Damian Drabik

Stoi przede wszystkim ciekawymi, skomplikowanymi bohaterami. Znakomita obsada i niejednoznaczne charaktery, intrygująco poprowadzone relacje między postaciami i duża doza dramaturgii - to wszystko składa się na bardzo udaną produkcję. Warstwa obyczajowa nieco odbija się na kryminale, który nie jest angażujący w równym stopniu.

Chcąc jednak zatrzymać uwagę widza przez 10 odcinków, Guzikowski sporo miesza, stawiając na zwroty akcji, mnóstwo symboliki i filozoficznych rozważań, co ostatecznie przytłacza samą fabułę. Trudno oprzeć się wrażeniu, że ostatecznie dostajemy bełkot, który ma udawać skomplikowana i bogatą historię.

Fabularnie niestety Dzień Trzeci okazuje się być serialem banalnym, opartym na wyświechtanych schematach, nie wnoszącym świeżości do gatunku. Historia jest mało interesująca, za to obfitująca w tajemnice, które ostatecznie trzymają widza przed ekranem w oczekiwaniu na odpowiedzi. Warto produkcję pochwalić za stronę techniczną, ciekawą atmosferę budowaną przez muzykę i nietypowe zdjęcia, także za elementy scenograficzne czy kostiumy, ale to wszystko nie naprawi nudnej niestety opowieści.

Jeżeli jeszcze nie mieliście okazji, poznajcie ten serial. Naprawdę warto - dla świetnej bohaterki, prostej ale wciągającej historii i chyba najlepszej dotychczas roli Anyi Taylor-Joy.

Powolny, kameralny i bardzo osobisty serial będący naznaczoną niekończącym się pasmem cierpień historią rodzinną. To ciężka i nieprzyjemna pod względem ciężaru emocjonalnego opowieść, która dla wielu widzów może okazać się zbyt odpychająca. Mimo jednak że jest to naznaczona bólem i cierpieniem historia, nie jest pozbawiona nadziei. Wielką ozdobą serialu jest z kolei doskonały występ Marka Ruffalo. To jedna z tych telewizyjnych perełek, które bardzo łatwo przegapić.

Okazuje się być najmniej przystępnym z dzieł Chazelle. Pretekstowa fabuła, brak wyróżniających się bohaterów, mozolne tempo akcji - to wszystko sprawia, że widzowie będą mogli się od tej produkcji odbić. Warto jednak pozostać cierpliwym i dać serialowi szansę, bo ostatecznie jest to skromna i poruszająca opowieść o życiu zwykłych ludzi, o marzeniach które często nie mają szansy się ziścić, o brutalnym zderzeniu pasji z szarą codziennością. Wreszcie jest to wspaniała opowieść o jazzie.

Alex Garland udowadnia, że jest szalenie ambitnym twórcą. Chociaż jego dotychczasowe produkcje nie zyskały w pełni mojego uznania, nie potrafiłem odmówić im oryginalności, artystycznej wizji i wartościowych założeń fabularnych. Jego najnowsze dzieło, serial Devs, jest wreszcie dziełem w pełni satysfakcjonującym i - zdaje się - najbardziej spełnionym w dorobku reżysera. To kameralna i skromna na pierwszym planie opowieść z bardzo rozbudowaną intrygą w tle.

Kameralny i klimatyczny serial science-fiction dla wszystkich, którzy przedkładają opowieści i atmosferę ponad wizualne fajerwerki. Ten zbiór intrygujących historii łączących się w jedną całość z pewnością dostarczy wam wzruszeń. To ciepłe opowieści o zwykłych ludziach, dla których fantastyka jest jedynie pretekstem - inicjatorem zdarzeń. To także dowód na to, że warto aby kino i telewizja szerzej zainteresowało się taką formą sztuki, jako inspiracją dla swoich produkcji.

Bardzo udana adaptacja książki Stephena Kinga, która być może radzi sobie z fabułą nawet lepiej, niż uczynił to popularny pisarz. To zrealizowana w surowy sposób, powolna i kameralna produkcja kryminalna utrzymana w oparach grozy.

Powtórka z rozrywki podniesiona do kwadratu. Ale nawet wtedy, kiedy serial zdaje się być przekombinowany i wyrachowany, jest w nim, w jego bohaterach, coś fascynującego.

To niestety serial daleki od ideału, mający problemy na zbyt wielu płaszczyznach, by można nazwać go dobrą produkcją. Jednocześnie dzieło Lauren Hissrich zdradza olbrzymi potencjał, co widać już w pierwszym sezonie, kiedy obraz zyskuje właściwie z odcinka na odcinek. Można więc mieć nadzieję, że ten nierówny serial - jeśli tylko twórcy wezmą sobie do serca uwagi widzów - jeszcze nas pozytywnie zaskoczy, kiedy tylko uda się bohaterów bardziej zaangażować w fabułę.