RKJZ - Recenzje krótkie jak zwiastuny

Nie jest oryginalnym, ani nawet wybitnym filmem, ale emanuje pozytywną energią oraz nieźle elektryzuje widza, wybijając się mocno na tle poprzednich filmów obecnego kinowego uniwersum DC.

To dzieło zamknięte - w którym wszystko jest zapięte na ostatni guzik - a zarazem otwarte, przez kolejne 50 lat stanowiące nie tylko wzór do naśladowania i podręcznikowy przykład dla młodych filmowców, ale także temat do licznych dyskusji i interpretacji.

Oprócz dynamicznych i efektownych starć na ogromną skalę, w tytule nie brakuje misji, których akcja przypomina filmy z Danielem Craigem jako Bondem.

Największy progres odnośnie serii stanowi mocno odrestaurowany silnik, oferujący przepiękną grafikę. Najcięższym grzechem jest za to średnia i nudna, niewciągająca fabuła, pełna mniej lub bardziej upierdliwych nielogiczności - co, mam nadzieję, zostanie poprawione w ewentualnym sequelu.

Historia Aleksa Masona i jego kompanów potrafi wciągnąć gracza i trzymać w napięciu jak dobry thriller.

Jedyne, co mógłbym naprawdę pochwalić, to gra aktorska, a szczególnie u dwóch osób. Pierwszy z nich to Matthew McConaughey w roli tego złego - niejakiego Człowieka w Czerni - dorównujący Alowi Pacino i jego kreacji Szatana z Adwokata Diabła. Drugi natomiast to Tom Taylor, który wcielił się w młodego Jake'a. I ponownie: Idris Elba nie dał z siebie praktycznie nic.

Jest to lepszy film niż Kac Wawa - no niemniej, nie jest to jakoś znacznie wyższy poziom... I jest niestety pierwszym filmem, który tak nisko oceniłem w tej mojej serii.

Film może się pochwalić bardzo fajną muzyką oraz, mówiąc najogólniej, poprawnym wykonaniem - w sumie nie ma nic tu takiego, co by mi bardzo przeszkadzało w odbiorze filmu. No, może poza samym początkiem i końcem.

W fajności produkcji nie pomaga także ogromny mech Batmana, jak i zbędny motyw z rosyjską rodziną i kilka innych wkurzających fragmentów. A naprawdę szkoda, bo pierwszy film z DC-owskim odpowiednikiem Avengersów miał naprawdę duży potencjał na fajną produkcję o komiksowych superbohaterach.

Jeśli doceniasz kino sensacyjne w starym stylu - polecam 16 Przecznic, będące może nie wybitną, ale na pewno solidną i niepozorną produkcją.

Mówi się, że dwadzieścia lat temu Szeregowiec Ryan zdefiniował na nowo kino wojenne. Uważam, że Dunkierka zrobi to samo - bo jest to naprawdę genialny i wybitny film.

I wiem, że nie powinno się oceniać książki po okładce, niemniej śmiem podejrzewać, że pozostałe cztery epizody są również warte uwagi.

Na plus trzeba zaliczyć również bardzo klimatyczną ścieżkę dźwiękową, profesjonalną grę aktorską oraz fenomenalny tryb Nazi Zombies.