ginger1950

Maksymalnie schematyczna historia o Smerfach. Kilka udanych żartów nie zmienia faktu, że jest to sztampowy film złożony z wytartych klisz i trywialnych dialogów, gdzie końcowe rozwiązanie wyskakuje z d*py. W dodatku modele postaci sprawiają wrażenie zrobionych bardzo amatorsko (chociaż już tła wyglądają ładnie).

Odnoszę wrażenie że nostalgiczne elementy posłużyły jako przynęta do zwabienia fanów pierwszego filmu ale to co reżyserka i scenarzystka serwuje poza obrębem nostalgii (a już zwłaszcza gdy przychodzi czas na rozstrzygnięcie) to już po prostu akt czystego okrucieństwa wobec widzów, istny hak w bebechy. Twórczyni chciała widzów zaszokować , no to szokuje coraz to głupszymi rozwiązaniami. Koszmar, dosłownie.

Historia o Kopciuszku, wersja skandynawska, i mocno odchodząca od pierwowzoru. Szczerze, szalenie dobra czarna komedia z elementami horroru. Sporo tu oczywiście odniesień do atrybutu piękna, postrzegania go przez masę i trochę sytuowanie siebie samego w pewnych kanonach tego piękna. Pomimo ironii to film z przesłaniem, dyskusją. I to w nim najbardziej cenie. Od strony realizatorskiej nie mam się zbytnio do czego czepnąć, jest momentami jazda bez trzymanki, body horror i to chodzi swoimi drogami.

Większość filmu to kopia oryginału, tylko zrobiona gorzej, a zmiany też generalnie na minus, zwłaszcza Jumba i Pleakley.

DC było inne od uniwersum Marvela, bardziej kiczowate, momentami przerysowane stylistycznie, kolorystycznie. Restart wydawał się najlepszym rozwiązaniem. Superman jest w sumie tym samym co napisałem wcześniej, mocno kiczowaty, przerysowany stylistycznie i kolorystycznie, z nijakim humorem i scenariuszem. Z pewnością jest tu sporo odwołań do komiksów DC, ale nie wyłapałem ich zbytnio. No i James Gunn za sterami, nie lubie jego stylu i myślę, że też dlatego nie przepadam za tą wersją Supermana.

No nie wiem ale chyba wolałem jedynkę, była bardziej zwarta i bliższa gatunkowi horrorów lalczanych niż to co tutaj wyczyniono. Dwójka to już bardziej terminatorowe rewiry i z horrorem jako takim niewiele ma już wspólnego. Jest też ewidentnie za długa i zbyt chaotyczna, jak również pozbawiona napięcia. Nadmiar techno bełkotu też nie pomaga.

„The Ritual” ma ambicję być wiarygodnym dramatem opartym na prawdziwym egzorcyzmie, ale wpada w klasyczne pułapki kina religijnego: powtarzalne jump scare’y, pretensjonalne sceny plucia i wygibasów, drżąca kamera i groteskowy akcent Pacino. Zamiast świeżego spojrzenia dostałem wtórny horror, który nuży bardziej niż przeraża.

Kolorowy, pstrokaty, pastelowy, żywy; absurdalny, chaotyczny, pełen niedopowiedzeń, niejasny. Tak śmiało można by było określić Fenicki układ. Bardziej dla fanów Andersona, którzy już trochę znają styl tego reżysera. I dla kogoś, kto lubi absurd.

Fajne, kolorowe, dziwne, trochę puste (nie w trakcie, a już po).

Póki mamy tu przygodowe kino w ładnych plenerach, to nieźle się to ogląda. Niestety wiele rzeczy kuleje. Fabuła prościutka i pełna głupotek, rozwoju postaci się nie uświadczy. Ujęcia z dinozaurami spacerującymi za plecami ofiar nadużywane. Finałowy mutant bez sensu - groźniejszy był już nawet papierek po Snickersie z prologu. Szkoda również, że dinozaury nie zżarły największego przygłupa spośród postaci. Podsumowując, maksymalnie wtórny film, który jednak może dać trochę frajdy fanom konwencji.

