Matex

Zaczyna z przytupem, by potem opowiedzieć historię o zwykłych ludziach w niebezpiecznym świecie, gdzie pierwszeństwo ma instynkt przetrwania. Twórcy świetnie dawkują napięcie i mieszają akcję z chwilami oddechu i miejscem na dialog. Mogło to być dzieło wybitne - nie jest, głównie przez chwilami nierówne tempo i w zasadzie dość przeźroczysty styl wizualny - ale serca na pewno nie brakuje i stoi przede wszystkim wspaniałym duetem aktorskim.

Ładnie opakowany fanfik Tolkiena i Jacksona, gdzie co rusz próbuje wciskać nostalgiczne nawiązania, ale robi to prawie zawsze nieudolnie. Pierwsze 2 odcinki dawały nadzieję na coś przyzwoitego, ale dalsza część serialu udowodniła, że twórcy nie mają tak naprawdę żadnego pomysłu na postacie i rozwój wątków - prawie nic tu nie ma sensu, logicznego wyjaśnienia i nawet dramaturgii. Na plus Durin, Elrond i Adar, reszta postaci to bezmózgie figury, na czele z okropną Galadrielą.

Zaczyna się dość schematycznie, ale to co później zobaczyłem to chyba największe zaskoczenie tego roku. No bo kto by się spodziewał, że partie szachowe można oglądać z tak zapartym tchem? Poprowadzony z pomysłem i wyczuciem (te niektóre sekwencje montażowe to majstersztyk), a scenografia i kostiumy doskonale oddają ducha lat 60. Ale serial nie byłby tym, czym jest, gdyby nie postać Beth Harmon i Anya Taylor-Joy - tak hipnotyzującej roli nie było od dawna. Kibicujemy jej od początku do końca.

Tak, zdecydowanie bliżej mu do surowego, małego kina niezależnego puszczanego pewnego wieczoru na Nowych Horyzontach niż do typowego Netflixa. I w dodatku z jazzem w tle i Joasią Kulig. Ale co z tego, skoro scenariusz to jeden wielki bajzel, zbiór klisz i postaci, którzy chodzą smutni i w ogóle jest źle. Trochę jakby Lars von Trier postanowił dublować Chazella, który spóźniał się na plan. Na szczęście w aktorach siła, którzy starali się jak mogli ożywić te antypatyczne postacie. No i w muzyce.

Zaczął się jako kryminał, rozwinął jako science-fiction z domieszką dramatu rodzinnego, a skończył jako to wszystko na raz plus jeszcze więcej. Okazał się przede wszystkim jednym z piękniejszych melodramatów, jakie mogłem zobaczyć na ekranie. Twórcy doprowadzili tu do perfekcji prawie wszystko - od scenariusza, montażu po obsadę (to dopasowanie postaci - wow!). Prawie, bo zdarzają się czasem dialogi pisane na kolanie, albo akcja pędzi niekiedy zbyt szybko. Tak czy siak, solidne 9 się należy.

Początkowe odcinki (1-4) to taka sinusoida jeśli chodzi o jakość, wątki i postaci. W dalszej części dałem już się wciągnąć po uszy, głównie ze względu na zaskakująco dobrze oddane charaktery głównych postaci (duet Geralt-Jaskier to petarda) i ciekawie oddany klimat świata fantasy. Można się czepiać jeszcze tych czarnoskórych elfów i skopanej postaci Triss, ale zabawy chronologią wciąż bronić będę.

Kopalnia pomysłów. Niektóre epizody przemyślane i obłędnie nakręcone z potencjałem na pełny metraż ( ep. 2 i 14!), a inne ze scenariuszem pisanym na kolanie.

Wciągający, wstrząsający, zmuszający do przemyśleń i bardzo potrzebny. Każdy odcinek trzyma wysoki, niemal perfekcyjny poziom. Czegoś zabrakło do 10? Być może niekiedy lekko tempo siadało. Scena na "moście śmierci" w pierwszym odcinku - mogę oglądać bez końca.

Nie wiem, czy ta ocena jest sprawiedliwa i nadal nie mam pewności, co nam Lynch zaserwował. Z pewnością dzieło chyba najbardziej unikatowe, szalone, tajemnicze i niełaszące się ku szerszej publiczności, jakie można było w XXI wieku obejrzeć w telewizji. To serial zupełnie inny od swojego poprzednika z lat 90. To nawet nie jest serial, to misternie przemyślane uniwersum, narkotyczny trip, oniryczny świat, który jednocześnie odpycha i fascynuje. Bełkot czy arcydzieło? A może jedno i drugie?

Ja na razie: mój ulubiony serial wszechczasów. I nawet jeśli w pewnym momencie wątki zaczynają się dziwnie rozjeżdżać, nawet jeśli zabrakło w tym więcej pomysłów Lyncha, to jeśli on bierze się za kręcenie odcinka, to ło panie. Serial obezwładniający atmosferą od pierwszych chwil, bawiący się gatunkami, oczekiwaniami, konwencjami na wszelkie możliwe sposoby i pozostawiający pewne niedopowiedzenia, które nadal spędzają sen z powiek. No i jeszcze ta muzyka... Będę wracać, i to nie raz.