Temptershell

"Time After Time" (1979), debiut Nicholas Meyera, to intrygująca mieszanka science fiction i thrillera, gdzie H.G. Wells ściga Kubę Rozpruwacza w San Francisco w roku 1979. Film inteligentnie bada zmiany społeczne przez pryzmat czasu, z doskonałymi rolami McDowella, Warnera i Steenburgen. Ciekawe połączenie fabularne i po 45 latach jest dalej zjadliwym tytułem.

"Civil War" Alex Garlanda to mistrzostwo narracji i kinematografii. Film, osadzony w dystopijnym obrazie Ameryki podzielonej wojną domową, skupia się na grupie dziennikarzy dokumentujących chaos. Garland unika politycznych klisz, zamiast tego zadając głębokie pytania o naturę wojny i dziennikarstwa. Kinematografia i muzyka potęgują uczucie izolacji, a surowe sceny walki są niepokojąco realistyczne. To kino, które prowokuje do myślenia. Warto zobaczyć na dużym ekranie.

"Napoleon" Scotta to wizualnie imponująca, ale narracyjnie niespójna epopeja o słynnym cesarzu. Film z Phoenixem w roli głównej błyszczy podczas scen bitewnych, prezentując strategiczny geniusz Napoleona, ale zawodzi w próbach głębszego przedstawienia jego relacji, zwłaszcza z Józefiną. Phoenix i Kirby dostarczają solidnych występów, jednak postacie są niewystarczająco rozwinięte. Pomimo epickiej skali, film pozostawia widza z poczuciem niedosytu w kontekście emocjonalnym i psychologicznym.

"Fallout" to majstersztyk adaptacji gier (który tak naprawdę jest jej rozwinięciem, a nie adaptacją/ekranizacją), zachwyca zarówno fanów, jak i nowych widzów. Inteligentny, zabawny, z bogato zrealizowaną scenografią i przemyślanymi postaciami. Serię cechuje doskonałe połączenie mrocznego humoru i brutalnych scen akcji. Walton Goggins w podwójnej roli robi ogromne wrażenie, a konstrukcja fabuły, łącząca satyrę z przygodowym postapo, wyznacza nowe standardy dla przyszłych adaptacji gier.

"Baghead" Alberta Corredora to horror, który nie spełnia oczekiwań. Mimo obiecującej premisy o potworze w piwnicy z zdolnościami przywoływania zmarłych, film traci na napięciu i głębi postaci. Solidna gra aktorska i kilka dobrych momentów nie ratują go przed wrażeniem nudy i niekonsekwencji narracyjnych. Film próbuje balansować między nowoczesnością a gotykiem, co kończy się dysonansem.

"The First Omen" Arkashy Stevenson to stylowy prequel klasycznego horroru, który wprowadza nas w mroczne początki narodzin Antychrysta. W tle polityczne zamieszki Rzymu, młoda Amerykanka, Margaret, odkrywa niepokojące sekrety Kościoła. Film oferuje solidne aktorstwo i klimat lat 70., ale cierpi na nadmiar wyjaśnień. Pomimo to, "The First Omen" dostarcza efektownych momentów grozy, które zadowolą fanów serii.

„Ghostbusters: Frozen Empire” łączy nostalgię z nowymi postaciami, lecz traci przez to na spójności. Mimo zabawnych momentów i solidnych efektów specjalnych, film boryka się z przesyconą fabułą i niewykorzystanym potencjałem postaci. Jego próba balansu między dawnym urokiem a nowymi kierunkami nie zawsze się udaje, pozostawiając mieszane wrażenia.

„Godzilla x Kong: Nowe imperium” to film pełen paradoksów. Z jednej strony, dostarcza niesamowitej rozrywki dzięki spektakularnym walkom potworów. Z drugiej, boryka się z problemami narracyjnymi i brakiem emocjonalnego ciężaru. Kong w roli głównej zachwyca, ale chaos w jego wykonaniu nie pozwala w pełni cieszyć się seansem. To kinowa jazda bez trzymanki, która jednak zostawia niedosyt.

