Jeddite

Z jednej strony, ciekawa akcja, dobre zrozumienie postaci Supermana i typowy, gunnowski humor (nie przeszarżowany w mojej ocenie). Z drugiej, masa deklaratywnych dialogów i poczucie, że przeoczyliśmy jakiś prequel tego filmu. Jednak całościowo jest to bardzo dobra rozrywka.

Nie rozumiem fenomenu tego serialu. Od "Pamiętników z wakacji" różni go właściwie tylko profesjonalna realizacja techniczna. A tak analogicznie mamy nieciekawe historie antypatycznych ludzi. Rzekome przesłanie społeczne ogranicza się do kilku niezbyt subtelnych dialogów. Humor zazwyczaj żenujący lub obrzydliwy. I tylko wakacyjny klimat daje radę.

Film o maratonie łyżwiarskim. Przyzwoite historie postaci i stylizacja na starszą produkcję. Ogląda się nie najgorzej.

Maksymalnie schematyczna historia o Smerfach. Kilka udanych żartów nie zmienia faktu, że jest to sztampowy film złożony z wytartych klisz i trywialnych dialogów, gdzie końcowe rozwiązanie wyskakuje z d*py. W dodatku modele postaci sprawiają wrażenie zrobionych bardzo amatorsko (chociaż już tła wyglądają ładnie).

Serial, który z początku trochę irytuje powtarzalnym schematem programu kulinarnego. Jednak z czasem, gdy postacie otrzymują więcej miejsca dla siebie, okazuje się fajną zabawą typowymi motywami fantasy z masą ciekawych pomysłów i trochę szalonym, ale uroczym, humorem.

Nieszablonowa komedia romantyczna ze świetnym scenariuszem i bardzo dobrym aktorstwem.

Świetnie zrealizowane sportowe widowisko z dobrym aktorstwem i dialogami. Chociaż jest trochę przydługi. I Sonny trochę z niczego przekonuje się do gry zespołowej. Ale to drobnostki.

Sporo w tym filmie głupotek, ale widoki ładne i znośny poziom thrillera, więc ogląda się nie najgorzej.

Zrobiony ze sporym rozmachem (jak na ówczesną TVP) sezon udanie zapełnia lukę w serialu dotyczącą okresu powstania warszawskiego.

Jeden z ciekawszych polskich seriali po '89 roku. Co prawda 1. sezon nie do końca przekonuje, ale już sezony 2-3 są naprawdę świetne, a pozostałe, mimo różnych momentów, trzymają przyzwoity poziom. Jest to serial, który stawia na relacje między bohaterami i efektowność, kładąc mniejszy nacisk na realizm historyczny. I może dlatego tak dobrze się go ogląda.

Sztampowy kryminał z drętwymi dialogami i głupio zachowującymi się postaciami. Ale chociaż ujęcia Tatr ładne.

Póki mamy tu przygodowe kino w ładnych plenerach, to nieźle się to ogląda. Niestety wiele rzeczy kuleje. Fabuła prościutka i pełna głupotek, rozwoju postaci się nie uświadczy. Ujęcia z dinozaurami spacerującymi za plecami ofiar nadużywane. Finałowy mutant bez sensu - groźniejszy był już nawet papierek po Snickersie z prologu. Szkoda również, że dinozaury nie zżarły największego przygłupa spośród postaci. Podsumowując, maksymalnie wtórny film, który jednak może dać trochę frajdy fanom konwencji.

Zdecydowanie nie jest to najlepsza rola Arnolda, ale sam film jest całkiem uroczy.

Zupełnie nie mój typ muzyki, ale film ma swoje zalety. Przede wszystkim świetni aktorzy. Bardzo dobrze oddany klimat lat 90-tych. Fabuła też się jakoś składa, choć ma swoje mielizny.

Ciepły komediodramat z dość delikatnym, a momentami nieco żenującym humorem. Bardzo fajny pomysł na fabułę, ale szkoda, że wątek detektywistyczny przez większość czasu spada mocno na drugi plan.

