Dziennik

Film ma też problemy z tempem. Tak jak zawiązanie akcji jest ciekawe i w punkt, tak im dalej, tym więcej mamy rwanych, chaotycznych momentów, przetykanych niepotrzebnymi dłużyznami. Co chwilę też któryś z bohaterów musi nam coś wyjaśniać albo dopowiadać, bo nie wszystkie reguły pościgu są dla widza przejrzyste.

To naprawdę frustrujące, że prosta historia, jaką "Hell House LLC" było w swej pierwszej odsłonie, utonęła w meandrach niepotrzebnie rozbudowanego lore'u - ta decyzja była dla serii ostatnim gwoździem do trumny. Sequel ani nie straszy, ani nie angażuje i chyba dobrze, że ma być finałem tej historii.

"Bone Lake" przypomina, że horror może być przenośnią dla bardzo uniwersalnych problemów, a nawet pękniętym lustrem odbijającym brzydką prawdę o świecie, ludziach - o nas. To świetna propozycja dla widzów, którzy cenią odważne, świadome kino gatunkowe. A ujęcie na twarze bohaterów, towarzyszące napisom końcowym? Przecież to laurka dla finałowej sceny z "Absolwenta" Mike'a Nicholsa. Głowę Mercedes Bryce Morgan zaprzątają tylko najlepsze inspiracje.

Sequel uparcie próbujący poszerzyć mitologię cyklu. Choć celuje wyżej niż poprzednik, na co wskazują zawarte w nim sceny flashbacków, wydaje się tonalnie pogubiony.

Zbyt wiele tu intencji, zbyt mało konsekwencji. Torrone ma dużo pomysłów, czasem naprawdę niezłych, ale nie potrafi skleić z nich spójnego filmu.

Nie wszystko musi zostać wyjaśnione i horrory budowane na niedopowiedzeniach potrafią straszyć najbardziej. Ale nie w tym przypadku. Po seansie czułem niedosyt.

Kino cudowne w swej prostocie, amerykańskie i nieamerykańskie zarazem, skupione na sile pamięci oraz wspólnoty, rozdzierające serce, ale i podnoszące na duchu.

Bardzo podobał mi się dobór aktorów, zwłaszcza Keanu Reevesa w roli anioła z małymi skrzydełkami. To idealny kontrast do jego poprzednich występów kuloodpornego króla kina akcji. Do tego mamy jeszcze Setha Rogena w roli obrzydliwie bogatego kapitalisty, który będzie musiał przewartościować swoje priorytety, po tym jak Gabriel zamieni jego życie z życiem biednego Arja.

Nowy film Lánthimosa nie jest nawet karykaturą społeczeństwa, a prawdą o nim. U mnie wywoływało to momentami wręcz śmiech przez łzy.

Czekaliście na nowego "TRONA"? Liczyliście na świetną fabułę i spektakularne efekty specjalne lub powrót starych, dobrze znanych znajomych? To cóż... nie mam dla Was dobrych informacji. "Ares" to bardzo efekciarskie widowisko, jednakże z dość pretekstową historią, która nabiera rozpędu dosłownie po połowie produkcji.

Życie dla początkujących jest kolejnym dowodem na to, że obecność wampirów nie musi ograniczać kreatywności twórców - tu jest wręcz przeciwnie. Film łączy ze sobą kilka gatunków i powstaje miks, który naprawdę się udał. Choć śmiałam się przez prawie cały seans, twórcy udowadniają, że nawet najśmieszniejsza komedia może poruszać dużo głębsze tematy i skłaniać do refleksji nad sensem życia i śmierci.

"Good boy" przetyrał mnie emocjonalnie. Można powiedzieć, że to film o nawiedzonym domu, na którym poznał się tylko pies, ale moim zdaniem to bardziej film o umieraniu i o tych, którzy zostają. Dla mnie bomba, bezdyskusyjnie mój film roku. Oglądajcie.

W wielu horrorach ważną rolę odgrywają tak zwane jump scare'y, czyli momenty, mające na celu nagłe i gwałtowne wystraszenie członków publiki. Wszystkie te triki są często wspomagane przez sugestywną muzykę, która ma wprowadzać na ekranie odpowiedni nastrój rosnącego napięcia i grozy. Istnieją jednak pozycje wymykające się tym gatunkowym schematom. Czasami zdarza się trafić na obraz, w którym nacisk kładzie się nie na efekt szoku, ale bardziej na budowanie klimatu tajemnicy.

Rozwijające się powoli kino drogi, w którego zakończeniu - podawanym skądinąd aż nazbyt pospiesznie - kryje się ogromna tragedia dzieci i ich ojca.

Trudno mi było wgryźć się w ten film, trochę to trwało, zanim przyzwyczaiłam się do szarpanej narracji i udało mi się zbliżyć do głównego bohatera. Pomógł Idan Weiss, który jest idealny w tej roli. Nie tylko wygląda kubek w kubek jak sławny praski pisarz, ale jeszcze prezentuje przykuwającą oczy charyzmę i delikatność. Wierzyłam mu bez zastrzeżeń w każdej scenie. Nie uważam jednak, żeby był w pełni wykorzystany.

