Temptershell

Film Gorō Miyazakiego zapowiada epicką przygodę – piękne wizualnie, z potężnym motywem katastrofy niszczącej równowagę świata. Wątki życia, śmierci, winy i odkupienia niosą ciężar ambicji, ale fabuła bywa rozbita, a tempo nierówne. Ursula Le Guin doceniła grafikę, lecz ubolewała nad uproszczeniem przesłania i nadmierną rolą przemocy. W skrócie: warto zobaczyć, choć to Ghibli „słabszego kalibru”.

„Lilo & Stitch” (2025) to estetyczny, ale ugrzeczniony remake, który próbuje odtworzyć magię oryginału. Lilo urocza, Stitch zbyt wygładzony, emocje obecne — ale jakby w wersji „dla bezpieczeństwa”. Dużo nostalgii i świeżości.

„Jurassic World: Rebirth” to nieźle zrealizowana przygodówka z dinozaurami – porywające akcje, widowiskowe efekty, ale idiotyczna i banalna historia. Hołduje klasycznym scenom z oryginalnego „Parku Jurajskiego”, ale fabularnie się łamie – płaskie postacie, nierówne tempo i brak prawdziwych emocji.

„The Old Guard 2” to więcej mitologii, mniej duszy. Choć Theron i Thurman robią co mogą, film gubi się w mętnym scenariuszu i niekończącej się ekspozycji. Potencjalnie emocjonalna relacja Andy i Quỳnh zostaje spłycona, a cliffhanger zamiast ciekawości wywołuje frustrację. Komiks był lepszy.

Czarująca bajka Hayao Miyazakiego o przyjaźni złotej rybki i pięcioletniego chłopca Sosuke. Studio Ghibli zachwyca tu ręczną animacją – szczególnie scena tsunami zapiera dech. To lekka, pełna magii, ekologiczna opowieść, balansująca między codziennością a fantazją, idealna na start z Ghibli.

„The Ritual” ma ambicję być wiarygodnym dramatem opartym na prawdziwym egzorcyzmie, ale wpada w klasyczne pułapki kina religijnego: powtarzalne jump scare’y, pretensjonalne sceny plucia i wygibasów, drżąca kamera i groteskowy akcent Pacino. Zamiast świeżego spojrzenia dostałem wtórny horror, który nuży bardziej niż przeraża.

Pandemonium to mroczny psychohorror od #Quarxx'a
Po wypadku bohater trafia do piekielnej katabazy, gdzie przeżywa cierpienia potępionych dusz. Film zachwyca wizualnie, lecz fabuła potyka się przez chaotyczność. Stylowe i odważne (jak w Tous Les Dieux Du Ciel) ale nie dla każdego.

Nowa wersja „Nosferatu” Roberta Eggersa to mroczne, duszne i niepokojące spojrzenie na klasykę. Bill Skarsgård gra potwornego hrabiego Orloka, bardziej przypominającego gnijącą bałkańską zjawę z ludowych podań niż zmysłowego wampira (i bardzo dobrze).

oczu kąpiel

Zwariowana komedia-horror autorstwa Alexa Wintera, gdzie celebryta promujący toksyczny produkt zostaje uwięziony w pokręconym freak-show. Groteskowe mutacje, absurdalny humor i plejada gwiazd (Randy Quaid, Mr. T, Keanu Reeves) tworzą kultowe, pełne szaleństwa widowisko.

Diabeł Jack, odrobina pikanterii, grozy i komedii. Bardzo znośna produkcja.

„We Live in Time” to nastrojowy melodramat
o miłości, chorobie
i wspólnych marzeniach. Florence Pugh i Andrew Garfield urzekają chemią, a niechronologiczna narracja dodaje emocjonalnej głębi.

Groteskowa komedia Sonnenfelda o upiornym klanie rozmiłowanym w czarnym humorze. Gomez, Morticia i spółka udowadniają, że bycie „dziwnym” może dawać radość.

Ponowny seans po ponad 20 latach, przyjemny ale bez szału. Vibe rodzinnego disneya sprzed 30 lat.