"Argylle" Vaughna wprawia w osłupienie charyzmą Howard i Rockwella, jednak gubi się w przekombinowanej fabule i zbyt długim czasie trwania. Mimo atrakcyjnej obsady i dynamicznych scen, film zostawia mieszane uczucia i niedosyt.

"Road House" (2024) Douga Limana z Jake’em Gyllenhaalem to odświeżony klasyk (kina klasy B) pełna akcji i humoru. Film zaskakuje nowym spojrzeniem na “kulturę” pojedynków. Gyllenhaal błyszczy w roli głównej, a debiut McGregor jako aktora dodaje kolorytu. Niestety całość jest mizerną i mało przekonująca choć kolorowa i przerysowana do granic.

As Above, So Below (2014) - minęło 10 lat od premiery tego horroru i jak słabo mi siadł dekadę temu tak i teraz nie leży.
Finał nawet znośny ale bardzo długo się rozkręca i połowa scena nie wyróżnia się niczym nadzwyczajnym, generyczne found footage.

Maglownica (The Mangler) z 1995 roku to jeden z gorszych filmów na podstawie Kinga i mówię to z całą stanowczością.

Po re-watchu (po ponad 15 latach) stwierdzam, że Tobe Hooper już w latach 90' nie miał dobrych pomysłów na filmy. Nawet legendarny Robert Englund ani Ted Levine nie pomogli.

"Dune: Part Two" to wizjonerstwo Villeneuve'a, które osiąga nowe wyżyny w kinie sf. Kontynuacja zabiera nas w podróż po odległym kosmosie, gdzie polityka, wiara i przeznaczenie splatają się na Arrakis. Film rozszerza znany wszechświat, zagłębiając się w relacje między bohaterami. Pomimo pewnych niedociągnięć, jakość i głębia produkcji czynią ją wybitną i niezbędną dla każdego miłośnika kina.

Zaskakująco zgrabne mordobicie z Jasonem Stathamem od Davida Ayera. Po kilku słabszych produkcjach Jasona tutaj przynajmniej mamy sesowny poziom reżyerski.

Młody Percy (Walker Scobell) odkrywa, że jest półbogiem. Wraz z przyjaciółmi mierzy się z mitologicznymi istotami. Serial oferuje mieszankę akcji i mitologii, choć zdarzają się nierówne momenty w grze aktorskiej i tempie narracji. Zakończenie pierwszego sezonu zapowiada więcej emocjonujących przygód. Idealny dla młodszych fanów fantastyki i mitologii greckiej.

Nawet przyjemna intryga, świetna choreografia i dobe aktoratwo. Rozmywa się pod koniec i z czarnej komedii dostajemy dramat/thriller. Całość na plus.

Nawet zabawne, choć Waititi nie potrafi w prawdziwe historie. Kiepsko nakręcone choć ogląda się nawet przyjemnie.

"Biedne istoty" to film, który należy zobaczyć. Jest to piękna alegoryczna historia, łącząca w sobie Frankensteina z Barbie dla dorosłych. Genialne aktorstwo okraszone cudownymi, onirycznymi scenografiami.

Opowieść rozgrywająca się u schyłku alternatywnego XIX wieku z odrobiną biopunku i opowiada o losach Belli, która odkrywa swoje emocje, pragnienia i prawa rządzące "współczesnym" światem.
Koniecznie, oj koniecznie obejrzeć [szalone eksperymenty, naturalizmu dużo, nagości jeszcze więcej]

W filmie Lance Guest, Robert Preston i Dan O'Herlihy tworzą zapadające w pamięć kreacje, nadając filmowi głębię emocjonalną i humor. Efekty specjalne, mimo upływu lat, wciąż robią wrażenie i świadczą o kreatywności twórców. Ścieżka dźwiękowa Craiga Safana znakomicie współgra z akcją, dodając filmowi dynamizmu.

