Temptershell

The Last Frontier to dynamiczny thriller akcji osadzony w surowej, zimnej Alasce. Mocna premisa, wartka akcja i klimat zagrożenia w dziczy trzymają uwagę. Zdarzają się fabularne uproszczenia i momenty spadku napięcia, ale jako popcornowy serial działa bardzo dobrze.

Predator: Badlands odświeża legendę, młody Yautja jako antybohater, znakomite efekty wizualne, solidna akcja i niespodziewana głębia emocjonalna. Film wciąga, a klimat sci-fi i survivalu bije mocno po głowie. Dla fanów serii to nowy klasyk.

Sisu 2 to surowa, bezkompromisowa petarda, rytmiczna, brutalna i stylowa. Świetna gra Jorma Tommila jako twardego, milczącego mściciela, spektakularne sceny walki i spójny, grindhouse’owy klimat to największe atuty. Jeśli lubicie krwawy, niestroniący od przesady roller-coaster to film dla Was.

Prowokująca, czarna komedia (lub thriller pełen absurdu - jak kto woli). Porwanie korporacyjnej szefowej przez konspiracyjnych fanatyków, brutalne sceny i surrealistyczna satyra na współczesny świat. Jak to u Lanthimosa bywa, świetne kreacje i mroczną atmosferą.

Śmiała mieszanka czarnej komedii i thrillera stalker/home-invasion w klimacie lat 90-tych z wyrazistą rolą Ray’a Nicholson jako obsesyjnego fana i Samary Weaving w roli gwiazdy pop. Styl i energia są mocne, ale film bardzo szybko traci impet, już w połowie produkcji widać, że postacie są niedopracowane, a sam film wydaje się bardzo „tani”.

Train Dreams to medytacyjna opowieść o życiu drwala w Ameryce początku XX wieku, z niezwykłą wizualną oprawą i emocjonalną głębią. Joel Edgerton daje subtelny, poruszający występ. Mimo że tempo filmu wydaje się powolne, jest to piękna i poruszająca historia.

Tornado to surowe połączenie westernu i samurajskiego kina z klimatycznymi kadrami, minimalistyczną narracją i mocnym motywem zemsty. Warto docenić klimat, niestety postacie i tempo nie są najmocniejszą stroną produkcji. Film intryguje wizualnie, ale całość jest bardzo teatralna.

Film dzięki charyzmie Glena Powella oraz dynamicznej reżyserii Edgara Wrighta jest bardzo znośny: wizualna intensywność, satyra na media i ucieczka przed śmiercią tworzą mocny fundament. Niestety drugi akt traci impet, a finał wydaje się niedopracowany. To solidny, dystopijny roller-coaster z kilkoma problemami tożsamościowymi.

Inteligentna, przewrotna komedia, w której Ricky Gervais bawi się światem pozbawionym kłamstwa - do momentu, gdy jego bohater jako jedyny zaczyna je stosować. Film jest zabawny, błyskotliwy i momentami trafia w zaskakująco emocjonalne tony, choć nie każdemu spodoba się jego lekko satyryczne, antydogmatyczne podejście.

Narodziny kultowego show, z potencjałem na dynamiczny dokument/dramat, lecz ostatecznie za bardzo rozwlekła i miejscami nieśmieszna historia. Dla fanów gatunku warto, ale jako całość pozostawia pewien niedosyt.

„Being Eddie” to pełen energii film o Eddie’m Murphym, przeładowany archiwaliami, wspomnieniami i humorem. Daje sporo frajdy fanom, ale brakuje mu odwagi, by głębiej zajrzeć w kontrowersje i trudniejsze momenty kariery. Solidny, choć to raczej laurka niż pełnokrwisty dokument.

Wizualnie znakomita, surrealistyczna podróż, pełna niepokoju, klaustrofobicznych korytarzy i magnetycznej kreacji Glovera. Film porusza temat samotności i alienacji działając bardziej jako doświadczenie niż tradycyjna. Brak jednak klarownej fabuły i jednoznacznego przekazu, tempo bywa nierówne, a sens zostaje w dużej mierze otwarty na interpretację.

Zaczyna się obiecująco, oferując klimat mrocznej prowincji i tajemnicę rozrastającą się z każdą sceną. Niestety, film szybko traci tempo, a zamiast napięcia dostajemy rozwleczony psychologiczny thriller i zbyt mało konkretnej grozy. Pomysł ciekawy, wykonanie średnie.