Anime o walkach mechów, gdzie same walki nie są zbyt widowiskowe, ani istotne, a na pierwszy plan wysuwają się problemy i relacje bohaterów. Niestety poziom odcinków jest nierówny. Pierwsza połowa serialu jest dość przyjemna, a w drugiej robi się mroczniej, brutalniej i bardziej męcząco. Dwa ostatnie odcinki to już bezsensowna, nużąca sieczka. A obecne w każdym odcinku obsesje seksualne twórców są często, aż nazbyt żenujące.

Nieźle streszcza historię BlackBerry, ale duże przeskoki fabularne sprawiają, że przemiana głównego bohatera nie wypada przekonywująco. Zresztą wszyscy pierwszoplanowi bohaterowi są z różnych powodów irytujący. Trochę drażni również ten dokumentalny styl pracy kamery, choć można się do tego przyzwyczaić.

Produkcja na poziomie pierwszej części. Plus za całkowitą zmianę klimatu - z zimowych biegów narciarskich na letnie rowery.

Dokument o brazylijskich ojcach Rydzykach. Pozwala wniknąć w folklor brazylijskiej polityki, ale niestety ma sporo wad. Narracja jest chaotyczna i dość powierzchowna. Natomiast reżyserka nie próbuje zachować bezstronności i wprost przyznaje, że nie rozumie chrześcijaństwa - dlatego do informacji z tego filmu należy podchodzić ostrożnie.

"Dekameron" nie jest ekranizacją powieści Boccacia (bierze z niego tylko czas/miejsce akcji oraz ogólną ideę), choć zachowuje frywolny duch oryginału. Jednak serial ma trochę dziwaczny humor, do którego nie zdołałem się przekonać. Przeszkadza również obsada dobierana z klucza politycznej poprawności.

Historia pisana na kolanie, ale nieźle się ogląda. Plus to piękne światotwórstwo.

Zaskakujące, że Marvel w obecnym stanie zdołał stworzyć film, który jest zarówno zabawnym akcyjniakiem, jak i metaforą walki z depresją, wypaleniem zawodowym i wyobcowaniem.

Film o facecie, który chce naprostować siostrę poprzez sport. Produkcja zaledwie poprawna, ale sportowy klimat fajny.

Z jednej strony, serial trzyma się komiksowej historii powtarzając nawet dokładnie niektóre sceny i dialogi (co nie jest złe, bo są świetne). Z drugiej, dodaje nowe elementy, co bywa dobre (wiele udanych żartów, pogłębienie niektórych postaci, historia po napisach), jak i złe (kilka sztucznych dialogów z leniwymi ekspozycjami, nowe postacie, które są zbędne (Metadana) lub irytujące (Apoteka, matka Cezara)). Poziom animacji niższy, niż w filmach. Jednak całościowo jest to bardzo dobra rozrywka.

Film o facecie, który chce naprostować siostrę poprzez sport. Produkcja zaledwie poprawna, ale zdjęcia plenerów i sportowy klimat fajne. Jest to norweska wersja szwedzkiego "Poza trasą" - filmy są niemal identyczne, ale ta norweska wersja jest nieco sympatyczniejsza (mimo, że wątek brata kończy się gorzej).

Odstawienie Bay'a od reżyserii poskutkowało tym, że sceny akcji wyglądają lepiej, niż w poprzednich częściach, a finał tak nie nuży. Scenariusz wciąż szablonowy, żarty takie sobie, ale wizualnie wygląda jak zwykle dobrze. Można obejrzeć.

Świetna animacja skrząca się od nieustannych gagów, a mimo to nie stroniąca od mądrego morału. I tylko czasem ten szalony rajd po świecie klocków przystaje na kilku fabularnych mieliznach.

Mimo sporej ilości błędów logicznych, jest to zabawna i ciepła historia. Fajny klimat lat 80-tych. Finał całkiem niezły i nie nudzi tak, jak finałowe rozpierduchy w sequelach Transformersów. Aktorka grająca główną bohaterkę zaliczyła dobry występ - mimo, że w początkowych scenach jej postać irytuje, to szybko nabiera charakteru. Obok T1 zdecydowanie najlepsza część serii.

