Teoria wszystkiego

Świetnie zrealizowana wielopoziomowa opowieść o parze nadzwyczajnych ludzi i ich niezwykłym związku. Okazuje się, że można niebanalnie mówić o miłości.

Na dużą pochwałę przede wszystkim zasługuje to, w jakim świetle Hawking zostaje tutaj przedstawiony. Widzimy nie tylko naukowca, ale również mężczyznę z krwi i kości, który nigdy nie odmówi sobie przejrzenia "Świerszczyka".

W efekcie film okazuje się o wiele ciekawszy od teogonicznej Pełni życia. Ale też - niepotrzebnie - skupia się na zwyczajności życia, zamiast opowiedzieć o osiągnięciach.

Wzruszający film obyczajowy, dający nam możliwość poznania prywatnego życia małżeństwa Jane i Stephena Hawkingów. Nie ucieka on od ukazywania bohaterów w sytuacjach trudnych, niejednoznacznych moralnie.

Jest filmem bardzo dobrze zagranym, porządnie wyreżyserowanym, z eleganckimi zdjęciami i trafnie, z wyczuciem nastroju scen dobraną muzyką. Nie ma w nim cierpiętniczego tonu, użalania się na los.

Oczywiście film nie ucieka całkowicie od hollywoodzkich chwytów, charakterystycznych dla wszelkich obrazów o przezwyciężaniu chorób. "Teoria..." nigdy nie robi jednak kroku za dużo.

Mimo ciężkiej problematyki "Teorii wszystkiego" nie brak jednak lekkości, a nawet pewnej dozy ironii i humoru. Pokazuje, że - wbrew obiegowej opinii - kalectwo fizyczne nie równa się kalectwu umysłowemu. Film podnosi na duchu i skłania do tego, aby żyć najlepiej jak się da, wbrew przeciwnościom losu.

Trzeba przyznać, że Eddie Redmayne dobrze udaje Hawkinga, wygląda podobnie jak naukowiec, ale nie ma tutaj za dużo do grania, po prostu wykonuje nienaturalne pozy i miny.

Sprawia wrażenie pozbawionego emocji oraz wspieranego przez lobby sprzedawców chusteczek. Za grzeczne to, zbyt monotonne i za mało dowiadujemy się o samym Hawkingu oraz jego pracy naukowej. Troszkę jakby odhaczano co ważniejsze wydarzenia opisane w jakiejś encyklopedii.

Wielki astrofizyk i kosmolog, jeden z najwspanialszych umysłów naszych czasów, z pewnością zasłużył na kinową biografię. Tej funkcji "Teoria wszystkiego" nie spełnia.

Zaprzepaszcza potencjał wywołującej emocje historii, gubiąc bardziej gorzkie akcenty i znamiona ogólnej refleksji przez ambicje twórcy, by dotrzeć do masowego widza. To, co poruszało i świetnie oddawało rzeczywistość w dokumentach Marsha, mniej się sprawdza w realizowanych fabułach.

Wszystko sfilmowane w ciepłych kolorach. Wielka Brytania nie ma chyba w swojej historii niefotogenicznej epoki. Jeżeli dodać do tego piękną muzykę, idealnie współgrającą z każdą sceną, to otrzymamy wciągający, nastrojowy obraz.

Należy do tej niesławnej, a jednocześnie najsławniejszej, kategorii - zalegających w czarnych dziurach pamięci przyzwoitych wypełniaczy wolnego przedoscarowego popołudnia, napisanych pod czarnego konia wyścigu po statuetkę za najlepszą rolę męską.