ginger1950

Powiew uczłowieczenia popularnego w kinie czarnego charakteru. A jednocześnie dowód, że nawet w kinie sensacyjnym najlepiej sprawdzają się kameralne, osobiste historie.

czas schudnąć

Historia niesamowicie oryginalnego procesu twórczego: jak mało brakowało, żeby świat nie dostał nigdy dynamicznego „Born in the U.S.A.”. To też historia życia trudnego: jak u wielu celebrytów borykających się z duchami przeszłości, problemami z kontaktami z najbliższymi, chorobami psychicznymi.

monotonny pseudoekologiczny bełkot

Akurat jest na odwrót: koty są super, a psy łotry… Ale film super: o przyjaźni, pomaganiu ludziom i utracie sławy. W dodatku ładny animacyjnie i wyważony dubbingowo.

Dorosło wraz ze swoimi bohaterami, ale wciąż nie wyzbyło się idiotycznego scenariusza. To film rozdarty między dojrzalszą opowieścią o dorastaniu a konsekwentnie powtarzaną tezą całej serii o skrajnej głupocie dorosłych.

Spoko maklerka. Szkoda tylko, że ten obfity biust uwięziony pod białym sweterkiem...

kariera boksera - można zrobić obiektywny dokument ukazujący postać z różnych perspektyw, zostawiając widzowi finalną ocenę postaw moralnych

thriller z epoki przedkomórkowej, sugerujący, że w piekle będzie przeraźliwie zimno

górnicze kino familijne: pomimo prostackiego tytułu – to solidne kino familijne, z ciekawą fabułą, wyrazistymi bohaterami i śląską gwarą

siły zła są zespolone, siły dobra są rozdrobnione

śmieszne, ale tylko dla tych, którzy nie trwają w związku ponad dwie dekady...

Dziadek złodziej, ojciec narkoman, siostra Down. Podwójna perspektywa: z jednej strony pokazuje tematy ważne dla młodych widzów (nowa szkoła, choroba w rodzinie, konflikty), z drugiej — nieedukacyjne postawy dorosłych. Ta odwrócona hierarchia z jednej strony akcentuje odpowiedzialność protagonistki, z drugiej może budzić wątpliwości wychowawcze. Choć może też stanowić punkt wyjścia do rozmowy o granicach i konsekwencjach. Realizacyjnie to proste kino. Wyróżnia się co najwyżej aktorstwem.

Ciekawy koncept stawia wyzwania realizacyjne, które dzięki ujęciom, montażowi i prowadzeniu zwierzęcia dają satysfakcjonujący efekt. Film, który skutecznie opowiada depresyjną historię z perspektywy zwierzęcia.

Polskie kino gatunkowe; czarna komedia z wampirem, humorem i krwią. W tle rozważanie o przemijaniu...

Aktorsko i dialogowo jest bardzo słabo. Może jedynie muzycznie trochę lepiej. Zupełnie niepotrzebna produkcja, której twórcy liczyli, poniekąd słusznie, że nikt nie skrytykuje filmu o niepełnosprawnych umysłowo nastolatku.

Zbyt infantylne: jest pozycją dla zakochanych w marce, dzieci zanurzonych w świecie Gabi i ich opiekunów, którym ten świat jest dobrze znany. Jako samodzielne kino familijne – pozostaje produkcją infantylną, jednowymiarową i mocno skrojoną pod fanów. Jedna dobrze napisana i zagrana bohaterka to za mało.

Familijne kino, które z klasą łączy rozrywkę z wrażliwością. Inteligentna, serdeczna, sprawnie opowiedziana. Dla młodszych widzów będzie to przygoda, dla starszych lekcja jak opowiadać dzieciom o otaczającej rzeczywistości.

Produkcja celowo surowa i mało atrakcyjna. Stanowi hołd dla pionierów sportu, który obecnie wzbudza ogromne zainteresowanie, a zawodnicy stają się milionerami i celebrytami. Trafny dobór obsady wzmacnia poczucie autentyzmu: bohaterowie wyglądają i zachowują się jak ludzie z maty, nie z planu zdjęciowego. Dla Dwayne’a Johnsona to rola wymarzona, zwieńczenie mniej ambitnej kariery aktorskiej. Emily Blunt jest porywająco piękna i ekspresyjna.

Fryderyk Chopin jako człowiek z krwi (dosłownie) i kości. Najtragiczniejszy okres jego życia. Pełen muzyki, pasji i cierpienia. Znakomita rola Kulma. Rewelacyjna realizacja dźwięku. Wiarygodność językowa. Rewolucja Francuska w tle. Zminimalizowane postacie kobiece.

Wreszcie Smarzowski znalazł tematykę, która jest nie tylko ważna i społecznie potrzebna do poruszenia, ale odpowiada jego chaotycznej, rwanej reżyserii. Turkot daje popis subtelności i odwagi — jej rola jest przejmująca, pozbawiona melodramatycznego przerysowania. Schuchardt tworzy jedną z najbardziej niepokojących kreacji w swojej karierze. Znakomita charakteryzacja Gałązki dopełnia obrazu postaci, których trudno zapomnieć.

Był potencjał na poruszający dramat o miłości, dorastaniu i rodzinie, ale finalnie tonie w nudzie, bezbarwności bohaterów i wymuszonych wątkach. Nawet ładne plenery i odrobina symboliki nie ratują produkcji, która po seansie pozostawia głównie frustrację i poczucie straconego czasu.

