7.9
Bardzo pozytywnie oceniony przez użytkowników
Cleo pracuje jako służąca u pani Sofii. Kiedy od kobiety odchodzi mąż, a Cleo zachodzi w nieplanowaną ciążę, kobiety zbliżają się do siebie.
- Obsada: Yalitza Aparicio, Marina de Tavira, Diego Cortina Autrey, Carlos Peralta, Marco Graf
- Reżyser: Alfonso Cuarón
- Scenariusz: Alfonso Cuarón
- Ostatnia aktywność krytyków: 14 lutego 2019 (2 dni temu)
- Ostatnia aktywność użytkownikówużyt.: 14 lutego 2019 (2 dni temu)
- Premiera kinowa: 14 grudnia 2018 (2 mies. temu)
- Premiera światowa: 30 sierpnia 2018 (5 mies. temu)
8.8
10.0
0.0
48
Bardzo pozytywnie oceniony przez wielu krytyków,
uznany
-
100%pozytywnych
ocen -
48recenzji
krytyków -
35ocen
krytyków -
35pozytywnych
ocen -
0negatywnych
ocen
-
Reżyser raczej unika czasowych elips, a jednak w ciągu dwóch godzin udaje mu się uchwycić to, co Fuentes rozpisał na pięciuset stronach - spiętrzenie napięć klasowo - etniczno - politycznych, które od zarania kraju cyklicznie eskalują, aż po rozlew krwi.
-
Prawdziwe arcydzieło będące perłą w koronie dorobku reżysera.
-
Narracyjnie jest "Roma" majstersztykiem nadawania każdej scenie podwójnych znaczeń, bez wypuszczania dramaturgicznej nici. Wizualnie - arcydziełem sztuki komponowania kadrów i prowadzenia widza przez ujęcia.
-
Cuarón połączył kino mocno artystyczne z "efektem Netflixa", oferując widzom doświadczenie "masowej intymności".
-
Tak jak nie sposób zapomnieć o całym tym filmie, który rozjechał mnie emocjonalnie jak żaden inny w tym sezonie oscarowym. Jednak jak wspomniałem wyżej - choćby ten film nie zdobył nawet jednej statuetki Akademii, nikt nie odbierze mu wpływu na kino, który powinien być niebagatelny. Co za mistrzostwo!
-
Nie wyobrażam sobie by nie zgarnął za to wspaniałe dzieło Oscarów. Obejrzałem film na dużym telewizorze, ale pójdę do kina, by odpowiednio posmakować wykwintnego filmowego dania spod ręki meksykańskiego maestro. Tak wygląda arcydzieło.
-
Nie ma co przekłamywać rzeczywistości, "Roma" to arcydzieło, które oszczędnymi środkami jest w stanie głębiej wejść w świadomość widza, niż niejedna produkcja wypełniona po brzegi emocjami.
-
Netflix w końcu doczekał się arcydzieła! Roma to film imponujący rozmachem i jednocześnie intymny.
-
Wybitny film, który pozwala rozwinąć skrzydła i unieść się choć na chwilę ponad to, co oczywiste, i zamiast "ozdabiać, zacząć widzieć". To opowieść o najsilniejszych ludziach, których siła rodzi się ze słabości.
-
Jak mówił Umberto Eco: Piękno jest ograniczone kanonem, zaś brzydota nieograniczona w swoich możliwościach. Te słowa doskonale odzwierciedlają Romę i jako kino myślące dla myślącego nie przywodzi na myśli celniejszego słowa, niż arcydzieło!
-
Ambitny, doskonale zrealizowany, do wielokrotnego oglądania. Ale zanim trafi na ekrany komputerów i tabletów, warto spróbować obejrzeć go choć raz w kinie.
-
Niesamowite doświadczenie emocjonalne oraz audiowizualne, którego absolutnie nie można zapomnieć w żaden sposób.
-
O tym filmie się ciężko pisze, po prostu trzeba go zobaczyć. To jest wielka uczta dla oka, ale podkreślam wyraźnie, oka bardzo cierpliwego, które nie potrzebuje twistów i napięcia, żeby zanurzyć się bez reszty w filmowym świecie.