W historii serii pojawiło się paru marnych aktorów. Żaden nie był tak pociesznie tragiczny w swym aktorzeniu, jak Busta.

"H20" dowodzi, że siła sequela nie tkwi w rozmachu, lecz w precyzji. Zamiast gubić się w nadmiarze wątków, film stawia na dobry rytm, na prosty, ale trafiony pomysł, kreatywne kille i wyrazistą postać centralną. To typ kontynuacji, która nie tylko szanuje oryginał, ale też daje mu nowe życie. Super, że twórcy kompletnie odcięli się od "Halloween 6" i zamiast na chaotyczną mitologię postawili na emocje oraz bohaterkę.

"Anioł przy moim stole" to filmowa biografia słynnej nowozelandzkiej pisarki, Janet Frame, zrealizowana z wrażliwością i czułością dla głównej bohaterki. Historia kobiety, która większość młodości spędziła w szpitalach psychiatrycznych i została cudem ocalona przed zabiegiem lobotomii, ponieważ wygrała konkurs literacki, jest naprawdę niezwykła. Jane Campion z właściwą sobie wnikliwością maluje złożony portret mieniący się rozmaitymi odcieniami.

"W pogoni za sukcesem" to lekka i klimatyczna produkcja, utrzymana w jesiennych barwach. Peter Bogdanovich zilustrował losy młodych ludzi, którzy pragną zrealizować marzenie o zawodowym zajmowaniu się muzyką. Po latach film kojarzony jest przede wszystkim z uroczą Samanthą Mathis oraz faktem, że było to ostatnie dzieło, w którym wystąpił River Phoenix, tuż przed nagłą i tragiczną śmiercią. Przenieśmy się na chwilę do malowniczego świata Nashville.

Zawsze miałem wrażenie, że kino Andersa Thomasa Jensena najlepiej działa wtedy, gdy pozwala śmiać się z rzeczy, z których wcale nie powinniśmy się śmiać. Ostatni wiking tylko to potwierdza - to film, który z brutalności potrafi wydobyć czułość, a z szaleństwa - coś zaskakująco ludzkiego. Jensen tworzy tu historię o przemocy, winie i braterstwie, ale opowiada ją z lekkością, jakiej w podobnych filmach próżno szukać.

Keanu Reeves w "Aniele Stróżu" odsłania swoją zupełnie inną twarz. Zamiast pistoletu ma skrzydła, a w miejsce zemsty oferuje empatię. I choć bywa odrobinę naiwny, ma w sobie tyle ciepła, że trudno się nie uśmiechnąć.

Rocznica jest zupełnie inna. Wchodząc na amerykański rynek na szczęście Komasa ograniczył swoje moralizatorsko-dydaktyczne zacięcie do minimum. Choć film poprowadzony jest bardzo poważnie i opowiada o rzeczach trudnych i ważnych, żadne umoralnianie by tu nie przeszło.

Scenariuszowy chaos, pogmatwane wątki i Paul Rudd nieudolnie naparzający się z Michaelem Myersem - tak można w telegraficznym skrócie podsumować "Halloween 6".

Najnowszy film Agnieszki Holland nie jest biografią Franza Kafki w tradycyjnym sensie. Jest on nie tyle próbą zbliżenia się do jego tajemnicy, ile raczej odbiciem fascynacji tym pisarzem.

Piąta odsłona sagi o zabójcy w białej masce może nie należy do najwyżej ocenianych, ale ma w sobie coś, co sprawia, że wracam do niej z sentymentem. Jej głównym atutem jest bardzo dobrze zaakcentowana jesienna aura. Do tego ton jest mroczniejszy niż w "czwórce", a całość wyróżnia się zaskakująco gotyckim klimatem. I wiecie co? Hejtujcie i mnie, i ją do woli, ale ja naprawdę lubię Tinę Williams.

W ogólnym rozrachunku Kobieta z kabiny dziesiątej ma więcej wad niż zalet. Płaskie postaci nie angażują odbiorców, a przez to, że właściwie zlewają się w jednego bohatera, nawet nie bardzo są w stanie emocjonalnie zaangażować widza w rozwiązanie zagadki tajemniczego morderstwa. Zwrot akcji obraża inteligencję widza, a absurdalny finał jest kroplą, która przelewa czarę goryczy.

Jasne, film nie jest ani trochę oryginalny, ale nie musi być, bo ogląda się go dobrze, nie przynudza, jest stylowo nakręcony i atrakcyjnie skadrowany.

Wątki psychologiczne i symboliczne są tu najbardziej intrygujące, lecz nie zostały przez twórców odpowiednio poprowadzone. Braki narracyjne i scenariuszowe próbuje maskować wizualny przepych. Uwagę zwraca też finał - absurdalny, przeszarżowany, trochę w stylu "Substancji", jednak ani trochę tak kompletny, ani trochę tak genialny w swym obłędzie. Nie zazębia on całej historii, jeśli już, to mnoży pytania.

