Rzeczpospolita

List miłosny do ruchomych obrazów, zapisany wprawdzie nie na taśmie 35 mm, a na nośniku cyfrowym, ale za to wypływający prosto serca. To także pean na cześć tych, którzy oglądają

Barwna i ograniczana jedynie przez wyobraźnię twórców opowieść o próbie poradzenia sobie z samotnością, a także zrozumienia tego, czym jest miłość

Pojawiają się tu zarówno dłużyzny, jak i rozwiązania na wskroś absurdalne, a punktów zwrotnych jest co najmniej kilka, ale ostatecznie serial to czysta rozrywka, niemal tak czysta jak sama matematyka, na której się koncentruje.

W całym filmie, Dickensowskim z ducha, pada niewiele słów, ale te wydają się zbędne, ponieważ wystarczy spojrzeć na głównego bohatera, by zrozumieć, co mu doskwiera. To ciche i empatyczne kino, nierozdrapujące ran, lecz nakładające balsam na blizny.

Rdzeń scenariusza "Paradise" stanowi odtworzona w retrospekcjach relacja pomiędzy Collinsem, skrupulatnym agentem, gotowym przyjąć kulkę za szefa, a niewylewającym za kołnierz Bradfordem, byłym prezydentem USA.

Trudno stwierdzić, czy to, co dzieje się w filmie "Holland", jest żartem, czy też nie. Zaczyna się niczym mieszanka dobrego kina, by przeistoczyć się w nudną opowieść o równie znudzonej gospodyni domowej.

"Druga szansa" to film drogi, a zarazem debiut Emmy Westenberg, której brak doświadczenia szybko się ujawnia.

Patrząc na sukces osiągnięty przez Beatlesów, których odkrył Brian Epstein, można by stwierdzić, że facet był geniuszem. Dlaczego więc z filmu Joego Stephensona nic takiego nie wynika?

Ciekawe kino romantyczne i nieudane postapo w jednym.

Płatny morderca Szakal, znany ze swoich wcześniejszych popkulturowych wcieleń, powraca. I jak na trzecią dekadę XXI wieku przystało, jego kolejnym celem jest genialny technomiliarder.

Czarna komedia o reinkarnacji w formule melodramatu? Brzmi jak szalony film. Otóż szaleństwa jest tu za mało.

Autorka nie odkrywa bynajmniej Ameryki, ale obrana przez nią ścieżka sprawdza się w kontekście kreślonej w "The Outrun" historii.

Collet-Serra zjadł zęby na kinie sensacyjnym z Liamem Neesonem. Teraz zrealizował "Kontrolę bezpieczeństwa", rzecz tyleż bezpieczną, nawiązującą do klasyki, ale przede wszystkim satysfakcjonującą.

"Przysięgły nr 2" to czterdziesty film w reżyserskiej karierze Clinta Eastwooda. Przez dekady, konsekwentnie unikając wyraźnych podziałów na czarne i białe, analizował to, co usytuowane w szarych strefach. Robi to także teraz w bardzo dobrym obrazie, którego bohaterowi daleko do jednowymiarowości.

"Lekcja gry na pianinie" debiutującego za kamerą Malcolma Washingtona jest drugą - po wersji z 1995 roku wyreżyserowaną przez Lloyda Richardsa - adaptacją czwartej odsłony zbioru, tym razem kierującą uwagę na lata trzydzieste, a więc dobę Wielkiego Kryzysu.

Nagrodzoną Złotą Palmą "Anorę" ogląda się niczym spadkobierczynię zwariowanych komedii z lat trzydziestych i czterdziestych XX wieku. Tylko że to, czego wtedy ze względu na obowiązującą w Hollywood autocenzurę nie można było pokazać, Sean Baker prezentuje bez żadnych ograniczeń.

Ally Pankiw w filmie "Żarty się skończyły" przygląda się, jak ból bohaterki wpływa na jej proces twórczy.

"Eileen" to thriller o mrocznych żądzach ogarniających bohaterkę. Kino bliskie twórczości Alfreda Hitchcocka, pełne suspensu, zabawne i powabne.

"Niedopasowanie" to na poły autobiograficzny film o nietypowym schorzeniu dorastającej dziewczyny.