-
W imponującej rozmachem, acz jednocześnie niezwykle intymnej i bardzo osobistej "Romie" Alfonso Cuarón nie tylko tworzy wypełniony nostalgią pamiętnik z lat młodości, ale także swoisty list miłosny do kobiet swojego życia.
-
Wizualne arcydzieło pozbawione kolorów, ale niepozbawione głębi. Mnie 'Roma' urzekła prostotą, szczerością i skromnością.
-
Znamienne, że akcja filmu umieszczona jest w przeszłości, a warstwa wizualna pozbawiona została kolorów. "Roma" wygląda bowiem jak zaginiony skarb z czasów, gdy jeszcze powstawały arcydzieła.
-
Alfonso Cuarón wykreował obraz autentyczny, angażujący, symboliczny, a zarazem estetyczny. Sztuka ta udaje się tylko prawdziwym mistrzom w swoim fachu. "Roma" to bez wątpienia błysk geniuszu Meksykanina. Czy to jego opus magnum? Podpiszę się pod ogólnym poklaskiem krytyki - zdecydowanie tak.
-
Bez fabularnych fajerwerków, wyciskających łzy motywów czy tanich emocji, Roma jest w stanie poruszyć widzów lubujących się w mniej szablonowym kinie. To nie jest propozycja dla każdego.
-
Kameralny, wbrew pozorom uniwersalny, dramat i portret Meksyku, kobiet i czasów. Prawdziwa uczta, której nie można przegapić. Najlepiej wziąć w niej udział w kinie - bo ten obraz naprawdę wymaga prawdziwego, wielkiego ekranu!
-
To właśnie Cleo, jej cichy dramat, jest sercem i duszą filmu, przywodząc na myśl społecznikowskie klasyki w rodzaju "Umberto D." De Siki.
-
Obie historie nie są może banalne, ale powiedzmy sobie szczerze - kino opowiadało je już niejeden raz. To, co wyróżnia Romę, to styl opowieści. Nieśpieszny, przyjemnie letni, pozbawiony szaleństwa charakterystycznego dla współczesnego kina.
-
Film zdecydowanie warty obejrzenia i sprawdzenia, jak się na niego zareaguje.
-
Meksykański reżyser serwuje nam wielopłaszczyznowy obraz potrafiący jednocześnie mówić o rzeczach małych, jak i wielkich w fenomenalny sposób. Czarno-białe zdjęcia oraz brak muzyki jedynie potęgują prawdziwość tych doznań.
-
Czarno-biały film bez fajerwerków, ale sam w sobie będący niesamowitą petardą. Triumfem czystego arthouse'u i kina kameralnej prostoty nad przeładowanymi fabularnie i wizualnie produkcjami, które taki Netflix prezentował widzom chociażby w tym roku.
-
Cuaron tworzy jeden z najbardziej osobistych filmów i zachwyca przejrzystością opowiadanej historii.
-
Kawał znakomitego kina, które za kilkadziesiąt lat będziemy prawdopodobnie stawiać na jednej półce z dokonaniami Luchino Viscontiego czy Ettore Scoli.
-
Niebywale kontemplacyjna i stonowana opowieść o próbie odnalezienia się w obcym, najeżonym konfliktami świecie.
-
Do tego kompletnie nieznane twarze tworzące bardzo wyraziste postacie, naturalnie brzmiące dzieci, a jednocześnie jest to bardzo pewnie, spokojnie zrealizowane. Nie jest to arcydzieło, jak głosi większość recenzentów, ale to zdecydowanie jedna z ciekawszych, ambitniejszych dzieł zrobionych przez Netflixa.
-
Nie uznaję tego filmu jako arcydzieła, ale dostrzegam jego piękno. Bowiem "Roma" to porywający dialog pomiędzy teraźniejszością i przeszłością, tradycją i innowacją. W efekcie, Cuarón połączył kino mocno artystyczne z "efektem Netflixa", oferując widzom doświadczenie "masowej intymności".
-
Roma będzie wielkim graczem w sezonie nagród. To typ filmu, który większość krytyków kocha, a masa widzów chwali, bo "tak wypada". Nie widzę tu nic wybitnego, co odkryło wielu filmowych znawców. Solidny artystyczny film.
