Carte Blanche

Pozostawia nas z poczuciem optymizmu wydobywającego się z rzetelnie opowiedzianej historii. Wartościowa, szczera, wzruszająca historia.

Na skali ocen wyznaczanej przez skrajności pt. "kolejna zaprzepaszczona szansa" oraz "rewelacyjny obraz" moja opinia sytuuje się bliżej tej drugiej, jakkolwiek nie bez zastrzeżeń.

W "Carte Blanche" smuci przede wszystkim niewykorzystany potencjał historii. Mocna fabuła doczekała się jedynie telewizyjnej realizacji.

Sympatyczne i ciepłe kino, które na pewno działa pokrzepiająco. Jednak ja liczyłem na coś więcej, bo potencjał w tej historii był ogromny.

Prosta i piękna zarazem historia o afirmacji życia. Takich filmów trzeba nam więcej.

Całą fabułę na swoich barkach niesie odtwórca głównej roli Andrzej Chyra, a jak powszechnie wiadomo ten wybitny aktor sprosta każdemu wyzwaniu. To dzięki niemu oraz pozostałej ekipie aktorskiej można czerpać przyjemność z seansu tego filmu, jednak widzowie o bardziej wyrobionym oku dostrzegą w "Carte Blanche" zbyt wiele nieścisłości.

Może być krokiem w dobrą stronę - świadczy jednak niestety także o tym, że historia z życia, która brzmi inspirująco, niekoniecznie musi sama z siebie dobrze wypaść na ekranie. A doborowa obsada nie zapewni filmowi artystycznego sukcesu, jeśli nie ma w nim za wiele do zagrania.

Takie filmy jak Bogowie czy właśnie Carte Blanche potrafią przywrócić wiarę w jakość naszej kinematografii.

Ewidentnie w przypadku "Carte Blanche" chodziło o pokrzepienie serc widowni i wywołanie emocji. Być może przez myśl przeszła chęć powtórzenia sukcesu filmu "Chce się żyć". Niestety, wyszło bardzo przewidywalnie i plastikowo.

Pozostawia niedosyt, rażą w nim niedociągnięcia...

Ogląda się całkiem nieźle, seans upływa szybko. Twórca doskonale wie, czego od tego typu kina oczekuje widz. Dlatego też jego obraz chwilami wzrusza, śmieszy czy porusza.

Jeden z najbardziej wyświechtanych komunałów mówi, że życie jest "większe" od kina. Często jesteśmy świadkami, albo słyszymy o historiach, które wymyślone na potrzeby jakiegoś filmu, wydawałyby się zbyt wydumane, nieprawdopodobne. Opowieść, która stała się podstawą scenariusza "Carte Blanche" to przykład właśnie takiej historii, że aż trudno uwierzyć, że wydarzyła się naprawdę.

Mimo ciekawego tematu, film pozostawia za sobą niedosyt trochę surowego klimatu pozbawionego duszy i niedopracowania pod względem scenariuszowym. Historia, która powinna chwytać za serce, tutaj jest przedstawiona niczym średnie opracowanie z historii.

Typowy nadwiślański "feel god movie". Historia lubelskiego nauczyciela została opowiedziana z dbałością o warsztatową poprawność wpisaną w konwencję kina gatunkowego, którą w polskim kinie dopiero od niedawna zaczyna się doceniać. Bardzo dobre kino środka.

Mimo trudnych tematów film lekki, świetnie zagrany i tylko chwilami ocierający się o banał.