„Jurassic World: Rebirth” to nieźle zrealizowana przygodówka z dinozaurami – porywające akcje, widowiskowe efekty, ale idiotyczna i banalna historia. Hołduje klasycznym scenom z oryginalnego „Parku Jurajskiego”, ale fabularnie się łamie – płaskie postacie, nierówne tempo i brak prawdziwych emocji.

Nawet wprowadzenie do Dino serii potworów mutantów takich jak D-Rex czy długoogoniastych Titanosaurusów nie jest w stanie przesłonić faktu że całość jest boleśnie wtórna i przez to momentami dość nudna. Na tym filmie najlepiej bawić się będą więc raczej głównie niezaznajomieni z serią świeżacy albo zwyczajni Dino maniacy.

Przeciętniak. Szkoda, bo jest to mimo wszystko coś innego w katalogu Disneya, a znalazło się też miejsce dla świetnej obsady.

Jestem naprawdę mile zaskoczonym tym projektem.Owszem,historia jest Nam dość dobrze znana,czerpie z wielu innych filmów tego rodzaju,scenariuszowo jest oklepanie,jednak realizacyjnie,gagowo a przede wszystkim obsadowo to naprawdę dobra rzemieślnicza i castingowa robota.Świetne cameo,a całość naprawdę wizualnie wygląda dobrze,momentami plastikowe efekty nadają uroku temu wszystkiemu.Doskonale pamiętam jak prawie 20 lat temu byłem na wersji z Eddie'm Murphy'm,fajnie zobaczyć w odświeżeniu

7,5/10. Filmie, co ty ze mną zrobiłeś?! Ty szalony, dziwny, dramatyczny, zabawny, mądry, głupi, przerażający filmie!

Jakieś parę interesujących zabiegów, ale poza tym to po prostu męczący film, który powstał dla nikogo poza tymi co go stworzyli.

Nic ciekawego ani wartego zapamiętania. Z pewnością można by wymienić wiele lepszych filmów szukając jakiejś wnikliwego portretu Indii.

Niby wszystko na swoim miejscu, a Podwójny Bob smakuje dobrze, ale nuda taka trochę proszę pana. Scena na farmie!

Żegnamy się z Ethanem.Po 30 latach przychodzi czas podsumowania jego kariery. I ten film bardzo chce to zrobić, ale niestety nie wychodzi to chyba tak, jak twórcy by tego oczekiwali.Jak wspominałem w poprzedniej części, że to był film-wstęp do czegoś potężniejszego, ważniejszego to niestety ale w finale nie dostajemy tego. Twórcy idą szlakiem dramatyzmu i gubią gdzieś po drodze kwintesencje tej franczyzy.I mało tu Toma, mówi może z 5 zdań dość patetycznym tonem.Niezbyt dobre to zakończenie.

Przyznam szczerze, że do kolejnej odsłony podchodziłem dość obojętnie. O ile wychowałem się na poprzednich częściach, i scena z ciężarówką na zawsze zostanie w mojej pamięci tak nie wiedziałem, co można więcej z tego wycisnąć. I tu szczerze miło się zaskoczyłem, bo scenariusz to jest to jedna z lepszych rzeczy w tm filmie. Ciekawie poprowadzony, wiadomo, ze swoim slasherowym zacięciem. Ale ogólnie to naprawdę niezły film, typowe oszukać przeznaczenie z idiotycznymi śmierciami, ale to jest CLUE

Myślę, że jest lepszy niż 4 i 5 część. Dałbym podtytuł "Zabójcze monety" :-P

Yuasa jak to on, stworzył kolejny kreatywny wizualnie projekt. I choć jego fabuła ma parę problemów, to wciąż jest przyjemnym oraz świetnie brzmiącym musicalem.

Nawet doceniam tę dedykację w kreacji świata ociekającego seksem, przemocą i brudem, ale nie wystarcza to na cały film, który pod koniec zaczyna nużyć.