-
Roma będzie dla widza tak długo męcząca, dopóki ten nie zrozumie z czym ma tutaj tak naprawdę do czynienia. Z pewnym zapisem czasów, z arcydziełem z gruntu faktograficznego, imponującą kroniką obrazów ulicy, ludzi, rzeczą spektakularną w kadrach, a skromną w historii.
-
Reżyser tak doskonale spełnia wymagania konwencji, że aż popada w banał. Niesłychane piękno okazuje się nadmiernie oczywiste. Mozaikowa fabuła potrafi zainteresować, ale nie porusza.
-
To co się dzieje nie przykuwa dostatecznie uwagi. A przynajmniej mnie oba wątki nie wprowadziły w stan w którym śledziłbym z zapartym tchem co się dzieje na ekranie. Jednak czarno-biały pietyzm w przedstawianiu samych scen, uginanie się przy każdym detalu, przy każdej zmianie tonacji, z zabawnej na dramatyczną, zasługuje na duże uznanie.
-
Nie bez znaczenia jest fakt, że Cuarón oparł swój film na podstawie osobistej historii. Z tego względu Roma jest momentami kinem zbyt hermetycznym. Historyczne tło pozostaje jednak na drugim planie, a z problemami głównych bohaterek filmu będzie potrafił utożsamić się każdy.
-
W najnowszym filmie Alfonsa Cuaróna zamiast egzotycznego oblicza Meksyku znajdziemy analizę głęboko podzielonego społeczeństwa, stającego na progu katastrofy. Jego członkowie, pomimo dojmującej samotności, potrafią jednak wspierać się w momentach największych kryzysów.
-
"Roma" jest po prostu pięknie sfilmowana, a artyzm kadrów w połączeniu z pieczołowicie zaplanowanymi ruchami kamery i zupełnie "naturalnym" montażem powodują, że seans mija nam płynnie. Prawdopodobnie, ta historia i tak byłaby wciągająca, ale to, jak została pokazana ma kluczowy wpływ na nasze przeżycia i to, że traktujemy tę produkcję jako dzieło sztuki, a nie kolejny wyciskacz łez o skrzywdzonej osobie z nizin społecznych.
-
Po obejrzeniu "Romy" mamy nieodparte wrażenie, że ten film coś w nas zmienił na lepsze. Nawet jeśli oczarowały nas tylko piękne ujęcia.
-
Trafił w moje najczulsze rejestry i pomimo wszelkiej sympatii do Zimnej wojny przyznać muszę, że to Roma skradła moje serce.
-
Strach pomyśleć, ile kino by straciło, gdyby Yalitza nie mogła poświęcić wolnego czasu. Naturalność jej ruchów i prostolinijna szczerość sprawiają, że "Roma" nie przechyla się w kierunku pretensjonalnego kina artystycznego, ale pozostaje skromną opowieścią, która idealnie balansuje pomiędzy subtelnością i burzliwością latynoskich emocji.
-
Nie da się pisać o "Romie", oddając jej w pełni sprawiedliwość. Żadne słowa nie wystarczą.
-
Wspaniałe, głęboko humanistyczne kino, które trzeba zobaczyć.
-
"Rzym, miasto otwarte" - "Roma", kino otwarte. Życzyłabym sobie, żeby nie było to sformułowanie na wyrost i rzeczywiście anonsowało nadejście nowego sposobu narracji w kinie, tak jak film Rosselliniego otworzył epokę włoskiego neorealizmu.
-
Duchowo i artystycznie bliski "Nocom Cabirii" Felliniego. Aż trudno uwierzyć, że takie kino jest dzisiaj ciągle możliwe. To bez wątpienia jedno z wydarzeń mijającego roku
-
Reżyser wraca do wspomnień dzieciństwa, definiuje swoje pochodzenie, w pełnej krasie prezentując wizualnie wydarzenia, które go ukształtowały. Przywiązuje ogromną wagę do szczegółu, a w każdej scenie czuć, że to coś ważnego i głęboko przemyślanego.
- Wyświetlasz recenzje bez 2 duplikatów. Wyświetl wszystkie recenzje