrealizowany film akcji, który nawet jeśli nie zdoła zaskoczyć wyjadaczy gatunku, wciąż zapewni niemal dwie godziny intensywnej rozrywki - a dokładnie tego od porządnej sensacji chcielibyśmy wymagać. Dla takich doświadczeń warto tłumnie wracać do kin.

Mokry sen Johna Miliusa pełen macho-manów i lśniącej broni. Prosty revenge-movie ukryty pod płaszczem poprzestawianej niepotrzebnie chronologii wydarzeń.

Świetnie zrealizowany, trzymający w garści od pierwszej do ostatniej minuty thriller akcji.

Rzadko się udaje reżyserom z tak wyrazistym stylem wyjść ze strefy komfortu w taki sposób, by odnieść zwycięstwo. Za bardzo się przyzwyczailiśmy do stylu niektórych reżyserów, że chcielibyśmy takie wyraziste filmy powstawały częściej, a zanim się zorientujemy, pójdzie to w stronę autoparodii. "Jeden gniewny człowiek" może być początkiem nowego etapu, gdzie Guy Ritchie pokaże bardziej dojrzałe oblicze.

Świetnie zrealizowane kino zemsty, będące również hołdem dla klasycznych przedstawicieli gatunku. Guy Ritchie pokazał, że nie potrzebujemy skomplikowanych założeń fabularnych rodem z Tenet, aby zaangażować się w seans i zwyczajnie wyjść z kina ukontentowanym. Czasem dobrze popatrzeć też na strzelających badassów.

Thriller akcji w starym, dobrym stylu, lecz z nieco - jak często bywa w przypadku tego twórcy - przekombinowaną konstrukcją fabularną, kino mocne i gwałtowne, silnie zmaskulinizowane. Trudno podejrzewać, by pozostało w pamięci widza na dłużej.

Choć "Jeden gniewny człowiek" nie jest komedią gangsterską, a lekko psychologizującym sensacyjniakiem, daje nam właśnie to, po co wielu z nas lubi zasiadać przed srebrnym ekranem - emocje, dobrze sklejoną fabułę, nienadmiernie skomplikowaną intrygę i miło spędzone dwie godziny.

Jest dokładnie tym, czym miał być i choć cierpi na pewne niedociągnięcia, to jest bardzo zgrabnym połączeniem klasycznego kina zemsty z charakterystycznymi rozwiązaniami Ritchiego, dzięki czemu otrzymujemy coś znanego z nutą świeżości.