Makabryczne, ale urocze, przynajmniej na początku. Rzecz bowiem w tym, że dzieło Zeldy Williams opiera się głównie na zapożyczeniach, zwłaszcza z bogatego imaginarium Tima Burtona.

Kino przepisujące historię w duchu feminizmu ze sporą wadą - odrażająca postać męska jest ciekawsza niż nijaka główna bohaterka.

Inspirowane procederem uprawianym przez Jeffreya Epsteina "Mrugnij dwa razy" to reżyserski debiut aktorki Zoë Kravitz. Otwiera się jako satyra w formule "pożreć bogatych", a dalej przekształca w krwawy horror oraz kino spod znaku gwałtu i zemsty.

Film Berlantiego to dzieło nie tylko zaskakująco nieźle wyglądające, ale i zwyczajnie udane, wystarczająco zabawne, ale też nieźle radzące sobie z satyrą na świat reklamy i polityki.

Thea Sharrock przygląda się w filmie skandalowi, do jakiego doszło w Wielkiej Brytanii nieco ponad 100 lat temu. Pewna pani miała ponoć słać innej pani obraźliwe wiadomości. Brzmi znajomo?

Fabuła filmu jest pretekstowa. Twórcę bardziej interesuje sama podróż przez prowincjonalną i wielkomiejską Amerykę, która chyba nigdy nie była bardziej podzielona.

Niby nic się nie dzieje w tym thrillerze o dwóch dziewczynach pośród samców, a pod powierzchnią buzuje.

"Bez lukru" to dziwny utwór. Z jednej strony interesujący, bo naigrywający się z filmowych losów tych wszystkich większych niż życie firm, parodiujący to i owo i niepoważnie traktujący fakty. Z drugiej - nużący, przypominający przeciągnięty do granic możliwości skecz SNL, a przez to mało zabawny.

Biorąc pod uwagę to, jakim hitem okazał się film, nie sposób nie stwierdzić, iż drzemiący w tej historii potencjał nie został wykorzystany

Fantazyjna komedia romantyczna o rzadkim zjawisku synestezji

Rozpisana na dziesięć odcinków, bardzo stylowa i wybornie skonstruowana opowieść kryminalna czerpiąca z charakterystycznego dla powieści detektywistycznej motywu, czyli zagadki zamkniętego pokoju.

Satyrę drwiąca nie tylko z samych Stanów Zjednoczonych, ale również z tak zwanej poprawności politycznej, z rynku wydawniczego oraz czytelniczych gustów, kształtowanych niekoniecznie przez wartości artystyczne stojące za dziełami, a przez mody na konkretne tematy

Nestor włoskiego kina, 70-letni Nanni Moretti, kieruje kamerę na siebie samego. Tym razem po to, by spytać, po co właściwie kręci te wszystkie filmy?

"Przeklęta woda" nie straszy zbyt dobrze, ale przynajmniej próbuje stawiać pytania.

Dwie kobiety z tajemniczą walizką w wydaniu LGBTQ? Filmem "Żegnajcie, laleczki" Ethan Coen potwierdza, że bez brata Joela też potrafi kręcić filmy. Pomogła mu w tym żona.

Kinowy kryzys adaptacji komiksów trwa. "Madame Web" tylko to potwierdza.

Popularność skandynawskich kryminałów nie maleje. Najnowszy dowód - serial "Mafia po fińsku".

"Argylle - Tajny szpieg" to kolejny argument w dyskusji, dlaczego współczesne blockbustery nie porywają.

Poruszająca historia o przyjaźni będąca jednocześnie hołdem dla Nowego Jorku.

Opierając się na wątkach powszechnie znanych i wielokrotnie wykorzystywanych w historii X muzy - od motywu niedopasowanej pary wyruszającej w drogę aż po temat tak wzięty jak dorastanie w cieniu traum - autor kreśli anegdotę o ludziach zagubionych, zmagających się z tu i teraz.

"Bukmacher" to opowiedziana z przymrużeniem oka historia przedstawicieli wymierającej profesji.

"Pszczelarz" z przytupem otwiera nowy kinowy rok. To widowiskowe, ale i brutalne kino.

Kino spod znaku retro science fiction, zaczyna się obiecująco, lecz im bardziej akcja postępuje, tym mniej satysfakcji całość przynosi.