Pogromcy duchów. Dziedzictwo

Utrzymana w klimacie Kina Nowej Przygody udana kontynuacja kultowej serii, którą ogląda się bardzo dobrze i która świetnie została odegrana przez młodych aktorów.

Nowi "Pogromcy duchów" raczej mało kogo będą w stanie zaskoczyć czymś szczególnie nowatorskim - to ostatecznie kino z rodzaju tych pozszywanych z wielu sprawdzonych przez lata elementów, które łatwo mogłoby polec pod ciężarem czołobitnych odniesień do klasyki i cokolwiek tandetnym wyciskaniem łez. Mimo tego jednak, Jason Reitman potrafi tchnąć w całość na tyle dużo młodzieńczej energii, by ta przemknęła nam przed oczyma niczym rozpędzony Ecto-1 w pogoni za zjawami.

Dobre tempo, wspaniały finał, pozytywna energia. Dziedzictwo to film do powtórki, seans który ogląda się bez zażenowania.

Spójną klamrą domyka trylogię, ale też nie wzmaga mojego apetytu na potencjalną kontynuację. Już wiem, co przez te wszystkie lata działo się z naszymi starymi przyjaciółmi i mnie to w zupełności wystarcza. Nie potrzebuje kolejnych przygód z nowymi Pogromcami. Traktuje to jako bardzo udane jednorazowe spotkanie. Jason Reitman oddał hołd ojcu, zmywając plamę, jaką pozostawili poprzedni twórcy na jego dziele.

Reżyser świetnie odnajduje się w zainicjowaniu całej historii. Naturalne relacje między bohaterami, niewymuszone dialogi, obietnica nieuniknionej przygody - to wszystko sprawia, że film zwyczajnie chce się oglądać.

Dawni Pogromcy Duchów już nie wrócą, jeżeli ich następcy mieliby wybronić się bez zasilania nostalgią, potrzebują odważniejszych pomysłów, lepszej historii, czegoś ponad formułę schematycznego blockbustera dla całej rodziny.

Delikatnie obawiam się więc o to, co może wydarzyć się z "Pogromcami duchów", ale czerpię niekrytą satysfakcję z tego, jak udany jest najnowszy film, bo przeszkód, o które mogli się potknąć twórcy była cała masa. Scenarzyści zgrabnie wybrnęli z potrzeby opowiedzenia historii młodszej widowni, a do starszych fanów wielokrotnie puszczane jest oko, dzięki czemu bawią się na seansie nie mniej udanie.