Konrad Stawiński

Zdecydowanie najlepsza odsłona uniwersum. Inna sprawa, że po fatalnych Puchatkach poprzeczka nie była zawieszona zbyt wysoko i wciąż nie mamy do czynienia z dobrym kinem. Najlepszy film TCU równa się co najwyżej horrorowej przeciętności.

Zabójczy romans to kolejny niezwykle oryginalny film stworzony w Korei Południowej. Jednak, aby w pełni dobrze bawić się na filmie stworzonym przez Won-seok Lee, trzeba kupić i zaakceptować jego odrealnioną i przestylizowaną od pierwszej sceny formę.

Wojna i rewolta to film wyróżniający się jakością na tle większości nowości Netflixa. Był tu potencjał na świetne kino, a ostatecznie otrzymaliśmy tylko solidną historyczną rozprawkę z niewykorzystanym do końca głównym wątkiem.

Rozgrywająca się w świecie deskorolkarzy współczesna baśń inspirowana szekspirowskim Romeo i Julią jest jak szybki przejazd po bowlu, z wieloma efektownymi trikami, ale zakończony epickim upadkiem.

Wake Up to tylko i aż solidny, intensywny, czysty slasher. Film grozy, który niczym wielkim nie imponuje, ale też niczym specjalnie nie zawodzi. Jedyne rozczarowanie, to te wynikające z faktu, że kolektyw RKSS przyzwyczaił fanów i widownię po prostu do lepszych produkcji. I to im przydałaby się tytułowa pobudka.

Każda nowelka utrzymana jest w specyficznym, unikalnym stylu Lanthimosa, w którym w pozornie normalną rzeczywistość wprowadzany jest element nienaturalności i absurdu w zachowaniu postaci oraz międzyludzkich stosunkach. Jednak inaczej niż w Faworycie i Biednych istotach, w Rodzajach życzliwości lanthimosowskie wykrzywienie świata, maniakalne, szaleńcze zachowania postaci oraz ironii fabularnej wydają się być spotęgowane do maksimum.

The Substance pokazywany w Konkursie Głównym Festiwalu w Cannes to reżyserski triumf Coralie Fargaet. Francuzka stworzyła film dla osób o mocnych nerwach, który w imponujący sposób wykorzystuje formułę ultrakrwawego, przepełnionego czarnym humorem i niesamowitymi transformacjami body horroru, by przedstawić satyrę na showbiznes i opowiedzieć kobiecą historię o presji młodości, standardach piękna oraz samoakceptacji.

Superprodukcja z szacunkiem dla fanów, bez chamskiego kapitalizowania sukcesu. Widowisko przeznaczone do oglądania na dużych ekranach i w najlepszych salach. A że niezbyt potrzebne i będące wyłącznie smaczkiem dla uniwersum? Nieważne. Szybko zapomnimy o tym, gdy usłyszymy pierwszy ryk silników, zobaczymy efektowny pościg i damy się wciągnąć w pustynną sagę.

Niezobowiązująca satyra o artystach, filmowcach, aktorach, scenarzystach ulokowana w komediowej wizji na temat mających wkrótce nadejść czasów panowania sztucznej inteligencji i wszechmocnych algorytmów.

W finałowym rozrachunku Czerwone maki jawią się jako film niezły, ale bezpieczny. Jako kino niebędące gloryfikacją heroicznej walki, lecz upamiętniające śmierć tysięcy polskich żołnierzy i pytające o sens poświęcenia życia.

Chicken Nugget zafundował mi około pięć godzin głupawkowego wieczoru i sprawdził się jako tzw. guilty pleasure. Nie jestem jednak przekonany, by koreański serial mógł przypaść do gustu szerszej widowni i stał się międzynarodowym hitem na miarę Squid Game, gdyż jest propozycją zbyt przeszarżowaną. Za to jestem przekonany, że zadowolić powinien poszukiwaczy wszelkich kuriozów oraz fanów absurdalnego humoru.

Reżyser Joko Anwar horrorem Słudzy diabła 2: Wspólnota po raz kolejny udowadnia, że należy umieszczać go w gronie najciekawszych współczesnych twórców kina grozy.

Czy film Gazdy sprawi, że widzowie zapomną o wersji Hoffmana i w Wielkanoc zamiast telewizji będą odpalać Netflixa? Nie sądzę. Ale myślę, że w wielu domach może nastać nowa tradycja. Podwójnego seansu.

