Modelka

Wypośrodkowany, oparty na mało pomysłowym scenariuszu.

Pomimo irytującego zachowania głównej bohaterki i bardzo przewidywalnego scenariusza - film oglądało się dość przyjemnie. Jeżeli szukacie produkcji typowo o pracy modelek - z pewnością nie jest to dobry wybór. Tutaj na pierwszy plan wysuwa się prywatne życie niedojrzałej bohaterki, a dopiero gdzieś w tle pojawia się praca na sesjach.

Całkiem sprawnie zrealizowany, trzyma w napięciu, chociaż wydaje mi się, że postać Emmy jest skonstruowana trochę nielogicznie.

Byłoby fajnie, gdyby nie melodramatyczność fabuły i nadmiar klisz, które serwowane są widzom. Obraz, który w założeniu miał szokować i ujawniać prawdę o świecie modelingu, okazuje się dość przewidywalny.

Dużą zaletą efektownego i atrakcyjnego dla oka filmu Matthiesena są aktorskie kreacje.

Pozostaje przede wszystkim wysmakowanym przedstawieniem kulis świata mody.

Mimo realistycznej wizji świata mody, najnowszy film Madsa Matthiesena, to kino ubogie psychologicznie. Choć z drugiej strony wypełnia tym pustkę zaprezentowanych realiów funkcjonowania młodych modelek i szowinistycznych mężczyzn.

Ogląda się z zapartym tchem.

Alegoryczna historia, jakich w kinie nakręcono już wiele.

Dość ciekawie przedstawiona historia kariery młodej dziewczyny, mimo iż trudno dopatrzyć się w tym obrazie nowatorskiego ujęcia tematu, raczej powiela to, co zostało już powiedziane i nakręcone.

Pełen klisz i stereotypów na temat świata mody. I źle zagrany.

To trochę taki półprodukt. Z jednej strony stara się uchwycić atmosferę pracy na planie. Uwypuklić jego cienie i półcienie, zgrabne uśmiechy zza kotary ciężkiej harówy, by zdjęcia spodobały się odbiorcom i wydawcom. A z drugiej strony proces kształtowania modelki w filmie jest bardzo przewidywalny i mało ciekawy.

Kumulacja niedorzeczności ma miejsce w kompletnie niewiarygodnej końcówce, która ma prawo wywołać niekontrolowany śmiech. Ogląda się jednak nie najgorzej.

Podtrzymuje stereotypy o modelkach, jako "wieszakach na ubrania", w dodatku pozbawionych czci i honoru. Obraz ratują przystojni, acz zepsuci modowi kreatorzy, i debiutująca Maria Palm.

Jest filmem zwyczajnie letnim. Kolejne minuty seansu mijają bezboleśnie, ale tak naprawdę po seansie niewiele w Was pozostanie.

Zamiast szczerego portretu oglądamy pochód klisz.

Mads Matthiesen unika nadmiernej łopatologii i ciekawie opowiada obrazem. Niestety traci, kiedy z ust aktorów wybrzmiewają drętwe dialogi.

Duńczyk jest wnikliwym obserwatorem i ma sporo do powiedzenia, ale niestety często jego głos więźnie w kliszach, które stosuje. Za wiele tu melodramatycznych rozwiązań i zwrotów akcji.

Matthiesen konsekwentnie buduje bardzo specyficzną rzeczywistość, w której obok walki o pozycję celebryty i rozgrywanie nowobogackich gestów, chodzi także o sportretowanie bardzo specyficznego procesu dojrzewania - brutalizacji obiektów do oglądania.