Snująca się powoli dekonstrukcja kina o napadzie, a do tego film o kończącym marnie facecie, który przekonany jest o swojej wyjątkowości i nieomylności.

W tym filmie właściwie nic się nie dzieje, poza tym że ludzie spotykają się i rozmawiają ze sobą w ten wyszukany, pełen niedopowiedzeń i jednocześnie naszpikowany aluzjami sposób, a ty widzu masz być pod wrażeniem ich intelektualnej wyższości.

Być może Martwi przed świtem nie jest filmem dla każdego - ale jeśli kochasz kino gatunkowe, czujesz nostalgię za VHS-ową estetyką i lubisz, gdy horror bawi się konwencją, to ten tytuł trafi prosto w twoje serce.

Tempo filmu jest tu żwawsze, sceny eksplozji i ucieczek samochodowych trochę przeczą korzeniom serii i finezji Carpentera, ale są dobrze wyreżyserowane - Dwight H. Little, twórca filmu, zrobił później karierę w kinie akcji. Nawet carpenterowskim akordom na ścieżce dźwiękowej podkręcono intensywność i podsycono je mocniejszymi syntezatorami.

Koci domek Gabi to przyjemny, niezobowiązujący seans na który bez najmniejszych obaw można wybrać się z pociechami do kina. Jest zabawny, kolorowy, a nawet próbuje przemycić w gąszczu brokatu i różu trochę ambitniejszą treść.

Seks dla opornych to typowy film, który można obejrzeć sobie wieczorem dla zabicia nudy, a potem się o nim zapomina. Miało być śmiesznie i odważnie, niestety wyszło trochę nijako. Jednak bardzo doceniam, że nowa produkcja Rafała Skalskiego jest próbą mówienia o seksie w polskim kinie. Mimo że jest to trochę nieporadne i w krzywym zwierciadle, pokazuje, że rozmowy o sprawach łóżkowych to coś zupełnie normalnego. Szkoda tylko, że film o otwartości sam momentami chowa się pod kołdrą.

Dwie godziny i czterdzieści siedem minut, jakie spędzamy przed ekranem to dla Drugiej Furiozy i widzów pułapka, która sprawia, że entuzjazm z seansu opada w sposób zauważalny. Nie wiem czy to kwestia faktu, że ostatnia godzina opowieści jest słabsza, czy zwyczajnie tego typu kino nie powinno tyle trwać. Trudno jednoznacznie udowodnić wyższość scenariusza początkowego nad tym co dzieje się pod koniec, a widać, że filmowi przydałoby się cięcie o co najmniej godzinę.

Aziz Ansari Aniołem stróżem gwarantuje przede wszystkim iście udaną rozrywkę z niemałym polem do refleksji. Choć komedia ta nie oferuje wyszukanych zabiegów na poziomie fabularnym czy stylistycznym, wykorzystany w niej humor, dynamika między bohaterami, a także aktualność przekazu, sprawiają, iż jest to obraz, który pozostawi widza z uśmiechem na ustach, a niektórych być może przekona nawet do ponownego obejrzenia.

Scenariusz jest chaotyczny i dziurawy, dialogi są mdłe, tempo akcji bywa zbyt powolne, a reklama "Silver Shamrock" to irytujący earworm. Klasycznie halloweenowa atmosfera gdzieś się tu zgubiła, eksperyment na marce okazał się nietrafiony. Jest tu parę świetnych momentów wizualnych, ale to za mało by uciągnąć cały film, momenty te giną w morzu słabości.

"Halloween 2" to kapitalny sequel. Film stara się zachować klimat oryginału, poziomem odstając od niego tylko nieznacznie - nie jest więc dziełem wybitnym, ale cholernie blisko mu do tego.

"Bury me..." reżyserski debiut Seabolda Krebsa jest filmem bardziej smutnym i nostalgicznym, niż strasznym.

Przejmująco piękne, smutne i szczere, a także oferujące katharsis kino, w którym losy rodziny Szekspirów - a zwłaszcza Agnes, żony Willa - stanowią pretekst do opowiedzenia o miłości i śmierci, o radościach i trwogach, o żałobie i próbach jej przepracowania.

W nowym filmie Andersa Thomasa Jensena Mads Mikkelsen znowu daje popis aktorskiego geniuszu. "Ostatni wiking" to opowieść, w której szaleństwo bywa terapią, rodzinne więzi - jedynym ratunkiem przed rozpadem tożsamości, a śmiech i wzruszenie kroczą ramię w ramię, niczym dwaj bracia na drodze do utraconego dzieciństwa.

Filmy jak ten udowadniają, że w dobrych rękach format found footage wcale nie musi być ograny i wysłużony. Sequel jest diabelnie zabawny, nakręcony z pazurem, zapewnia dużo splatterowej frajdy. Jest bardzo mean-spirited - i ma to być komplement.