„The Bikeriders” Jeffa Nicholsa to stylowa podróż w świat motocyklowych buntowników lat 60. Świetna obsada (Hardy, Butler, Comer), brudny urok chicagowskich dróg i migawki rywalizacji o władzę tworzą wciągający klimat. Jednak brak wyrazistej fabuły zostawia niedosyt mimo wizualnego rozmachu.

„Kraven the Hunter” z Aaronem Taylor-Johnsonem w głównej mierze to brutalne kino akcji, okraszone chaotycznym zlepkiem scen i słabym CGI. Dobrze sceny walk to niestety nie wszystko.
Kolejny i chyba ostatni villain ze Spider-uniwersum Sony.

„Heretic” to duszny thriller o wierze i manipulacji. Hugh Grant hipnotyzuje jako gospodarz-oprawca,
a dwie młode misjonarki walczą o przetrwanie w intelektualnej i fizycznej pułapce.

„Here” Zemeckisa to eksperyment na wskroś nieudany i niepotrzebny. Statyczna kamera, cyfrowe odmładzanie aktorów i fabuła, która prowadzi donikąd.
Zamiast wzruszeń – sztuczność i rozczarowanie, bez głębszej refleksji.

"Conclave" to napięty thriller o wyborze papieża i o zderzeniu tradycji i postępu. Fiennes i reszta obsady porywają, intrygi ścierają się w watykańskich murach, a monumentalna sceneria, moralne dylematy i niespodziewany finał sprawiają, że trudno oderwać wzrok.

Ciekawy pomysł, zmiana epok i formatów nagrań przyciągają, lecz brak spójnej fabuły i wyjaśnienie w trzecim akcie nic nie wyjaśnia. Był potencjał ale się rozmył.

Nie jest to wybitne dzieło, szczególnie, że stoi w rozkroku między The Office, a Superstore. Cringe w dużych dawkach, mało przekonujące i średnio śmieszne (chociaż bywały momenty dobre). Nie polecam.

To tragiczny film mimo, że dobrze opowiada historię z komiksu. Aktorstwo średnie, efekty CGI okropne, charakteryzacja jak ze studia Asylum. Szkoda tylko aktorów i efektów praktycznych, bo te były zrobione przyzwoicie.

Film Mollnera to thriller, który przewraca gatunkowe konwencje, zostawiając widza z pytaniami. Nakręcony na taśmie 35mm, przywołuje stylistykę lat 70'. Nielinearna narracja podzielona na sześć rozdziałów celowo wprowadza w błąd. Willa Fitzgerald (Dama) i Kyle Gallner (Demon) tworzą znakomite kreacje, eksplorując dynamikę płci, seksualność i władzę. Film czerpie z kina grindhouse, oferując świeżą oryginalność. Jego kontrowersyjne podejście może prowokować, ale ma potencjał kultowego klasyka.

„Speak No Evil” w reżyserii Watkinsa to remake duńskiego horroru z 2022 roku, który przypomina, jak ważne jest słuchanie własnej intuicji. Film łączy napięcie, świetne aktorstwo, a McAvoy zachwyca w roli Paddy'ego, stopniowo ujawniając mroczne strony swojej postaci.
Nie tak mocne jak oryginał ale warte sprawdzenia.

Choć Joaquin Phoenix ponownie zachwyca jako Arthur Fleck, a Lady Gaga wnosi świeżość, musicalowa forma filmu nie zawsze się sprawdza. Oryginalne numery muzyczne są ciekawe, ale często zaburzają spójność fabuły, która momentami wydaje się być tylko pretekstem do kolejnych piosenek. Wizualnie film zachwyca, jednak brak nowości w porównaniu z pierwszą częścią i niedostateczne rozwinięcie postaci Lee pozostawiają niedosyt. To odważne, ale nie do końca udane połączenie mrocznego dramatu z musicalem.

Sequel dystopijnego thrillera Galdera Gaztelu-Urruti, ponownie rozgrywający się w pionowym więzieniu, gdzie więźniowie walczą o jedzenie na ruchomej platformie. Tym razem wprowadzono nowe zasady, a nowa bohaterka Perempuán odkrywa, że system, choć pozornie sprawiedliwy, szybko staje się brutalną dyktaturą. Film podejmuje tematy ludzkiej natury, solidarności i egoizmu, ale choć jest wizualnie imponujący, nie dorównuje oryginałowi i momentami przytłacza filozoficznymi rozważaniami.