Choć w filmie znajdziemy mocny atut w postaci aktorki Dakota Fanning, która z dużym zaangażowaniem staje się centrum opowieści, to niestety reżyser Bryan Bertino gubi się w wykonywaniu własnego zamysłu. Tempo bywa uciążliwie wolne, reguły filmowej historii - niejasne, a dźwięk i intryga nie wynagradzają braku spójności produkcji.

Film stara się być czymś więcej niż zwykłym thrillerem - chce być komentarzem społecznym, analizą psychologiczną, horrorem i moralną alegorią. I to jest jego największy problem: próbuje za dużo i mało która z tych warstw jest dopracowana. W efekcie seans budzi frustrację, bo obiecuje za dużo, a praktycznie nic nie dostarcza.

Rozczarowująca próba odświeżenia klasycznego home invasion, która zamiast napięcia i świeżości oferuje jedynie powielanie schematów znanych z pierwowzoru. Film sprawia wrażenie zrobionego na siłę, bez pomysłu, emocji i własnej tożsamości. To kolejna część i niestety dostaniemy rozdział trzeci.

Lekka, błyskotliwa komedia, w której nieporadny anioł Gabriel miesza w życiach bezdomnego i krezusa, prowadząc do zaskakujących i zabawnych wniosków. Charyzmatyczna obsada (Aziz Ansari, Seth Rogen, Keke Palmer, Sandra Oh i Keanu Reeves) robi tu świetną robotę, a film z wdziękiem łączy humor, ironię i szczyptę metafizyki, nie popadając w nachalne morały.

Film z interesującym pomysłem i dużymi nazwiskami – za kamerą Steven Soderbergh, w obsadzie Lucy Liu, ale niestety efekt końcowy rozczarowuje. Choć koncepcja minimalistycznego horroru z perspektywy POV brzmi intrygująco, w praktyce film nuży rozwleczonymi ujęciami i brakiem napięcia. Jako ciekawostka formalna daje radę, ale jako pełnoprawny horror – po prostu nie działa.

Wizualnie olśniewająca i głęboko humanistyczna interpretacja klasycznej historii. Guillermo del Toro z charakterystyczną dla siebie wrażliwością łączy gotycki horror z refleksją nad samotnością, stwórcą i potworem w każdym z nas. To poetyckie, mroczne kino, które zachwyca formą i porusza emocjonalnie do samego końca.

Wciągający i niepokojąco intymny dokument Netflixa, który na nowo przygląda się jednej z najsłynniejszych seryjnych morderczyń Ameryki. Twórcy unikają taniej sensacji, skupiając się na psychologicznym portrecie Aileen Wuornos i mechanizmach społecznych, które ją ukształtowały.

Drugi sezon to dynamiczne i emocjonalne rozwinięcie historii, które jeszcze mocniej podkreśla mroczny klimat i złożoność bohaterów. Animacja zachwyca stylem, a scenariusz sprawnie łączy brutalną akcję z wątkami politycznymi i duchowymi. To dojrzalsza i chyba bardziej intensywna odsłona serii, choć klimatem nie dorównuje oryginalnej serii Clive’a Bradley’a.

To jedna z najbardziej ambitnych polskich produkcji Netflixa ostatnich lat – wizualnie dopracowana, świetnie zagrana i odważna w narracji. Godny reprezentant kina katastroficznego w naszym kraju i pierwsza produkcja zrealizowana na taką skalę i z takim rozmachem. Gorąco polecam!

Udana kontynuacja, która nie tylko rozwija historię pierwszej części, ale też pogłębia jej mroczny, emocjonalny ton. Scott Derrickson ponownie udowadnia, że potrafi łączyć grozę z melancholią, tworząc horror o wyjątkowo autorskim sznycie.

Świeży powiew w horrorowym gatunku - inteligentny, przewrotny i pełen napięcia. Film bawi się konwencją złośliwie i z wdziękiem, jednocześnie dostarczając solidnej dawki grozy i czarnego humoru. Zaskakująco stylowy i emocjonalnie nieoczywisty, zdecydowanie warto zobaczyć.

Finał z uczuciowym pożegnaniem Warrenów: dużo serca, dobre sceny grozy, liczne ukłony dla fanów serii. Wypada lepiej niż część trzecia, choć bywa „bezpieczny” i powtarzalny w „straszeniu”. Jako całość, ten film to porządne domknięcie cyklu łączący motywy z poprzednich części z nową historią. Pozycja bardziej dla fanów franczyzy, bo bez znajomości postaci to film bardzo chaotyczny i mało straszny.