Cytując jedną z bohaterek* "O matko! Ale kicha!", parafrazując jednego z bohaterów*, nie wiem czy ten film jest niedobry czy ... jeszcze gorszy

Animacja narysowana w ciekawym i uroczym stylu, świetny humor. Dobrze się ogląda, mimo że fabuła czasami idzie skrótami, a końcówka jest nazbyt ckliwa.

Kiepska kopia nordyckich kryminałów. Flaki z olejem. Cienki scenariusz. Intryga banalna. Kolejny cienias z Netflixa.

a zaczynało się bdb...

(0) Przecież tu nic nie widać. Serial w kolorach gówna

„Grzesznicy” to mroczny thriller z ciekawym klimatem i intrygującym napięciem. Historia opowiedziana jest powoli, ale konsekwentnie, a atmosfera niepokoju towarzyszy widzowi niemal przez cały seans. Na plus zasługują dobrze zarysowane postacie i solidna gra aktorska. Choć film nie unika kilku przewidywalnych rozwiązań, rekompensuje to mocnym zakończeniem.

Han to doktor No po upgradzie, mówię Wam.

Jak dobrze, że obejrzałem to w kinie.

Bruce Lee na tajnym turnieju sztuk walki. Smok z ikonicznymi ranami po finałowej walce z bosem.

Kicz, ale jaki fajny!

+1 za scenę z lustrami.

Film idealny do wszystkiego - do piwka, do pośmiania się, do oglądania na poważnie.

Jason Statham to jednak gra fachowo Jasona Stathama! :D Umówmy się, że aktor z niego kiepski, ale od czasu do czasu zdarza się jemu grać w niezłym akcyjniaku.Niestety-nie tym razem.To film strasznie nudny, zbyt długi i momentami aż za mocno karykaturalny(księżyc w finałowej scenie jest niczym wyjęty z jakiegoś niemego wiłkołaka),niektóre teksty są tak beznadziejne, że nawet widownia reagowała salwą śmiechu - ale to był naprawdę dobry śmiech, ale nie oznacza to, że film był dobry, był bardzo zły.

W tym filmie jest sporo złego - przeciętne scenopisarstwo, ekspozycyjne dialogi, miejscami niedorobione tła na greenscreenach. Ale jednocześnie jest to film zabawny (przeważnie) i pełen kreatywnej zabawy. A już szczególnie Black i Momoa mieli ewidentnie kupę frajdy z grania w tej produkcji.

Hollywood odnalazło nową formułę zarabiania na dzieciach, bo to to samo, co niedawny FNAF. Jako gracz MC od wersji Beta 1.6, bawiłem się nieźle...

Niby film przewidywalny, więc jak wytłumaczyć jego 50 (!) seansów w niedzielę, a 30 w jeden dzień roboczy w kinie CC? P.S. Scena z dyrektorką i villagerem absolutnie zbędna!

To jeden z filmów, które albo się emocjonalnie kupi na poziomie Lynchowskiej podróży po ścieżkach niedosłownej rzeczywiści kreowanej na poziomie świadomości doprawionej Cronenbergowskim zatraceniem w namacalności narkotycznych wizji, albo wypadnie się z wagonika, nie widząc i nie czując totalnie nic. Ja nie wypadłem i wciąż sunę po torach, a gorzki wydźwięk nieuniknionego sprzężenia zwrotnego w ucieczce od samotności do nieodwzajemnionej miłości nadal dudni mi w głowie. Drzwi zostały otwarte.

Rozczarowujący. Scenariusz nie angażujący. To nie Dolan czy Querelle. Dobry casting.

W sumie to przykre, że taki film nie jest doceniany bardziej. I'm still here to przepiękny portret kobiety która w świetle lat w których żyję i korupcji próbuje za wszelką cenę żyć pomimo wielu przeciwności losu. To świetnie zrealizowany film, z pięknymi zdjęciami, dobrze dobraną muzyką oraz, co najważniejsze, z szalenie dojrzałą, powściągliwą a jednocześnie bardzo emocjonalną rolą. Fernanda Torres gra tu najlepszą partię życia. Film uważam jest szalenie ważny i wart obejrzenia.