Wiola Nowak

Jest filmem skierowanym nie tylko do miłośników mody oraz sztuki, ale do wszystkich, którzy posiadają otwarty umysł i nie boją się przełamywania stereotypów. To pozycja absolutnie obowiązkowa w filmotece każdego fotografa, stanowi bowiem doskonały dziewięćdziesięciominutowy kurs sztuki zawodu. Od dotarcia do "wnętrza" modela, przez skomponowanie kadru i opowiedzenie konkretnej historii aż do finalnego, wizualnego efektu.

Nie jest dziełem wybitnym, ale rewelacyjnym w całej swej prostocie. Już kilka pierwszych scen skutecznie przenosi widza kilkadziesiąt lat wstecz. Ta podróż w czasie to także uczta dla zmysłów.

Choć prawdopodobieństwo wystąpienia identycznej sekwencji zdarzeń w rzeczywistości jest niemal zerowe, przedstawione zbiegi okoliczności wydają się zwyczajnie niewiarygodne, a spięta na siłę fabuła sprawia wrażenie mocno nadmuchanej, to jednak całość jest klimatyczna, zagadkowa i - w ostatecznym rozrachunku - zaskakująca.

Po seansie czuję pewien niedosyt, dezorientację, rozkojarzenie zamiast ochoty na poważniejsze przemyślenia. Po niemal stuminutowej opowieści o pustej relacji pozostaje zwyczajna pustka. Może poza jedną, oczywistą, niepodważalną refleksją: czas i odległość są w stanie zabić nawet najgłębszą, pozornie niezniszczalną relację.

Jesteście katolikami, więc wydaje wam się, że dla dobra Kościoła nie powinniście oglądać najnowszego filmu Smarzowskiego? Wręcz przeciwnie. Zawsze warto wyjść poza schemat, spojrzeć na organizację, której jest się członkiem z perspektywy osoby do niej nienależącej. Zresztą sami zobaczcie, a przekonacie się, że nie taki "Kler" straszny, jak go malują.

Choć wkraczamy do świata homoseksualistów, reżyserka dramatu, Blerta Zeqiri, nie maluje rzeczywistości w charakterystycznych, stereotypowych, tęczowych barwach.

Dzieło po brzegi wypełnione muzyką oraz miłością. Obydwie są jednocześnie dramatyczne, cudowne i wzruszające.

Piękna, lekka opowieść o triumfie uczucia nad żądzą zemsty oraz trudnej, wymagającej przyjaźni pomiędzy człowiekiem a zwierzęciem.

Jeśli prawdą jest, że to koniec wieńczy dzieło, "Ostatni pies" stawia serię "Pitbull" w czołówce polskiego filmu kryminalnego.

Umówmy się - kino Patryka Vegi to nie jest kino najwyższych lotów. Wielbiciele ckliwych komedii romantycznych, entuzjaści wyłącznie zagranicznych produkcji, a także wyrafinowani fani eufemistycznych filmowych dialogów raczej nie będą zachwyceni jego twórczością. Pewne wpadki i niedociągnięcia w "Kobietach mafii" widać nawet gołym, amatorskim okiem.

Fenomen "Cudownego chłopaka" tkwi w jego pięknie i prostocie. Lekkość, z jaką przedstawiony jest świat okrutnie doświadczonego przez los, ale nad wyraz pogodnego, wrażliwego chłopca o złotym sercu sprawia, że obraz jest idealną propozycją zarówno na szkolną wycieczkę, jak i spędzenie rodzinnego popołudnia czy "rutynowe" wyjście do kina.

Choć "Morderstwu..." brakuje dynamiki i nieoczekiwanych zwrotów akcji, warto zobaczyć tę produkcję, która od pierwszych scen aż do wymownego zakończenia na Placu Tahrir wywołuje smutną refleksję nad współczesnym światem i rządzącymi nim mechanizmami.