Kolejny Dolanowski strzał w dziesiątkę.

Rzecz pozwala się uśmiechnąć i trochę popłakać. Niczego nowego co prawda nie wnosi i irytuje nadmierną długością, ale wątpię, by ktokolwiek zakończył seans niezadowolony.

Prawie dwie i pół godziny niełatwego emocjonalnie odbioru. Niełatwy nie oznacza jednak niewartego zobaczenia.

Ciasny kadr miał skupić uwagę widza na problemach bohaterów, tymczasem rozprasza, chwilami wręcz irytuje. To główna wada filmu, co z kolei oznacza, że mamy do czynienia z naprawdę niecodziennym dziełem.

Jest jak jest, czasami gorzej, rzadko lepiej, niekiedy jednak naprawdę się uśmiechamy. Pokazując relacje ekstrawaganckiego rodzica i rozsadzającego energią dziecka, bardzo łatwo było popaść w klisze pełne łez, wyrzutów sumienia i histerii. Xavier Dolan jest daleki od tego rodzaju ckliwych klasyfikacji. Unika patosu.

Jeśli kochasz twórczość Dolana, to kochać dalej będziesz.

Wpisując "Mamę" w dyskusję o definiowaniu rodziny, Dolan pokazuje, że nie ma czegoś takiego jak model tradycyjny, a już na pewno nie ma wzorców idealnych.

Proszę mi zatem nie mówić o ewolucji czy rewolucji, bo ani jednej ani drugiej tutaj nie ma. Dziwny wydaje się fakt, że Dolan zdobył uznanie canneńskiego jury tak mało subtelnymi i ogranymi sztuczkami.

O ile wcześniej Dolan eksperymentował z formą, wciąż poszukując własnego języka, o tyle teraz jawi się jako spełniony autor. Niewinna zabawa nie jest już sztuką dla sztuki, ale idzie za nią pewien intelektualny bodziec.

Xavier Dolan ma opinię bezczelnego, ogromnie utalentowanego młodzieńca, który od ukończenia 20 roku życia reżyseruje, pisze scenariusze i dotychczas grał główne role w swoich filmach. Od debiutu "Zabiłem moją matkę" do "Mamy" minęło zaledwie 5 lat, ale Kanadyjczyk niewątpliwe dojrzał, uspokoił się i stara się nie szokować widzów krzykliwymi scenami.

Pokazuje, że młody reżyser ciągle się rozwija i z każdym kolejnym filmem prezentuje bardziej dojrzałe kino. Jego "Mama" to dzieło, które nie pokazuje jakiejś niebywale skomplikowanej historii. To prosta opowieść o ludziach, którzy czerpali z życia garściami, jednak nastał w ich żywocie pewien nieplanowany moment, który im coś odebrał.