Jakub Liszewski

Cała ta ekscytująca z pozoru składanka wybrzmiewa ostatecznie jak niezbyt wydarzony zestaw coverów.

Pomimo nagromadzenia tak wielu czynników, które zazwyczaj w kinie tępię, tj. dęta atmosfera, duża dawka pretensji kryjącej niewiele itd. Song to Song na swój sposób wciąga, hipnotyzuje.

W odniesieniu do "Roja" jest filmem o klasę lepszym.

Raczej zawodzi na poziomie konceptu to już nie można tego samego powiedzieć o wykonaniu. Wnętrza, kostiumy, scenografia - wszystko wygląda jak należy.

Jedna z tych produkcji, w których chłodna kalkulacja decydentów z Hollywood wzięła zdecydowanie górę nad autorską wizją.

Jest oczywiście przepięknie wykonany. Scenografia, efekty specjalne robią robotę. Ale jak mogłyby nie robić w filmie mającym budżet liczony w setkach milionów? Pytanie tylko czy te dodatki wystarczą aby osłodzić fakt, że mamy do czynienia z filmem co najwyżej średnim?

Fantastyczny przykład na to, że dobre inspiracje i być może jeszcze lepsze chęci i aspiracje nie wystarczają aby powstał dobry film.

Gorący, energetyczny, pełen rozbuchanych emocji.

Zapewni dzieciom i dorosłym raczej przyjemne 1,5h. Nie zmienia to jednak faktu, że mógłby to być film nieco bardziej przemyślany i dopracowany.

Jest filmem zwyczajnie letnim. Kolejne minuty seansu mijają bezboleśnie, ale tak naprawdę po seansie niewiele w Was pozostanie.

Porządnie skonstruowane kino wymagające od widza sporo skupienia.

Powiew świeżości w skostniałym kinie wojennym.

Dobry przykład, tzw. kina środka. To film, który łatwo powinien sobie zaskarbić przychylność "przeciętnego zjadacza popcornu".

Pokazuje że na rodzimej ziemi dotarliśmy już do momentu, w którym od technicznej strony naprawdę nie ma się czego wstydzić.

W swojej klasie nie najgorszy. Jego siłą jest zgrabna ucieczka od schematów oraz do pewnego stopnia zabawa nimi.

Typowy budy movie ze strzelaninami i pościgami idzie tu pod rękę z typowym dramatem i melodramatem.

Był niewyróżniającym się kinowym patrzydłem. Z niezłą intrygą, przyzwoitym aktorstwem i średnią reżyserią.

Kino najgorszego sortu. Komediowy rak który drąży polskie kino i którego należy się jak najszybciej pozbyć aby nie męczyło naszych umysłów.

Jeśli więc, drogi widzu, chcesz oszczędzić sobie 1,5 godziny, które mogą przyprawić o kilka siwych włosów, omijaj w kinie film z daleka.

Najmocniejszym jednak argumentem, który przekona do siebie wszystkich - młodych i starych - jest oczywiście sam świetnie wyanimowany smok. Niby wielki i zielony, ale jednak włochaty przytulak.

Mam wrażenie, że kluczowe jest tutaj pierwsze 20 minut filmu. W tym czasie albo "kupicie" i wnikniecie w estetykę filmu albo kompletnie ją odrzucicie.

W zasadzie synonim męczącej artystycznej pretensji, która w polskim kinie wciąż jest silna.

Choć dzieło Stillmana nie jest to filmem w żadnej mierze wybitnym to życzyłbym sobie i Wam, drodzy czytelnicy, więcej takiej właśnie rozrywki w kinach.

Dobry Lynchowski film, ale niestety nic ponadto. Trochę zabrakło mi tu jakiegoś bardziej autorskiego sznytu, czegoś bardziej odrębnego.

Chcę więcej tak solidnych i bezpretensjonalnych twórców jak Grzegorzek.