W tym filmie jest sporo złego - przeciętne scenopisarstwo, ekspozycyjne dialogi, miejscami niedorobione tła na greenscreenach. Ale jednocześnie jest to film zabawny (przeważnie) i pełen kreatywnej zabawy. A już szczególnie Black i Momoa mieli ewidentnie kupę frajdy z grania w tej produkcji.

Ciekawa, trochę mroczniejsza, wersja Śnieżki. Chociaż za wiele dzieje się tu przypadkiem, a przesadzona gra Theron niezbyt pasuje do konwencji. Zresztą główni bohaterowie też nie są napisani, ani zagrani specjalnie dobrze, ale film sprawdza się jako widowisko fantasy.

Zmiana nastawienia i nauka uczniów przebiega w tym filmie nazbyt pospiesznie. Ale i tak jest to udana komedia, ze sporą ilością dobrych żartów.

Wizualnie film wygląda bardzo dobrze (mimo że część czarów ukryto na cięciach). Nieźle brzmi też muzyka. Z resztą już gorzej - przede wszystkim bardzo niedopracowana scenariuszowo historia. W dialogach często słychać ekspozycje i mętną, ale nachalną dydaktykę. I jeszcze aktorzy, którzy często wpadają w tą głupią manierę mówienia do dzieci, jak do kretynów.

Trzymająca w napięciu historia agentki infiltrującej ETA. Dobrze oddaje też grozę życia w społeczeństwie nawiedzonym przez terror.

Żywy film o muzyce z bombowym finałem. Bardzo przyjemny seans.

Świetny skandynawski kryminał - treściwa i ciekawa historia, bardzo dobrze wykreowani bohaterowie i mroczno-piękny jesienny klimat.

Poruszający dramat antywojenny. Szkoda tylko, że pierwsze sceny zdradzają zakończenie.

Film o facecie-dupku-pasożycie, który dostaje niezasłużoną drugą szansę. I o zidiociałej dziewczynie, która trwa z nim w związku wyłącznie ze względu na syndrom sztokholmski. Niezły motyw o odkupieniu win zza grobu został zaprzepaszczony głównie przez antypatyczne, głupie postacie, przeciętną realizację i słaby scenariusz. Jest kilka niezłych żartów, ale większość jest ciężkawo-żenująca.

Niestety najsłabsza część trylogii - mętna historia, kuriozalne elementy (Yolanda, sędzia-zboczek), złol oczywisty niemal od początku. Zostało trochę klimatu i dobrych pomysłów z poprzednich części, ale już tak nie trzyma w napięciu.

Serial ma wysoki próg wejścia - początkowo jest tu dużo gadania o polityce międzynarodowej i osobach, które nie pojawiają się na ekranie. Jednak gdzieś w połowie pierwszego sezonu opowieść zaczyna się skupiać na głównej intrydze i postaciach, co wychodzi mu zdecydowanie na dobre. Co prawda Kate często irytuje swoją postawą harcereczki wiecznie ratującej świat, ale już Hal, dyplomata z syndromem odstawienia od stanowisk, jest bardzo ciekawą postacią.

Całkiem nieźle pomyślany film o włamaniu maturzystów do MEN. Chociaż z początku mogą tu zniechęcać drewniane żarty, słaba gra młodych aktorów oraz niesympatyczne postacie - absurdalnie niedojrzały Kapsel, patologiczny dziadek oraz upośledzony dyrektor, który mówi o swoich uczniach per "istoty", jakby byli jakimiś podludźmi.

To już ta część, gdzie hamulce i logika ostro puszczają. Jednak wciąż jest to przyjemne kino akcji i fajna rozrywka.

Sprawna komedia kryminalna z motywem zamiany miejsc. Chociaż ogólnie dobre wrażenie psują trochę epizody dziwacznego humoru (np. scena z UFO).