Oglądając Zieloną granicę nie można odmówić Agnieszce Holland kunsztu reżyserskiego. Jest to trzymające w napięciu przez prawie dwie i pół godziny, chwytające za serce, szarpiące nerwy, pełne dynamiki, z dobrym aktorstwem, przedstawiające dylematy moralne oraz budzące sprzeciw wobec niesprawiedliwości, łamania praw człowieka i stosowania tzw. pushback'ów dzieło filmowe. W trakcie seansu odczuwałem jednak ambiwalentny stosunek wobec zastosowanej formy artystycznej.

Otrzymaliśmy remake wyprany z całego uroku i wyobraźni. Film wizualnie skromny w scenach lądowych i podejrzanie mrocznawy w scenach podwodnych z animacją komputerową. Dramatycznie kulawy i rozczarowujący. Z nieporadnymi głównymi aktorami. Chwilami przyprawiający o ciarki żenady jak np. w scenach "katapultowania się" Ariel na skały czy efekciarskiego wyłaniania się z wody o zmierzchu w slow motion. Niestety, ale w Małej syrence wszystko jest jak dawniej tylko gorzej.

"Tysiące twarzy, setki miraży, to człowiek tworzy metamorfozy". Nie bez powodu we wstępie recenzji przywołuję refren słynnej piosenki "Szare miraże" zespołu Maanam. Nie tylko jest ona jednym z powracających motywów w nowym filmie Bartosza Konopki, ale i dobrze podsumowuje całość kinowej adaptacji powieści Wojciecha Chmielarza. Bo "Wyrwa" zmienna jest. Raz przybiera minę poważnego thrillera, innym razem Gangu Olsena.

Muszę przyznać, że po obejrzeniu zwiastuna Masz ci los miałem sporo wątpliwości wobec jakości filmu. 82-minutowy seans skutecznie je rozwiał, bo twórcy dostarczyli kawał solidnej komediowej rozrywki i szczęśliwie nie musiałem pomstować na swój recenzencki los.

Inwazja barbarzyńców w reżyserii Tan Chui Mui to kolejny dowód na to, że kino azjatyckie wciąż jest pełne fascynujących pomysłów, potrafi zabierać widzów w zaskakujące rejony, a jego twórcy umiejętnie bawią się oraz nas łącząc autorskie wizje z gatunkowymi schematami.

Gdyby istniał Konkurs Fabularnych Filmów Beatyfikacyjnych albo do procesu wynoszącego na ołtarze załączano pliki wideo, wtedy moim zdaniem Prorok sprawdziłby się świetnie.

Okazał się być kolejnym nieudanym projektem polskiego kina, który jeśli będzie wspominany, to tylko w kontekście tego, że jest "pierwszym filmem o radzieckiej inwazji na Polskę w 1939 roku", a nie z powodu walorów artystycznych.

Jest przeciwieństwem współczesnych, pełnych rozmachu kinowych superprodukcji adaptujących komiksy Marvela czy DC i w sumie dobrze, że trafił bezpośrednio do streamingu. To przede wszystkim proste kino akcji typowe dla filmografii aktora, które dodatkowo stawia na pełną powagę, proste morały i wątki społeczne w tle.

W czasach ery przedstreamingowej takie "Przechwycenia" trafiały prosto na rynek DVD i były znane wąskiemu gronu odbiorców. Teraz są promowane na stronie wejściowej największej platformy streamingowej na świecie. Netflixie, coś poszło nie tak.

Pisanthanaukun zabiera nas po prostu w pełen grozy i niepozwalający się nudzić karmiczny świat tajlandzkich wiosek, lasów i opuszczonych budynków, zasiedlony przez dobre i mściwe duchy, mity, rytuały, szamanów, w którym za grzechy przodków trzeba odpokutować, a przy okazji w finale dojdzie do świetnie zrealizowanego pandemonium.

Chociaż koreańskie filmy i seriale przyzwyczaiły, że potrafią odwracać zastałe schematy, zaskakiwać gatunkową żonglerką, wzbudzać wielkie emocje czy łączyć artystyczne ambicje z rozrywką to The Silent Sea akurat nie jest jednym z nich.

Okazał się być filmem przedstawiającym intrygujące postaci dokonujące trudnych wyborów i posiadającym ciekawe zwroty akcji oraz retro styl, który sporą część widzów może zniechęcić swoją archaicznością.

Przywołując terminologię MMA, gangstersko-sportowa opowieść o zawodniku mieszanych sztuk walki walczącym o rodzinny interes z układem mafijno-politycznym okazuje się być raczej wątpliwej jakości freak fightem, aniżeli walką wieczoru, dla której warto kupić PPV.