"Role Play" to film, który zmaga się z kryzysem tożsamości, podobnie jak jego bohaterka Emma, grana przez Kaley Cuoco. Film miesza akcję i komedię, ale brakuje mu spójności, co prowadzi do dezorientacji widza. Intrigująca fabuła o podwójnym życiu Emmy jako zabójczyni traci na sile przez przedwczesne ujawnienie tajemnicy, co osłabia potencjalne napięcie. Bill Nighy, mimo krótkiej roli, wyróżnia się na tle innych postaci, jednak jego epizodyczny charakter nie pozwala na udźwignięcie całości.

"Echo" odznacza się wśród produkcji Marvela swoim ziemskim, osobistym podejściem do narracji. Serial koncentruje się na wewnętrznych konfliktach głównej postaci, jej rodzinnym mieście i relacjach z bliskimi, zamiast na wielkich konfliktach MCU. Chociaż nawiązuje do innych projektów Marvela, głównie poprzez postać Daredevila, "Echo" utrzymuje własną, odrębną tożsamość. To sprawia, że serial jest unikalnym i wartościowym dodatkiem do MCU, oferującym samodzielną i wciągającą historię.

"Society of the Snow" to poruszający film J.A. Bayona opowiadający o katastrofie lotniczej w Andach w 1972 roku. Oparty na prawdziwej historii urugwajskiego zespołu rugby, film przedstawia ich walkę o przetrwanie w ekstremalnych warunkach. Zyskujący uznanie na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Sztokholmie, film wyróżnia się realistycznym przedstawieniem tragedii. Obsada filmu, dzięki świetnym umiejętnościom aktorskim, wiarygodnie oddaje historię ocalonych. Mocne ale pokrzepiajace.

"Based on a True Story" to czarna komedia, która skupia się na małżeństwie z Los Angeles - Avie (Kaley Cuoco) i Nathanie (Chris Messina), którzy odkrywają, że ich hydraulik jest seryjnym mordercą. Postanawiają stworzyć podcast z jego historiami, licząc na zysk i sławę. Serial, stworzony przez Craiga Rosenberga, łączy satyrę i czarny humor, badając moralne dylematy i obsesję na punkcie zbrodni. Cuoco i Messina prezentują skomplikowaną dynamikę małżeńską w tej odważnej, choć nierównej produkcji.

Film reżyserii Alexandra Payne'a, znany z takich dzieł jak "Sideways", oferuje widzom unikalne połączenie humoru, emocji i głębokiej analizy ludzkich relacji. "The Holdovers" to nie tylko opowieść o samotności i poszukiwaniu zrozumienia, ale także studium charakteru głównego bohatera, który mimo swojej zgorzkniałej natury, stopniowo odkrywa w sobie zdolność do empatii i zrozumienia.

Re-Watch po 10 latach i równie słabe jak przy pierwszym seansie.

Nowy film Craiga Gillespie'go, to produkcja, która z humorem i przenikliwością ukazuje historię, jak grupa "zwykłych" inwestorów, w tym YouTuber Roaring Kitty, w styczniu 2021 roku zdestabilizowała Wall Street. Film, oparty na książce Bena Mezricha "The Antisocial Network" zapowiadał się na murowany przebój, a jest niestety średniakiem (dobrym ale bez szału).

Film Seligman zaskakuje swoją oryginalnością i odwagą w podejściu do klasycznych motywów filmów o liceum. Początkowo wydaje się być czymś w rodzaju "Superbad", ale z kobiecym twistem. Szybko jednak ewoluuje w coś znacznie bardziej unikalnego, łącząc elementy czarnej komedii i absurdalnego dramatu.
"Bottoms" to film, który dla mnie momentami bywa zbyt chaotyczny i przerysowany, ale z pewnością jest wart wagi ze względu na swoje unikalne podejście do reprezentacji bardzo specyficznego nurtu.