"Shocker" opowiada on o Horacie Pinkerze (Mitch Pileggi), seryjnym mordercy, który po egzekucji powraca jako istota z energii elektrycznej, zdolna opętać ludzi i podróżować przez telewizję. Film łączy brutalność z kampowym humorem, a Pileggi błyszczy w swojej roli. Mimo wad, takich jak słabe efekty specjalne i nierówny ton, "Shocker" to szalony, pełen energii film zasługujący na uwagę. Idealny dla fanów grozy ceniących urok lat 80.

Akcja osadzona w 1975 roku wiernie oddaje klimat oryginału. L. Pullman jako Ben Mears i M. Leigh jako Susan Norton tworzą przekonujący duet z wyczuwalną, lecz nienachalną chemią. P. Asbæk jako Richard Straker kradnie sceny, choć pojawia się rzadko. Atmosfera filmu, budowana poprzez mistrzowskie użycie światła i cienia, oraz wysokiej jakości efekty specjalne, zwłaszcza przemiany wampirów, są jego atutami. Mimo skrótów fabularnych, zachowano równowagę między wiernością oryginałowi a dynamiką.

To film z niewykorzystanym potencjałem, który po obiecującym początku wpada w schematy typowe dla thrillerów o zbuntowanym AI. Fox jako robot Alice nie przekonuje, a jej gra jest pozbawiona głębi. Morrone również nie zachwyca, choć Madeline Zima wnosi nieco autentyczności. Fabuła jest przewidywalna i korzysta z utartych schematów, nie oferując nic oryginalnego. Film nie potrafi zdecydować się na ton, a efekty specjalne są przeciętne. Do zapomnienia.

Wolfs to komedia akcji, w której George Clooney i Brad Pitt grają rywalizujących "czyścicieli" wynajętych do tego samego zadania. Film opiera się głównie na chemii między aktorami, ale nie oferuje wiele nowego. Humor wynika z przekomarzanek bohaterów, a akcja jest solidna, choć niezbyt pamiętna. Jon Watts czerpie inspiracje od Tarantino, lecz film bardziej skupia się na dialogach niż napięciu. To lekka rozrywka, którą łatwo się ogląda, ale szybko zapomina.

W końcu sensowna animacja dla dorosłych z przerysowaną przemocą i seksem, a to wszystko w klimatach nordyckich mitów. Bardzo siadło, szczególnie ścieżka dźwiękowa i wygląd bogów.

„Lee” to film, który nieco zbyt mocno trzyma się klasycznych struktur biograficznych, ale nie można mu odmówić emocjonalnej siły. Kate Winslet po raz kolejny udowadnia, że jest aktorką z ogromnym talentem, a jej interpretacja Lee Miller jest głęboka i przejmująca. Mimo kilku fabularnych niedociągnięć, film wciąga i ukazuje, jak potężną bronią może być fotografia w dokumentowaniu okropności wojny.

Jedna z ciekawszych historii w uniwersum Terminatora. Dobudowywanie lore i zagłębianie się w chronologię zwykle nie wychodzi na dobre, a tutaj o dziwo działa.

Adaptacja dystopijnej powieści, gdzie 16-latkowie poddawani są operacjom, by stać się piękni i dołączyć do idealnej społeczności. Tally odkrywa mroczne sekrety systemu, ale film, mimo ciekawego przesłania, wydaje się przestarzały i pełen znanych schematów.

Film podejmuje ważne tematy, takie jak normy urody i konformizm, ale brakuje mu głębi. Wizualnie nie zachwyca, a CGI często wydaje się tandetne. Mimo dobrej gry aktorskiej i ciekawego tempa, nie wyróżnia się w gatunku dystopijnych opowieści.

„The Book of Clarence” to śmiała próba połączenia biblijnej historii z nowoczesnym humorem i satyrą. Chociaż film bywa momentami nierówny i przeciągnięty, to oferuje świeże spojrzenie na religijne motywy. LaKeith Stanfield świetnie wciela się w rolę Clarence’a, a muzyka i scenografia nadają filmowi nowoczesny wymiar.