Ogląda się nawet przyjemnie, lecz jego zawartość nie jest na tyle ciekawa, by film nie uleciał z głowy chwilę po seansie. To po prostu kulisy jednej z wielu podróży rapera oraz powstawania ostatniej płyty. Dokument nie wykorzystuje okazji by być czymś więcej niż produkcją dla fanów, w której Quebo uchyla rąbka tajemnicy o sobie. A jeszcze pozostawia wrażenie, że aby dotrzeć do pełnego obrazu Kuby Grabowskiego lepiej odsłuchać sobie jego płytę.

O pierwszym odcinku Kod Genetycznego mogę napisać tylko, że jest do bólu przeciętny i ciężko powiedzieć, by czymś się wyróżniał. Produkcja nie wygląda na taką, która poruszane tematy miałaby ugryźć od nowej strony, scenariuszowo jest tu bliżej schematów niż dalej, a wizualnie i klimatem również nie próbuje niczego ugrać, bo serial to raczej unikający własnego stylu, co dziwi, gdy spojrzymy, że reżyseruje Adrian Panek.

Jest więc świeżym przykładem, że przy odpowiedniej ekipie chińskie kino już teraz dorównywać rozmachem kinu amerykańskiemu. Szkoda więc, że polscy widzowie będą musieli szukać go na małych ekranach, a nie w kinowej dystrybucji.

Takich kryminałów i thrillerów życzymy sobie jak najwięcej!

Całość ostatecznie pozostawia mieszane odczucia. Trzeba przyznać, że w Sobiborze obok pomysłów poruszających są też takie, które odbierają powagę produkcji.

Pierwszorzędne kino gatunkowe.

Finalnie o Bezlitosnym raczej nie da się powiedzieć, że wprowadza nową jakość. Jest po prostu sumą innych filmów, który poprzez przełamanie schematu fabularnego i liczne zwroty akcji staje na własnych nogach.

W żadnym momencie trwania Słudzy diabła nie aspirują do miana filmu, który sili się na nadmierne psychologizowanie postaci albo tworzenie drugiego dna. Głębia ogranicza się tu do opowieści o sile rodzinnej miłości, bo twórcę najbardziej interesuje zabawa gatunkiem i zapewnienie nam niezłego fabularnego twista, a nie przeżywanie traum.

Na pewno jest filmem, który nie bierze jeńców, ale jeśli masz na tyle mocne nerwy, by stać się jego zakładnikiem, to otrzymasz pełny napięcia i estetycznie zrealizowany film, który mimo fabularnych wolt udających spektakularne rewelacje jest raczej nieskomplikowany.

Mimo tych wspomnianych wad nie można określić Fanatyka inaczej jak udanym filmem. Nawet jeśli jest schizofreniczny i nie wykorzystuje ostatecznie potencjału, to twórcy pokazali inscenizacją scen, że wiedzą jak robić kino oraz sprawić, by ten sam żart bawił po raz kolejny.

To po prostu taki mniej rozgarnięty celuloidowy kuzyn Piły oraz film raczej skierowany dla miłośników kina klasy B. I nawet jeśli wyszedł z tego bardziej horrorowy akcyjniak, to mimo wszystko sprawdzi się jako przyzwoity zapychacz czasu.

Na szczęście wady nie mają wielkiego wpływu na odbiór seansu. Wszelkie niedostatki wynagradza świetny tzw. klimat, zaskakujący do końca scenariusz oraz wyjątkowo udane gatunkowe zintegrowanie kryminału z horrorem.

Bardzo solidna, gatunkowa propozycja, która zapewni dwie godziny udanej rozrywki i skłoni do poseansowych refleksji.

Po pierwszym odcinku pozostawia po sobie wrażenie brytyjskiego serialu kryminalnego zrobionego na autopilocie z tym, że pozbawionego wzbogacających dodatków w postaci głębszego psychologizowania czy wątków społecznych i socjologicznych.

To serial paradoksalny, bo - chociaż składa się z wyłącznie z elementów wygrzebanych ze śmietniska kina - całe jego opakowanie sprawia, że jest też jedynym w swoim rodzaju i pozostawia po sobie pozytywne wrażenie.

Nawet jak fabuła przynosi pewien niedosyt, to wynagradza wszystko elegancki styl, inscenizacja oraz pomysłowe sceny akcji.