Lato

Jest jednym z najlepszych w ostatnich latach filmów o korzeniach kontrkulturowego buntu.

Petersburg, Nowy Jork... takie kolorowe rock'n'rollowe szaleństwo mogło się wydarzyć wszędzie.

Kiriłłowi Sieriebriennikowowi udało się osiągnąć coś, co nawet mi się nie śniło. Opowiedział prostą historię trójkąta miłosnego, ale w sposób, który pozwolił mu na dotknięcie tylu różnych tematów - od tolerancji homoseksualistów w Rosji, przez problemy systemowe, aż do wolności słowa.

Jeżeli kochacie klasykę rocka, szukacie czegoś by zatrzymać na chwilę zbliżający się koniec lata i dać się porwać sentymentalnej podróży po Leningradzie to nowy film Kiriłła Sieriebriennikowa na pewno przypadnie wam do gustu.

Będzie dobrym wyborem dla osób, które nie zetknęły się jeszcze z twórczością zespołu Kino, a także dla tych, którzy po prostu mają ochotę na przyjemny seans pełen energii oraz świetnej muzyki.

Niektórym może nie przypaść do gustu konwencja filmu. Jednak dzięki ciekawemu scenariuszowi po seansie na pewno wiele osób może zainteresować się radziecką sceną rockową. Takie postaci, jak Majk Naumienko i Wiktor Coj z pewnością zasługują na to, żeby dowiedziało się o nich więcej osób.

Ogląda się go w miarę gładko i sympatycznie. I może właśnie o to twórcy tak naprawdę chodziło.

Nawet jeśli jest to bardzo przyjemna podróż, to jednak po powrocie do domu nie sposób uciec od refleksji, że to, co zobaczyliśmy, ma tyle wspólnego z prawdą, co folder biura podróży z rzeczywistością, którą reklamuje.

Niestety, Sieriebriennikow i jego ekipa również ściszają muzykę, zamiast zarazić nią cały świat. Próbują pokazać, że rosyjski punk wyrastał na podobieństwo swoich kosmopolitycznych braci. Ale ostatecznie spiłowują tylko pazur sztuki, która wyprzedziła Pierestrojkę.

Rozczulająca mieszanka wschodnioeuropejskiej melancholii i rockowego musicalu, próbująca w niezwykle wibrującej, żywej formie uchwycić atmosferę czasów na chwilę przed Pieriestrojką i zmierzyć się z duchami przeszłości. Piosenkami i osobistymi historiami ówczesnych bardów, którzy nie dożyli upadku Związku Radzieckiego.

Umiejętne połączenie różnych stanów emocjonalnych sprawia, że do obrazu Sieriebriennikowa po prostu chce się wracać - i nawet jeśli minie lato, warto będzie ponownie wrócić do tej projekcji.

Niespodziewany projekt od rosyjskiego reżysera, który zaskakuje przede wszystkim lekkością prowadzenia historii.

Jest żywiołowo i rytmicznie, a reżyser - choć zdaje się prowadzić swój film w sposób zupełnie umiarkowany - nie pozwala sobie na jakiekolwiek zwolnienie tempa.

Ponura rzeczywistość upadającego ZSRR nagina się w "Lecie" do charyzmatycznych bohaterów. Mutuje w mieszankę nowofalowego romansu i musicalu, w którym wrodzy współpasażerowie z miejskiego autobusu posłusznie odśpiewują chórki.

Bardzo świeże, wyzwolone artystycznie kino.

Orzeźwiająca dawka filmowej energii, celebrującej młodość i pasję do muzyki, a takie tytuły zawsze warto oglądać.

Dla znawców tematu, czyli miłośników rosyjskiej muzyki rockowej, Lato będzie świetną historią o kulisach powstania kultowego zespołu Kino. Choć może aktorzy nie mają zbyt wielkiej charyzmy, żeby unieść swoje postaci, muzyka broni się sama.

To kino niewykoncypowane, niewymądrzające się, czy przesadnie filozofujące. To raczej pełna mądrych, natchnionych, dla jednych naiwnych i niedojrzałych, dla drugich wiernych swojemu idealizmowi i niedającym się ustawić w szeregu, młodych i aktywnych, ballada filmowa o rewolucyjnym nastroju.

Jest jak tanie wino - jest słodkie, przyjemne i orzeźwiające, ale potrafi kopnąć w najmniej oczekiwanym momencie.

Kiedy pójdzie się na film "Lato" tylko za sprawą trailera, można obejrzeć zabawny film muzyczny, o tym, jak hartował się sowiecki rock, jeśli ktoś oczekuje biografii zespołów "Zoopark" i "Kino" w "Lecie" tego za wiele nie znajdzie.

Jest jak piosenka o słodko-gorzkim, może trochę naiwnym uczuciu, które uderza do głowy. Ale jeśli się wsłuchać, za poezją prostych słów znaleźć można coś więcej.

Jeden z tych filmów, w których widz może się zakochać. A wtedy bezradne jest nastawianie analityczne i krytyczne. Głosy, że coś można było pokazać inaczej. Bo to jak mówić, że wybranka serca powinna się zmienić.