Zoolander No. 2

Na jeden zabawny żart przypada parę żenujących albo po prostu głupich. Wiele jest dowcipów niepoprawnych politycznie - to dobrze - ale niemal wszystkie są nieśmieszne - to źle.

Jakkolwiek kontrowersyjny, sprytny i śmieszny by ten film nie był, to i tak w ogólnym rozrachunku zawodzi, gdyż po odarciu z wypisanych przeze mnie plusów zostają nam naprawdę drętwe komiczne zagrywki.

Tak głupi, że aż nieśmieszny.

Trzeba jednak podkreślić, że Zoolander No. 2 nie jest tak dobry jak część pierwsza. Razi jego wtórność oraz nierówne tempo, a obraz świata mody znacznie częściej ustępuje tu parodii kina akcji. Ben Stiller wie jednak, że komedia stoi gagami.

Momentami mocno wymęczona, ale mająca przebłyski geniuszu laurka dla fanów.

Mimo, że dostajemy ogrom nawiązań do oryginału, film nie jest śmieszny.

Jako kontynuacja broni się niezłymi gagami, efektownymi scenami akcji, których nie powstydziłby się sam Johnny English.

Podczas tworzenia sequela twórcom przyświecała idea "więcej, lepiej, durniej" - co widać w każdej scenie.

W skali Stillera to film wybijający się ponad jego powtarzalną, delikatnie mówiąc, przeciętność.

Jest klasycznym sequelem. Wszystko tutaj podniesione jest do kwadratu. Film sprawia wrażenie sensacyjnego blockbustera, w duchu którego jest zresztą zrealizowany.

Pojawia się sporo humorystycznych scen i dialogów, jednak nie jest to humor wysublimowany, tylko bardzo prostacki. Jeżeli nie przeszkadza Wam taki komizm - możecie śmiało wybrać się na ten obraz. Jeśli wolicie coś bardziej ambitnego - ten film nie jest dla Was.

Posiada wszystkie znamiona poprawnego sequela. Akcji jest tu zdecydowanie więcej niż w pierwszej części, bohaterowie są jeszcze głupsi, niż piętnaście lat temu, a przez ekran przewija się jeszcze więcej gwiazd.

Ten film to fenomen. Nie wiem, jakim cudem, coś tak głupawego, przesadzonego w tak wielu aspektach, ciągle balansującego na granicy dobrego smaku, a często ją przekraczającego, jest zarazem tak bardzo fajne.

Specyficzne poczucie humoru, mnożące się absurdy, genialnie przerysowane aktorstwo.

Niedotknięty większą myślą, ale obecnością wielu cudownych cameo, których warto wypatrywać uważniej niż jakiejkolwiek logiki w tym filmie. To rozluźniająca podróż za niejeden uśmiech, głupawy, ale jednak.

Miło zaskakuje. Jest to kolejna głupia komedia, która próbuje wykorzystać siłę nostalgii, ale to też rewelacyjnie zrealizowana kontynuacja z pomysłem.

Jest tak bzdurnie, że aż cudownie, a wszyscy pojawiający się na ekranie bez trudu prezentują dystans do siebie i własnej kariery.

Powraca aby ponownie wywołać zamieszanie w świecie mody i wychodzi mu to naprawdę dobrze. W ten sposób z pewnością mamy do czynienia z naprawdę mocnym kandydatem do tytułu jeśli nawet nie najlepszego to przynajmniej jednego z najlepszych filmów 2016 roku.