Julia Roberts i kondycja amerykańskiego środowiska naukowego

Komasa pojechał po całości. Nawet w Polsce tak wnikliwie nie ukazywał zagrożeń współczesnych społeczeństw. Oby tylko Trump nie obejrzał tego filmu, bo polski reżyser skończy na Guantanamo...

kostiumy, kostiumy, kostiumy

Twórcy prowadzą narrację klarownie, z myślą o młodszych widzach, ale nie rezygnują z humoru, lekkich paradoksów i aluzji czytelnych także dla dorosłych. Obraz pracuje konsekwentnie: nasycona, lecz niekrzykliwa paleta, czytelne kadry, montaż, który daje czas na puentę. Muzyka wzmacnia emocje bez nachalności. Dialogi są proste i rytmiczne, a „lekcja” wypływa z sytuacji, nie z deklaracji.

kino, które pokazuje, że nawet jeśli świat traci rozum, wciąż można się z niego śmiać – najlepiej przy dźwiękach The Beatles

Widowisko, które łączy w sobie wszystko, za co miliony fanów anime pokochały „Demon Slayera”: spektakularną animację, dramatyzm, humor i bohaterów, z którymi trudno się rozstać. Choć nie brakuje fabularnych zawirowań i przesadnie długich retrospekcji, całość broni się rozmachem i emocjonalną intensywnością. Potwierdza, że japońska animacja potrafi dostarczać kinowych wrażeń na światowym poziomie – nawet jeśli czasem gubi się we własnym blasku.

to istnieją te skrzaty w końcu, czy nie, bo już się można pogubić...

Ambitnie próbuje połączyć realizm społeczny z metaforycznym kinem kobiecego doświadczenia, ale nie zawsze znajduje właściwą równowagę. Momentami intrygujące i odważne, lecz zbyt często popadające w artystyczne manieryzmy. Jeżeli warto zobaczyć – po to, by przekonać się, jak cienka bywa granica między pasją a obsesją, między walką o siebie a autodestrukcją.

Ten film tak pasuje do kinowej dystrybucji, jak pizza do weselnego menu. Można się zgodzić, że to film dla fanów bohaterów (jakie czasy tacy bohaterowie), ale jednak mógłby zdobyć się chociażby na zalążek własnego zdania.

Świadectwo niezwykłego wydarzenia wojennego. Obraz drastyczny, realistyczny, a przez to poruszający. Film bolesny, ale potrzebny. Kino głęboko poruszające, pokazujące, że śmierć nie zawsze oznacza przegraną, a ofiara jednego człowieka może ocalić wiarę w człowieczeństwo całego świata.

Trzeba zabić monotonię dnia. Miało być medytacją nad małą społecznością w cieniu wojny, opowieścią o zmianie, subtelnym portretem epoki. Niestety okazało się filmem, który zbyt długo kontempluje własne piękno, zapominając opowiedzieć jakąkolwiek angażującą historię.

Słodko-gorzka komedia romantyczna, a może wręcz dramat miłosny. Margot Robbie i Colin Farrell świetnie odnajdują się w swoich rolach. Ale na wypożyczalnie aut warto baczniej uważać.

Jest filmem prezentującym ciekawą i nieznaną historię z okresu wojny. Nie jest to film wybitny, ale z pewnością potrzebny – przypomina o zapomnianej bohaterce, która wyprzedziła swoje czasy. Choć niedoskonały w formie, broni się tematem, aktorstwem i ambicją, by opowiadać o historii w sposób bardziej osobisty niż podręcznikowy. Reklamę mu zrobiła jedna z sieci kin, która z absurdalnych powodów odmówiła dystrybucji.

Ukraińska produkcja na styku dramatu psychologicznego, podróżniczego science-fiction i katastroficznej wizji przyszłości. Nieprzypadkowo pasuje do wojennej rzeczywistości kraju produkcji. Na jednak swój wymiar uniwersalny. Ukazuje jak ważne w życiu człowieka są interakcje i kontakt z innymi ludźmi. Samotność tym jest boleśniejsza, gdy jawi się jako ostateczność.

Serial tak drętwy, że praktycznie nieoglądalny. Nie wyróżnia się żaden odcinek, może poza pierwszym w trakcie którego można mieć nadzieję, że jakiś pomysł na fabułę istnieje. Zirytują zarówno widza, który jest wyznawcą kultowego filmu, jak i takiego który przystąpi do oglądania „na świeżo”.

Powrót Pasikowskiego ze wszystkimi atutami i mankamentami jego kina

Od pandemii do gehenny: obraz amerykańskich fobii narodowych.

Rozwleczone i chaotyczne. Groteska nie zawsze służy narracji sensacyjno-terrorystycznej. DiCaprio pogubiony jak dziecko we mgle. Za to Sean Penn, może słabo rozpoznawalny, ale znakomity.

Ocena osiem obowiązkowa, bo lepiej się później nie zgubić w przejściu podziemnym. Ale także zasłużona. Oryginalny scenariusz oparty na klaustrofobicznym motywie przejść podziemnych. Świetna realizacja, operowanie dźwiękiem, światłem, ujęciami i muzyką, pozwala podtrzymać klimat grozy. Głębsze przesłanie antyaborcyjne akurat może się filmowi nie przysłużyć...