Gimme Danger

Będzie niewątpliwą gratką nie tylko dla fanów Iggy'ego Popa, ale też ciekawą propozycją dla kogoś, komu nazwa The Stooges kojarzy się raczej z tercetem komików niż z jednym z najważniejszych i najbardziej bezkompromisowych zespołów w historii rocka.

Niemniej Jarmusch wiele z ekipy potrafi wyciągnąć, przez co od filmu nie można oderwać wzroku. Jedna z ciekawszych oraz zaskakujących rzeczy w dorobku tego reżysera.

Jest wspaniałą, żywiołową historią, która zaciekawi zarówno fanów punkowców jak i osoby, które wcześniej niemające nic wspólnego z bandem.

Jarmusch tak dobiera fakty, tak konstruuje narrację, by z jednej strony pokazać, że chodziło tu przede wszystkim o zabawę, a z drugiej - wygrać niezależność wpisaną w historię The Stooges.

Jim Jarmusch dobrze się spisał i jego intymna pogawędka z Iggym jest naprawdę interesującym spotkaniem.

Portret niezwykle intymny, pozbawiony niepotrzebnych opowieści o narkotykowych ekscesach, za to ze sporą dawką humoru.

Brakuje pazura, przypomina on pomnik, który rękoma reżysera stawia Jim.

Niebezpieczeństwo na smyczy przeciętnej reżyserii.

Wyjątkowe przeżycie nie tylko dla fanów muzyki tworzonej przez The Stooges.

Wbrew zawadiackiemu tytułowi bezpieczne kino. I bardziej dla miłośników Popa czy w ogóle muzyki rockowej, niż Jarmuscha - za wiele tu go nie ma.

Na szczęście wszystkie niedociągnięcia ratuje osobowość Iggy'ego Popa, którego można by słuchać bez końca. "Gimme Danger" świetnie podsumowuje zresztą jego ulubione słowo. Cool.

Niestety, Jarmush zadowolił się dość sztampowym podejściem do tematu.

Nie jest to rewolucyjne i nie broi przy definicjach dokumentu, ale jest szczere, nie cenzuruje i nie manipuluje.

Jest filmem bardzo przystępnym formalnie, w którym reżyser, zakładając na szyję ciasny krawat dokumentalnej konwencji, z jednej strony przeplata archiwalia z "gadającymi głowami", z drugiej równoważy całość animowanymi wtrętami zakrzywiającymi punkty węzłowe związane z historią zespołu.

Otrzymaliśmy ciekawą, choć przeładowaną wizualnie laurkę dla zespołu, którego wielkim fanem jest znakomity reżyser.

Jak przystało na solidną biografię, jest tu kilka zabawnych animacji, braki materiału i swego rodzaju komentarze wykorzystują fragmenty innych filmów, są też wspomnienia muzyków i producentów, którym udało się dożyć do realizacji "Gimme Danger".

Jest bowiem najbardziej konwencjonalnym, grzecznym i spokojnym filmem jak na Jarmuscha. Czyż ktoś inny wybrałby taką formę opowieści o jednym z najbardziej brudnych, szokujących i niegrzecznych zespołów historii rocka? Odważny zabieg, choć mi nutki szaleństwa Popa tutaj zabrakło.

Fanowski, zrealizowany z dużym szacunkiem i podziwem dla artystów oraz ich dokonań, reprezentujący współczesny punkt widzenia.

Perspektywa oddanego fana harmonijnie łączy się u amerykańskiego twórcy z szacunkiem wobec kolegów po artystycznym fachu. Szczególne uznanie reżysera budzi, prezentowana przez muzyków na każdym etapie kariery, niezależność.