MrMarazm

Nie nazwę "Ptaków nocy" filmem generycznym czy schematycznym, ale na pewno daleko mu do stabilności i subtelności.

Greta popełnia błędy i gubi się w tkanej filmowej strukturze, ale jej poetycka wrażliwość uwodzi mnie każdą relacją, postacią, czczą sentencją.

Formalne szaleństwo, obudowujące tragiczny romans czasu z końcem wieku i korzystające z pomników ubiegłych lat w celu postmodernistycznej zabawy.

Bałaganiarski przykład kina wielu pomysłów i wątków. Część z nich ciekawa i oryginalna, ale część szkodliwa lub odtwórcza. Truman Show na zamówienie.

McKay uformował autorski podgatunek kina politycznego i jest on wykorzystywany do poruszania najróżniejszych tematów, afer i sylwetek. Tym razem afera w Fox.

Rozdrapywanie osobistych emocji na rzecz bardziej niż wiarygodnej maskarady. I tak jak całość może, koniec końców, oszukiwać, tak szczerość pewnych wyznań razi.

Świat jest pełen absurdów, patologii i niesprawiedliwości, ale koniec końców i tak wszystko rozegra się o dwie krowy.

Formalne odbicie piłeczki i zakwestionowanie sensu budowania jednostkowych portretów psychologicznych w dokumencie. Paradoks, w który popada twórca jak i widz.

Barthesowski ekran filmowy jako moneta błyszczących drgań odnajduje swoje doskonałe odwzorowanie w pewnym kamieniu szlachetnym oraz dziurze po kuli.

Mocno widać męki przez jakie musiał przechodzić Vigo w trakcie kręcenia filmu, na szczęście widać też myśl przewodnią, która mu towarzyszyła.

Naiwny, idealistyczny patriotyzm kontra reszta świata. Capra udowadnia potencjał kina politycznego w newdealowskim wydaniu, nie bojąc się odważnych obserwacji.

Eisenstein ze swoją ekipą wbija z buta w meksykańskie tradycje i obyczaje, by uraczyć je radzieckimi środkami stylistycznymi.

Stepowanie, śpiewanie i żartowanie. Jedno z pierwszych tak trafionych połączeń w historii kina.

Gdy Wielki Kryzys za oknem, newdealowe kinko Capry na ratunek. I fajnie, że został tu podjęty również temat pieniądza, biedy oraz rynku pracy.

Sztandarowy przykład melodramatu, którego wielkim fanem nie jestem, aczkolwiek tutaj wszystko jest na swoim miejscu, szczególnie aktorstwo Grety Gerwig.

Tworzony na oparach niemieckiego ekspresjonizmu traktat o kobiecie fatalnej, która rzuciła się bezlitośnie na kammerspielowo wybitnego Emila Janningsa.

Jeden z najbardziej autentycznych filmów o wojnie ze względu na jego "świeżość" względem całej tragedii. To był 1947 rok - rany nie zdążyły się zagoić.

Z jednej o strony o kobiecie, która może, a z z drugiej o kobiecie, która i tak ulegnie konwenansom. Na potrzeby filmu zastosowano happy end, but still...

Szukanie dziury w całym i niedoskonałości w dziele doskonałym. Trudy życia voyeura zamknięte w jedynym w swoim rodzaju filmie.

Tak jak Pani Profesor nakazała. Idealny film do łóżeczka, a jego melodramatyczne tony wygrane w sposób zaskakująco bezbolesny. Realizm poetycki na sto procent.

Rozłazi się okropnie wraz z dalszym rozwojem fabuły, ale nie można mu odmówić naprawdę wielu sympatycznych scen i sprytnego wykorzystania powojennych nastrojów.

Pomysł, zważywszy na realia powojenne, jest absolutnie trafiony, a taka forma patriotycznego filmu muzycznego z użyciem retrospekcji to coś niespotykanego.

Między innymi o tym, że każdy dzisiaj może nakręcić film. I Georges, i Quentin Dupieux, i ja. Ale tego nie zrobię, bo aż mi głupio po tym seansie.

Polacy robią zakulisowy dokument o Korei Połnocnej. I jest bardzo monotematycznie, bo cały czas słyszymy "Wielki Wódz". Ale właśnie tym żyje Korea Północna.

Brudny kosz na śmieci jako spirala wieczności. Dla takich filmów studiuję filmoznawstwo. xD

Solidny wyrób rzemieślniczy, zawierający w sobie parę scen kluczowych, które sprawiły, że wyszedłem z kina z poczuciem pogardy ludzką rasą.

Forma filmowa w połączeniu z niepełnosprawnością genialnego szaleńca tworzą razem coś na kształt protestu wobec życia i jego losowości.

Film mechaniczny, chaotyczny, szybki, nierówny, bałaganiarski, czasem nudny - no życie codzienne jak nic.