Dobra, prosta i mocna rzemieślnicza robota.

Produkcja, która spełnia swoją rolę opowiadania filmowego. Wzrusza, trzyma w napięciu, a chwilami bardzo skutecznie bawi nas i rozśmiesza...

Palkowski stawia na naturalizm. Operacjom przygląda się niczym dokumentalista, upewniając się, że widz na pewno zobaczy rozcinaną skalpelem skórę, tryskającą krew, bijące serce i inne organy. Narracja jest prowadzona w sposób dynamiczny, nie ma miejsca na nudę, cały czas coś się dzieje.

Chyba wszyscy czekali na taki polski film. Film, który będzie mówił o rzeczach ważnych, ale bez patosu. Który będzie bawił, a nie tylko żenował. Który - choć osadzony w czasach PRL-u - nie będzie zbytnio nim epatował. I oto jest: "Bogowie" Łukasza Palkowskiego.

"Polak Polakowi nawet klęski zazdrości" - mówi w filmie Władysław Kowalski jako dr Jan Moll. Rodacy, możecie teraz śmiało zazdrościć Łukaszowi Palkowskiemu sukcesu.

Nie wyrzeknę się "Bogów", bo są dobrzy, ale nie umiem odnaleźć w nich tego geniuszu, o którym wszyscy piszą. Mogę zrozumieć geniusz postaci, o której jest ten film i talent twórców, ale zabrakło mi tu... serca.

Film jest rewelacyjny i będę do niego co jakiś czas zapewne powracał. Tak jak mówiłem - Polak potrafi i to jest właśnie to, co mnie tutaj zachwyciło najbardziej.

Gdyby jednak przyjąć film Palkowskiego na zimno, zapomnieć o marzeniach o opiekuńczym NFZ, dobrych Polakach-lekarzach i superbohaterach z wizją, którzy za wszelką cenę dążą do celu, i zastanowić się tylko nad tym, czy kino to rzeczywiście jedynie dobrze skonstruowana przyjemność? Można wówczas dojść do wniosku, że "Bogowie" to jedynie dobrze odrobiona, warsztatowa lekcja.

Jest tak dobry, bo wszystko w nim stoi na wysokim poziomie. Bogowie to nie tylko wspaniale napisany scenariusz, ale i świetnie dobrani wykonawcy.

Momenty dramatyczne zręcznie poprzeplatano z naprawdę zabawnymi anegdotami, więc cała gama uczuć podczas seansu zagwarantowana. Jeden z tych filmów, które pozostają z nami długo po wyjściu z kina.

To jest dobry film. I zachęcam was żebyście na niego poszli, zupełnie uczciwie.

Chciałoby się "Bogów" Łukasza Palkowskiego bardziej lubić. Proszę mnie źle nie zrozumieć: to nie jest zły film, tylko zepsuty przez kalkulacje. Estetycznie zbyt przezroczysty, myślowo zbyt nijaki.

Nie ma opcji, by film się nie spodobał. Ciepły, wzruszający tam, gdzie należy, i koniec końców mający wydźwięk optymistyczny, przyciągnie zapewne miliony widzów.

Jest filmem na pewno dobrym i dającym wiarę, że Polak potrafi. Także zrobić świetne kino, a tego bardzo potrzeba w ostatnim czasie.

Tegoroczny festiwal w Gdyni zaskoczył i mogliśmy zobaczyć kilka perełek z kina gatunkowego. Jedną z nich są "Bogowie" - biografia z prawdziwego zdarzenia, jakiej polskie kino jeszcze nie widziało, a przy tym filmowy majstersztyk.

"Bogowie" są zatem hołdem dla życiodajnej idei transplantologii, a zarazem doskonałym pomnikiem Zbigniewa Religi. Pomnikiem, warto dodać, który w nowoczesnej formie, w sposób niezwykle subtelny, nienachalny i delikatny przekazuje legendę i na długo pozostaje w pamięci.

Gdy Palkowski pracował nad swoim filmem o Zbigniewie Relidze, kardiochirurgu, który przeprowadził pierwszą w Polsce udaną transplantację serca, wielu zastanawiało się nad tym, czy wyniesie on swojego bohatera na piedestał, rezygnując z ukazywania niechlubnych wydarzeń z jego życia i eksponując jego zasługi. Na szczęście nic takiego się nie stało. Palkowskiego bowiem bardziej interesowała sama historia, którą opowiedział niezwykle sprawnie.

Kawał dobrego kina gatunkowego, gdzie ciężki temat ogląda się z niesamowitą łatwością i przystępnością.

Rzadki przypadek w polskim kinie: inteligentny i wciągający film zrobiony z myślą o potrzebach widzów.

Atrakcyjny, bardzo dobrze wyreżyserowany i napisany, który nawiązując do sprawdzonych matryc gatunkowych, zwłaszcza z kina amerykańskiego, śmiało zdobył wiele nagród na festiwalach kina artystycznego.

Porywający film nakręcony wedle najlepszych wzorców kina biograficznego.

To nie obraz, który ścina z nóg patosem czy przereklamowanymi efektami specjalnymi, a aktorstwem, muzyką i zdjęciami - wszystkim na bardzo wysokim poziomie. Jeżeli przytłacza, to tylko realizmem, bezkompromisowością i poruszanym tematem.