Film "Suitable Flesh" to prawdziwy hołd dla adaptacji twórczości H.P. Lovecrafta, zręcznie splatający w sobie elementy horroru, romansu i charakterystyczne dla prozy tego autora niepokoju. Jest to również zlepek mniejszych i większych nazwisk związanych z horrorem. Kultowa final girl - Barbara Crampton, idąca w jej ślady Heather Graham, zdolny Judah Lewis czy weteran Bruce Davison.

[…] a jak wyszło? Tak jak większość lovecraftowych filmów, nierówno, odrobinę tandetnie choć klimatycznie.

Zwykle nie oglądam anime, ale dla tej produkcji dostępnej na Netflixie zrobiłem wyjątek. Czyty Cronenberg z odrobiną teen-dramy i odrobinę przemyśleń prośrodowiskowych. Zgrabnie zamknięty w 24 odcinkach. Gorąco polecam!

[...] albo mi się wydaje albo #CharlieCox to naprawdę słaby aktor... inna opcja to okropny scenariusz (#MattCharman nic wybitnego nie stworzył)... smutne to i tyle bo zapowiadał się dobry miniserial

Za dobra obsada jak na tak absurdalny pomysł, jest idiotycznie i krwawo ale o to właśnie chodziło. Dla mnie za mało krwi i za mało miśka ale nie można mieć wszystkiego.

Zapowiadał się przeciętny koreański dramat, a dostaliśmy trzymający w napięciu thriller i świetnie poukładaną historię o zemście — polecam :D

Świetnie zrealizowany, poprawie opowiedziany i bardzo ciepły - patrząc na realia postapo. Warto sprawdzić chociażby dla efektów wizualnych i świetnego duetu Pascal/Ramsey.

Niestety to nie ten sam Luther, a fanem jestem wielkim. Wykastrowany ze swoich wad i ludzkich słabości wygląda jak nowe wcielenie Bonda albo prawie glinę-herosa. Będzie kontynuacja i to nie wróży nic dobrego (obym się mylił).

Produkcja męcząca, pozbawiony finezji i smaku. Trochę utrzymanie poprzeczki "dziwności" wcześniejszych produkcji Brandona ale odcinanie się od dorobku ojca - to całkiem inny rodzaj dziwności.

Przewidywalny i mało intrygujacy. Liczyłem na więcej.

Za bardzo przypomina Fortitude i za mało Helix ale klimat i fabuła przyjemne i wciągające :)

Serial miał ogromny potencjał ale pojawiły się dwie przeszkody: za wczesne anulowanie produkcji i ponowne przewrócenie prac aby dokończyć historię w dodatkowych 5 odcinkach 1. sezonu. Alternatywna historia XIX wieku z twistem sf. Świetnie zbudowane kobiece postacie i polityczno-dworska intryga? Wszystko spoko ale niedopowiedzeń ogrom i dziwne przeciąganie finału oraz niewykorzystanie pełnego spektrum wiktoriańskich x-menów - niewybaczalne.

moja ocena: 69,1/100
Mogło być dużo lepiej ale poza ciekawym kwantowym światem i prostej fabule to jakoś szału nie było. Dialogi głupie i męczące, mało Wasp i głębi przy Cassie.

Jeden z niewielu dobrych seriali w uniwersum Star Wars, wciąga i ładnie rozbudowuje biurokratyczną stronę Imperium. Ogląda się bardzo przyjemnie (szczególnie początek i koniec bo odcinki 5-8 mega męczące).

Świetnie zagrany, dobrze opowiedziany i do 3-4 odcinka ciężko wywnioskować o co tak naprawdę chodzi (i dobrze).
Jest akcja, jest intryga i ciekawe cliffhangery, czego chcieć więcej.

[powtórka]
Lekka i świeża "geneza" superbohatera. Paul Rudd jak zwykle zabawny, Douglas świetny i Corey Stoll idealnie pasuje na złola. Nie jest to najlepszy film z MCU ale na pewno jest czymś ciekawym.
moja ocena: 73/100