Surowy i tajemniczy "High Life" okazuje się zatem filmem dziwnym, nieprzystępnym i niezrozumiałym. Nastrój i rytm to za mało, żeby ukryć scenariuszowe klisze, drętwe dialogi i niedomagającą dramaturgię. Natomiast rozegrana na trzech planach czasowych opowieść, mająca wyjaśnić jak Monte ze swoją niedawno urodzoną córką zostali sami w statku kosmicznym, wyraźnie plącze się i niepotrzebnie komplikuje.

Może wydać się nudny albo, wbrew konwencji, bardzo realistyczny. Bo czyż w kosmosie nie jest nudno? Może dlatego dobre nam na Ziemi?

Na całe szczęście, co kilka lat ktoś, jakby przypadkiem, wydaje na świat swoje własne Moon czy High Life - umowne, wysmakowane, a w końcu głęboko człowiecze lewitowanie z samym sobą poza czasem i przestrzenią.

High Life to narracyjny chaos - wyraźnie kuleje w nim podział na wstęp, rozwinięcie, zakończenie, nie sposób połączyć wątków, ponieważ prowadzą one donikąd, a artystyczny sposób przekazania wizji filmu science fiction nie wypalił. Nie ma tu ani Tarkowskiego, ani Kubricka, z których z całą pewnością mogłaby czerpać Claire Denis, podejmując się tematyki egzystencjalnych problemów człowieka w przestrzeni kosmicznej.

Wiadomo, że "High Life" to kino, które nigdy nie będzie "się podobać". Ulokowane gdzieś w najmniejszej salce kina studyjnego, ze sprawiającą opór, rozwleczoną narracją, którą doceni może garstka osób. Większość na wstępie ją wyśmieje i odrzuci.

"High Life" łatwo przekreślić przez wymagającą formułę, nużące lub nieskładne partie, ale jest w tym filmie coś na tyle intrygującego, że nie skorzystałem z kapsuły ratunkowej. Odważni widzowie mogą zaryzykować.

Na pewno warto zobaczyć ten film dla zdjęć, scenografii i aktorstwa, ale nie mógłbym go z czystym sumieniem polecić jako całości.

Claire Denis rzuciła niemałe wyzwanie widowni. High Life ogląda się z trudem. Oczywiście nie da się odmówić temu obrazowi formalnej elegancji, elipsy wprowadzające retrospekcje i nieoczywiste łączenie planów czasowych jest bez wątpienia najlepszym elementem filmu. Poza tym każdy aspekt obrazu stawia opór, od katatonicznego aktorstwa, przez ślamazarne tempo, po chropawą scenografię.

Niewątpliwie High Life jest tytułem prowokującym, lecz jednocześnie na tyle rozmemłanym narracyjnie, że nieprowadzącym do żadnych wniosków. Szaty science-fiction okazały się tym razem zbyt ciężkie i przygwoździły do ziemi ledwie zarysowaną fabułę.

Jest więc "High Life" bez dwóch zdań filmem sklejonym z fantastyczno-naukowej bazy: bogata korporacja plus wyczerpujące się ziemskie zasoby plus niewolnicza siła robocza równa się czarna dziura. Ale jest to również s-f w takim samym stopniu, w jakim były nim "Stalker" i "Solaris" Andrieja Tarkowskiego.

"High Life" jest czymś w rodzaju egzystencjalnego studium, w którym od filozoficznych kwestii ważniejsze okazują się nagie emocje i fizyczny konkret. Patrzcie i drżyjcie, na zmianę zszokowani i wzruszeni - oto ludzkie życie w swoich najbardziej intensywnych przejawach.

Rozumiem przeciwników "High Life". Znajdą tu źle napisane dialogi, nadmierne epatowanie szokiem, masę postaci-figurantów, zbyt wielką przepaść między wstępem, rozwinięciem i zakończeniem. Jednak jako kino obrazu niesie za sobą monolity myśli, doznań, wizji...

Naczelnym problemem "High Life" jest bowiem nieumiejętność wzbudzenia pozytywnych emocji. Kolejne obrazy budzą niechęć, bohaterowie pozostają odlegli. Wychodzenie części widowni z kina nie powinno zatem dziwić, ale jeśli lubicie niebanalne, artystyczne wyzwania, warto wystawić na próbę również własną cierpliwość.

Mimo ambicji film przystaje w połowie drogi i nie oferuje nic głębszego. Punkt wyjścia do rozważań jest prawie niedostrzegalny i to widz musi go stworzyć, aby się na nim oprzeć.

W całej swojej pompatyczności lub pretensjonalności, wydaje się być projektem skazanym na porażkę. Nikt chyba nie wierzył w to, że takie kino, przy europejskim budżecie i z europejską wrażliwością Denis, może się w ogóle udać. Co zresztą państwo za i przed kamerą nam udowodnili - nie udało się.

Trudno "High Life" z czystym sumieniem polecać. To z pewnością nie jest film dla każdego. Jeśli w kinie liczą się dla was dobre emocje i łatwo przyswajalne historie, nie odnajdziecie się na tym seansie. Ale jeśli jesteście widzami poszukującymi, którzy lubią czasem zagubić się w dziwnych fabułach tak zwanych "mózgotrzepów", siadajcie i cieszcie oczy.

Claire Denis, zastanawia się nad naturą zła, rolą tabu i chaosem emocji. W "High Life", z Agatą Buzek w jednej z ról, elementy dystopijnego science fiction mieszają się z kinem społecznym, a body horror z erotykiem. Dla niektórych ta eklektyczna mieszanka będzie niestrawna. Innych wystrzeli w kinofilski kosmos.

Jest filmem irytującym, nudnym i męczącym.