Nietuzinkowy film w reżyserii Jane Schoenbrun, który zgrabnie łączy horror, dramat psychologiczny i queerowe motywy. Opowieść koncentruje się na Owenie, który odnajduje się w tajemniczym serialu „The Pink Opaque” – stylizowanym na „Buffy”. Wraz z przyjaciółką Maddy zanurzają się w fikcyjnym świecie, by oderwać się od własnej, pełnej bólu i niezrozumienia rzeczywistości. Film porusza tematykę tożsamości płciowej i wyobcowania, wykorzystując surrealistyczną estetykę i symbolikę lat 90-tych​.

"The Beast Within" (2024) to horrorowa opowieść z elementami dramatu, koncentrująca się na rodzinnych tajemnicach i przemianach wewnętrznych. Film opowiada historię Willow, która mieszka z rodzicami na odizolowanej farmie i zaczyna odkrywać mroczne sekrety swojego ojca. Głównym wątkiem jest przemiana jej ojca w wilkołaka, co staje się alegorią przemocy domowej i skomplikowanych relacji rodzinnych. Choć film ma ciekawe momenty to jednak okropne aktorstwo i przewidywalna fabuła.

Film w reżyserii Ariane Louis-Seize, to wyjątkowe połączenie czarnej komedii i kina coming-of-age. Produkcja opowiada historię młodej wampirzycy Sashy (Sara Montpetit), która nie jest w stanie zabijać, oraz Paula (Félix-Antoine Bénard), samotnego chłopaka z myślami samobójczymi, który zgadza się oddać jej swoje życie. Film jest bardziej refleksyjny niż straszny, skupiający się na ich wewnętrznych rozterkach i humorystycznej dynamice. To oryginalne podejście do wampirycznego motywu​ drogi.

"Love Has Won: The Cult of Mother God" (2023) to trzyczęściowy miniserial dokumentalny, który opowiada historię Amy Carlson, liderki kontrowersyjnej sekty Love Has Won. Serial bada, jak Carlson zbudowała swoją społeczność poprzez transmisje online, oraz jak jej śmierć wpłynęła na dalsze losy grupy. Produkcja pokazuje złożoność zjawiska sekt oraz manipulacji duchowej, oferując dogłębną analizę zachowań i wierzeń jej wyznawców. To wciągający i niepokojący dokument o mrocznych stronach kultów.

"Twisters" w reżyserii Lee Isaac Chunga, to długo wyczekiwany sequel do klasycznego filmu "Twister" z 1996 roku. Film opowiada o grupie łowców burz, którzy muszą stawić czoła nowym, bardziej niszczycielskim tornadom. Produkcja wyróżnia się świetnymi efektami specjalnymi, ukazując potęgę żywiołów, oraz dynamicznymi sekwencjami akcji. Choć fabuła bywa przewidywalna, film zachowuje balans między widowiskowymi scenami, a emocjonalnymi wątkami, szczególnie dotyczącymi relacji między bohaterami​.

Nowa wersja „The Crow” to katastrofa, która nie dorównuje oryginałowi z 1994 roku. Skarsgård jako Draven jest bardziej Tatuażowym Kenem niż mrocznym aniołem zemsty, a jego relacja z Shelly, grana przez FKA Twigs, wypada płasko i bez chemii.

Choć sekwencja walki w operze nawiązuje do stylu „John Wicka” i przynosi pewną dozę adrenaliny, pojawia się zbyt późno, by uratować film. Mimo świetnej muzyki, fabuła pełna nadprzyrodzonych wątków traci swoją mroczną i realistyczną tożsamość z oryginału.

Powrót do korzeni kultowej serii sci-fi. Fede Álvarez oddaje hołd klasycznym filmom z lat 70. i 80., tworząc mroczną, klaustrofobiczną atmosferę. Industrialny klimat i praktyczne efekty zachwycą fanów retro-futuryzmu. Młoda załoga kolonii ucieka przed mackami Weyland-Yutani. Rain, grana przez Cailee Spaeny, walczy o przetrwanie w duecie z androidem Andym. Ich relacja, pełna napięcia i konfliktów, stanowi emocjonalne centrum filmu.