Pogromcy duchów. Dziedzictwo

Wisienką na torcie jest powrót oryginalnej obsady, nieprzesadnie długi, taki w sam raz, aby pokazać, że właśnie pałeczka została przekazana kolejnemu pokoleniu pogromców. I wypada to bardzo naturalnie i przede wszystkim komediowo. Nie pozostaje więc nic innego, jak oczekiwać na kontynuację.

Spójną klamrą domyka trylogię, ale też nie wzmaga mojego apetytu na potencjalną kontynuację. Już wiem, co przez te wszystkie lata działo się z naszymi starymi przyjaciółmi i mnie to w zupełności wystarcza. Nie potrzebuje kolejnych przygód z nowymi Pogromcami. Traktuje to jako bardzo udane jednorazowe spotkanie. Jason Reitman oddał hołd ojcu, zmywając plamę, jaką pozostawili poprzedni twórcy na jego dziele.

Dobre tempo, wspaniały finał, pozytywna energia. Dziedzictwo to film do powtórki, seans który ogląda się bez zażenowania.

Nowi "Pogromcy duchów" raczej mało kogo będą w stanie zaskoczyć czymś szczególnie nowatorskim - to ostatecznie kino z rodzaju tych pozszywanych z wielu sprawdzonych przez lata elementów, które łatwo mogłoby polec pod ciężarem czołobitnych odniesień do klasyki i cokolwiek tandetnym wyciskaniem łez. Mimo tego jednak, Jason Reitman potrafi tchnąć w całość na tyle dużo młodzieńczej energii, by ta przemknęła nam przed oczyma niczym rozpędzony Ecto-1 w pogoni za zjawami.

Utrzymana w klimacie Kina Nowej Przygody udana kontynuacja kultowej serii, którą ogląda się bardzo dobrze i która świetnie została odegrana przez młodych aktorów.

Kupuję taką kontynuację i chętnie obejrzę kolejną część.

Dawni Pogromcy Duchów już nie wrócą, jeżeli ich następcy mieliby wybronić się bez zasilania nostalgią, potrzebują odważniejszych pomysłów, lepszej historii, czegoś ponad formułę schematycznego blockbustera dla całej rodziny.

Na koniec Reitman serwuje jeszcze masę sentymentów, które poruszą serca fanów oryginalnych filmów. Mniej przywiązani do serii widzowie mogą wtedy zacząć ziewać, ale i tak obraz wypada nadzwyczaj dobrze. Nostalgiczny hołd dla kultowej produkcji nie ciąży na zaproponowanym przez reżysera podejściu. Obraz jest zaskakująco elegancki, dziwnie powolny, a zarazem ekscytujący i skierowany do młodzieży.

Delikatnie obawiam się więc o to, co może wydarzyć się z "Pogromcami duchów", ale czerpię niekrytą satysfakcję z tego, jak udany jest najnowszy film, bo przeszkód, o które mogli się potknąć twórcy była cała masa. Scenarzyści zgrabnie wybrnęli z potrzeby opowiedzenia historii młodszej widowni, a do starszych fanów wielokrotnie puszczane jest oko, dzięki czemu bawią się na seansie nie mniej udanie.

Reżyser świetnie odnajduje się w zainicjowaniu całej historii. Naturalne relacje między bohaterami, niewymuszone dialogi, obietnica nieuniknionej przygody - to wszystko sprawia, że film zwyczajnie chce się oglądać.

Masa zabawy dla dużych i małych.

Czy "Ghostbusters: Afterlife" to zły film? Absolutnie nie. Moim zdaniem ten film stoi w rozkroku pomiędzy próbą wprowadzenia czegoś nowego, a zadowoleniem fanów oryginału.