King Richard: Zwycięska rodzina

Wyróżnia się od innych biografii sportowych skupieniem się na relacji rodzinnej, gdzie wszystko od początku było pod dyktando jednego człowieka. Człowieka z trudnym charakterem oraz niemal despotyczną ręką, tutaj wybielonego. Niemniej jest to bardzo solidne kino z bardzo wyrazistą kreacją Willa Smitha, który zdominował ekran.

Nam maluczkim pozostaje oglądanie takich biografii, który jako film oczywiście jest pokrzepiający i może komuś da kopa do działania, ale rzeczywiście mało tu cienia. Jest coś tam o nieudanych inwestycjach Richarda, wyczuwa się lekko jego naturę despoty, ale to za mało, by całość uznać za wiarygodnie przedstawioną.

Niech was nie odstraszy koszmarek językowy pod postacią pokracznego polskiego tytułu. "King Richard: Zwycięska rodzina" to coś więcej niż sentymentalne kino familijne. Will Smith był księciem, teraz jest królem. Także pod względem ewolucji aktorskiej.

Williams chce dla córek tego, co najlepsze, ale nie na siłę. Niech będą sobą. Patrząc na odniesione przez nie niezaprzeczalne sukcesy, opłaciło się. Ponieważ jednak film skupia się na nim, nie pokazuje perspektywy tenisistek. Czy ojciec miał ciemniejszą stronę? Jak to jest żyć z kimś tak apodyktycznym, a przy tym wciąż szalenie miłym? Green nie odpowiada, ale to i tak dobre kino.

Marcus Green świetnie łączy film biograficzny ze sportowym. Czuć w "King Richard: Zwycięska rodzina" ducha tego sportu. Młodziutkie aktorki musiały nauczyć się grać w tenisa na tyle dobrze, by kamera mogła pokazywać ich całe pojedynki. Aktorki wywiązały się świetnie z powierzonego zadania. Ich filmowe potyczki na kortach wzbudzają emocje.

Efektownie zrealizowana, dobrze zagrana, typowa filmowa biografia sportowa, której jedynym mankamentem jest to, że jest lukrowaną laurką.

Chociaż opisana tu historia jest prawdziwa, pierwowzorowi filmowego Richarda daleko do królewskiej szlachetności ekranowego bohatera. Jak niemal każdy portret władcy, ten też przesadnie uwydatnia pozytywy: byle tylko nie naruszyć wizerunku króla, którego biografia i wizerunek jeszcze za życia muszą nabrać cech legendarnych.

Mimo drobnych mankamentów i świadomości, że jest to tytuł zrobiony pod instrukcję, jak zyskać wiele nagród - w tym te Akademii - urzeka. To zdecydowanie jedna z najlepszych biografii sportowych i najlepsza rola Willa Smitha w karierze.

Można oglądając film Greena zżymać się, że cała historia obliczona jest na wywołanie konkretnych emocji w widzu, a zamiast co bardziej wnikliwej analizy drogi prowadzącej na szczyt dostajemy jednostronną, mocno wybielającą swoich bohaterów opowieść ku pokrzepieniu serc - i trudno temu wszystkiemu zaprzeczyć. Ale czasem to właśnie tego typu produkt popkultury, w późnojesienne wieczory potrzebny jest najbardziej.

Mimo, że film nie należy do krótkich to czas upływa praktycznie niezauważalnie. Warstwa wizualna skrojona jest na wymiar opowiadanej historii jak garnitur szyty na miarę. I muzyka i zdjęcia dają pełne wsparcie by warstwa fabularna krążyła łagodnie niczym woda w jeziorze. Niestety poza wieloma walorami, o jednym wspomniałem na początku akapitu, to jednak historia, choć wciąga, to pozostawia za sobą niedosyt nieschematyczności.

Rzecz ogląda się przy tym dobrze dzięki hollywoodzkiej rzetelności. Na "Kingu Richardzie" doskonale widać stempel dużego studia.